Vreemde en mooie aurorae kunnen gloeien op planeten die rond pulsars draaien: ScienceAlert

We zijn de afgelopen maanden getrakteerd op een aantal fantastische aurora-displays. De ondoorzichtige lichten worden veroorzaakt doordat geladen deeltjes van de zon door de ruimte snellen en bij aankomst het gas in de atmosfeer doen gloeien.

Onderzoekers geloven nu dat zelfs op exoplaneten rond pulsars alleen aurorae te vinden zijn, en dat deze zelfs detecteerbaar kunnen zijn.

Pulsars zijn de overblijfselen van extreem massieve sterren die het einde van hun leven hebben bereikt. Tijdens het grootste deel van het leven van een ster creëert hij steeds zwaardere elementen in zijn kern, en de naar buiten gerichte kracht van thermonucleaire druk compenseert de zwaartekracht.

Terwijl de ster evolueert, wint de zwaartekracht uiteindelijk, de ster explodeert en de schokgolf zorgt ervoor dat hij zichzelf in stukken blaast… bijna. Het enige dat overblijft is een gigantisch, snel roterend neutron dat een stralingspuls afgeeft en terwijl het draait, raast een stralingsbundel door de ruimte die we deze pulsars noemen.

De eerste ontdekte exoplaneten werden gevonden rond pulsars. Door de stralingspulsen van de gastster te bestuderen, hebben astronomen subtiele onregelmatigheden in hun klokachtige ritme ontdekt. de zaak; Planeten die rond een pulsar draaien.

Op een nieuw blad Exoplaneten rond pulsars, gepubliceerd op 7 december door een team van Zwitserse wetenschappers, kunnen poollicht ervaren door hun magnetische omgeving te simuleren.

De meeste pulsars reizen door de ruimte zonder enige metgezellen, maar er wordt aangenomen dat een klein percentage, tot 0,5%, planetaire metgezellen heeft. Het artikel bespreekt pogingen om de magnetische interacties van pulsars en hun planeten te simuleren om de hoeveelheid uitgezonden elektromagnetische straling te schatten.

De simulaties concentreerden zich op millisecondepulsars en hun omringende planeten en hielden rekening met de mogelijke gevolgen van planeetdetectie met behulp van radio-emissie.

Er zijn twee kandidaatplaneten zonder eigen magnetisch veld bestudeerd: die met geleidende oppervlakken en die met niet-elektrisch geladen oppervlakken. De radiofluxdichtheid (de naar binnen of naar buiten gerichte stroom van energie – gemeten in Janski-eenheden) varieert van 0,1 mJ tot 30 mJ (mil Janski). De frequentie die het team ontdekte, zou hoger zijn dan het niveau dat door het plasma zou kunnen worden geabsorbeerd, maar lager dan het niveau dat door de ionosfeer zou worden geblokkeerd.

De conclusie was positief: uit de simulaties die het team liet zien, konden met de huidige radiotelescooptechnologie zeker planeten worden waargenomen die in een baan om millisecondenpulsars draaien.

LOFAR (Low Frequency Array) of toekomstige ontwikkelingen van SKA (Square Kilometre Array) zijn zeker in staat om een ​​minimale gevoeligheid van respectievelijk ongeveer 0,1 mJ en 0,001 mJ te behalen. Het is ook mogelijk dat eventueel nagloeien in het systeem ook waarneembaar is.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Het universum vandaag. Lees de Origineel artikel.