Een nieuwe verklaring voor de oorsprong van Homo sapiens

Nieuw gepubliceerd onderzoek verschijnt in het tijdschrift natuur (Ragsdale, AP et al.,”een slecht georganiseerde stam van menselijke oorsprong in Afrika,” natuur [2023]) stelt een nieuwe verklaring voor over de oorsprong van onze soort –homo sapiens.

De huidige heersende theorie bevestigt dit homo sapiens Het is voortgekomen uit een lokale groep van een eerdere soort van het geslacht afslaan Ergens in Afrika, zo’n 300.000 tot 100.000 jaar geleden. Volgens dit scenario verspreidden nieuwe soorten zich wijd en verdrongen ze uiteindelijk andere bestaande soorten van het geslacht afslaan. Het relatief kleine aantal bekende menselijke fossielen in Afrika en het gebrek aan oud DNA in die periode hebben het nauwkeuriger traceren van de evolutie van de moderne mens echter problematisch gemaakt. Dat veronderstelt een nieuwe interpretatie, gebaseerd op gedetailleerde genetische studies van de nieuwe populatie homo sapiens Het kwam voort uit de interactie van een aantal regionale populaties die, ondanks enkele morfologische verschillen, voldoende contact met elkaar deelden dat de genenstroom tussen hen leidde tot bijna gelijktijdige evolutie.

De auteurs van de nieuwe studie beschrijven de menselijke evolutie als een “zwak georganiseerde stam” die meer lijkt op een verwarde wijnstok, bestaande uit meerdere, op elkaar inwerkende regionale populaties, in plaats van het meer traditionele “levensboom” -model, waarin lokale bevolkingsgroepen zich vertakken. uit en raken genetisch geïsoleerd, wat leidt tot de opkomst van nieuwe soorten. Hoewel niet expliciet vermeld in de natuur artikel, indien ondersteund door lopend onderzoek, heeft dit nieuwe paradigma belangrijke implicaties om te begrijpen hoe de menselijke evolutie is gebaseerd op een complexe dialectiek tussen cultuur en biologie, in plaats van op de puur biologische mechanismen van natuurlijke selectie die de evolutie van andere soorten beheersen. Deze verwarde kijk op wijnstokken is vergelijkbaar met wat bekend staat als de ‘single species-hypothese’, die de afgelopen decennia uit de gratie is geraakt, maar nu nieuwe steun heeft gekregen.

Deze nieuwe interpretatie is gebaseerd op de statistische analyse van een grote database met genetische informatie die voornamelijk afkomstig is van Afrikaanse en sommige Euraziatische populaties, evenals van Neanderthaler-fossielen. Ze gebruiken modellering van genetische variatie tussen moderne populaties die in de tijd kunnen worden geprojecteerd om migraties en interacties tussen groepen in de afgelopen 150.000 jaar in grotere mate te volgen dan mogelijk was voor eerdere studies. Het resultaat toont een aanzienlijke hoeveelheid genenstroom tussen regio’s in de loop