NEW ORLEANS – Het is nog maar twee dagen geleden dat Peregrine, de inaugurele privélander die is gecontracteerd in het kader van NASA's Commercial Lunar Payload Services-programma, gracieus de ruimte in schoot aan boord van de eerste privévlucht van de Vulcan-raket van United Launch Alliance.
Een paar uur na de vlucht begon Peregrine te falen.
Astrobotic, het bedrijf achter het ruimtevaartuig, blijft updates geven over hoe Peregrine presteert Post-afwijking; Het struikelvoertuig bood zelfs een beeld dat wetenschappers konden analyseren terwijl ze besloten wat ze moesten doen. Eerlijk gezegd zien de zaken er niet geweldig uit voor de lander, en Astobotic heeft dat bevestigd Je zult geen zachte landing op de maan maken.
De ochtend nadat Peregrine's val begon, leek het uiteindelijke doel van CLPS echter naar voren te komen tijdens een bijeenkomst van astrofysici. Jack BurnsEen zeer optimistische presentatie op de 243e bijeenkomst van de American Astronomical Society. Hoewel het natuurlijk teleurstellend is om de mislukking van de eerste officiële CLPS-missie te overwegen, kijkt Burns, emeritus hoogleraar bij de afdeling Astrofysica en Planetaire Wetenschappen en bij de afdeling Natuurkunde van de Universiteit van Colorado Boulder, vooruit naar de toekomst. dezelfde tijd. Op naar wat binnenkort de tweede missie zal zijn. De try-out staat gepland voor februari en de tegenslag van Peregrine zal daar naar verwachting geen verandering in brengen.
“We waren gisteren getuige van de eerste lancering van Astrobotic”, zei Burns tijdens de presentatie. “Helaas had het wat voortstuwingsproblemen en lekte er wat brandstof, dus we weten niet zeker of het naar de oppervlakte zal kunnen stijgen. Volgende maand zal het echter gevolgd worden door een tweede ruimtevaartuig: een lander gebouwd door Intuitive Instruments.”
Verwant: Het tijdperk van de privémaanmissie is begonnen
Dat voertuig noemde hij Nova-CHet zal worden gelanceerd aan boord van een SpaceX Falcon 9-raket om zes NASA-ladingen naar het maanoppervlak te brengen – waarvan Burns er één zal deelnemen. het heet Broodjes, wat staat voor waarnemingen van radiogolven op het maanoppervlak van de foto-elektronenschil, en het is erg cool. Maar afgezien van alleen maar opwinding over de volgende CLPS-poging en details van de schitterende belofte van ROLSES, benadrukte Burns dat deze tweede stap feitelijk het belangrijkste punt van NASA's commerciële inspanningen zal illustreren. “Het is geen eenmalige deal”, zei hij tegen Space.com.
De belangrijkste reden dat NASA het CLPS-programma lanceerde, was dat het een goedkopere en efficiëntere manier wilde om wetenschappelijke ladingen die gemakkelijker te repliceren waren naar de ruimte te brengen. “Als, God verhoede, de James Webb-ruimtetelescoop niet wordt ingezet, zitten we echt vast”, zei Burns over het gigantische project. Een observatorium van $10 miljard Het is momenteel beperkt tot zijn positie aan de kant van de aarde die nooit naar de zon is gericht. Tegelijkertijd biedt CLPS een manier om risico's en kosten te verdelen over meerdere landers en missies. “Het idee achter het CLPS-programma is om diensten te verkrijgen en deze snel te leveren”, zei hij.
Als particuliere bedrijven een raket en een lander aan het agentschap kunnen leveren, kunnen NASA-wetenschappers klanten betalen en enkele experimenten uitvoeren. Wetenschappers buiten NASA kunnen dit ook doen. Hoewel het schijnbare falen van Peregrine vragen heeft doen rijzen over de vraag of het CLPS-concept van NASA een beetje niet gaar was, merkte Burns ook op dat het verhaal van Astrobiotic ook niet eindigt met Peregrine. ‘Ze kregen nog een kans’, zei hij. “Ze hebben verschillende schoten en over ongeveer een jaar komt er zelfs nog een missie aan.”
Hij zegt echter: “We zijn bevriend met alle mensen die bij Peregrine en Astrobotic werken, dus we hebben er alles aan gedaan om hen te laten slagen. We zijn dus diepbedroefd.”
Wat is rollsys?
Kortom, Burns zegt dat de andere kant van de maan de beste plek is om aan radioastronomie te doen – of, zoals hij het zegt: “Het is de enige echt radiostille plek in het binnenste zonnestelsel.”
Zoals de naam al doet vermoeden omvat radioastronomie de studie van objecten die in de ruimte voorkomen via radiofrequenties die worden uitgezonden door de bronnen van die objecten. Je wilt dus natuurlijk niet dat radiosignalen die niet van de bron afkomstig zijn, interfereren met de exacte signalen waarop je je probeert te concentreren. De aarde veroorzaakt zelf enige radio-interferentie. Maar als je een radiotelescoop aan de andere kant van de maan zou plaatsen (het gebied van het altijd verborgen maanoppervlak van onze planeet), zou elke radio-interferentie afkomstig van de aarde worden geblokkeerd door de maanstenen zelf met een diameter van duizenden kilometers.
De maan mist ook een grote ionosfeer, of laag van de atmosfeer waar veel compacte deeltjes rondhangen en het risico lopen op radio-interferentie. De ionosfeer van de aarde zit vol met deze deeltjes.
“Het andere deel dat misschien ook ondergewaardeerd wordt, is dat de radiostralen van deze apparaten elektromagnetisch gekoppeld zijn aan ondergrondse omstandigheden die zich op aarde voordoen, en ook op de maan”, aldus Burns. Dit vormt een probleem op aarde omdat bijvoorbeeld bodemvocht de zogenaamde diëlektrische constante, of het vermogen van isolatiemateriaal om elektrische energie op te slaan, van de ene op de andere dag kan veranderen. “Dat is niet waar op de maan,” zei Burns. “Het is heel stabiel en droog.”
Hij gelooft dat radioastronomie op de maan (vooral de andere kant) een helaas prachtig idee is. En hij is niet de enige. Tijdens het gedeelte van de bijeenkomst op 9 januari presenteerden verschillende wetenschappers schetsen van hun ideeën over hoe ze konden beginnen met het bouwen van wetenschappelijke observatoria voor onze geliefde hemelse metgezel. Ethici en beleidsmakers denken ook na over hoe ze een dergelijke toekomst kunnen vormgeven.
Meer specifiek zal ROLSES zich feitelijk richten op een landingsplaats nabij het zuidpoolgebied van de maan, in een kleine krater op slechts ongeveer 10 graden afstand van de werkelijke zuidpool. “Dit zal het dichtst zijn dat iemand ooit bij de Zuidpool is gekomen,” zei Burns. “De Indian Space Agency landde daar met Chandrayaan-3 op ongeveer 30 graden afstand, dus we kruipen richting de Zuidpool.
“Het is geen volledig radiostilte omgeving, maar het is wel een goede plek voor ons om operaties vanaf de maan te starten.”
Wat de lange kant betreft, zegt het team dat ze daar uiteindelijk zeker zullen komen. Een missie genaamd “LuSEE-Night” zal op een dag naar de kraterachtige, neutrale plek op het maanoppervlak reizen (ja, het lijkt niet op de grijswaarden waterige kant die we vanaf onze planeet kunnen zien). Die dag zou in 2026 kunnen komen als alles volgens plan verloopt LuSee-Nacht De lancering staat gepland aan boord van de aankomende “Blue Ghost”-lander van Firefly Aerospace.
“Het woord ‘nacht’ komt van het feit dat we 40 kilogram nodig hebben [88 lbs] van batterijen. ‘We zullen niet alleen kunnen overleven, maar we zullen ook in staat zijn om ‘s nachts op de maan te opereren.’ Dit deel is erg interessant, omdat het bekend is dat ruimtevaartuigen en maanlanders sterven tijdens de lange, extreem koude maannachten. Onderdelen van de Indiase Chandrayaan-3, die vorig jaar op verbazingwekkende wijze in de buurt van de zuidpool van de maan landde maar helaas nooit uit de bevroren uitgestrektheid ontwaakten, hebben ruimteliefhebbers overal verpletterd, ook al was het geloof dat ze zouden overleven slechts een luchtkasteel.
De toekomst van de maanradioastronomie
“CLPS is bedoeld als een programma met een hoog risico en hoge beloning. We zien al enkele risico's bij Astrobotic,” zei Burns. “Het mooie hiervan is dat we met de ROLSES-lading twee of drie van deze ladingen per jaar zullen landen.”
Daartoe heeft NASA de vlucht van een verbeterde versie van ROLSES voor 2026 al goedgekeurd. Op dit moment “hebben we in totaal 2,5 meter monopooltelescopen die we zullen bedienen en hebben we twee banden – lage band en hoge band – en het varieert tot 10 kHz voor plasmawaarnemingen, en tot 30 MHz voor astrofysische waarnemingen. Meten op de frequenties vanwaar het buitenaardse instrument zal landen zou de eerste stap zijn. Op dat front. Broodjes We zullen ook dingen doen zoals het bestuderen van de dichtheid van de foto-elektronenschil op de maan die daarmee samenhangt Fotografie operaties Van maanregoliet (veel maanvuil) dat zich lijkt op te hopen. Hopelijk zal dit wetenschappers helpen erachter te komen wat astronauten die naar het maanoppervlak gaan, kunnen tegenkomen in een buitenaardse omgeving.
Een van de ladingen die de ROLSES op Nova-C vergezellen, zijn eigenlijk ook een paar CubeSats die zullen worden uitgeworpen als de lander daalt, en zullen terugkeren en beelden zullen maken van de lander terwijl deze naar de oppervlakte gaat. “Dat zou zo cool zijn,” zei Burns. “Hiermee kunnen we voor het eerst zien hoe de lander op het oppervlak landt.”
Al vroeg in de presentatie (ironisch genoeg toen mijn telefoon begon te rinkelen met updates over de Peregrine-fout) haalde Burns tijdens zijn presentatie een video op van maker Arthur C. Clarke. Het was een fragment uit een interview waarin Clark – geloof het of niet – radioastronomie op de maan bespreekt.
“In het bijzonder aan de andere kant van de maan, beschermd tegen de elektronenbotsing van de aarde door 3.000 kilometer rots, is er een ideale locatie voor radioastronomietelescopen, en ik geloof dat binnen en na een paar generaties alle serieuze astronomie zal worden gedaan “, zegt Clark in de zwart-witbeelden. “Bijna op de maan of in de ruimte.”
“Het is al een paar generaties geleden”, zei Burns onmiddellijk nadat de clip was afgelopen.
“Ze waren daar.”
“Reizende ninja. Onruststoker. Spekonderzoeker. Expert in extreme alcohol. Verdediger van zombies.”
More Stories
Het Starliner-ruimtevaartuig van Boeing sluit zich aan bij een selecte club Amerikaanse bemande ruimtevaartuigen
NASA zegt dat Boeing's Starliner-ruimtevaartuig “lanceert” om op 6 mei zijn eerste astronaut te lanceren
Wat kan kunstmatige intelligentie leren over het universum?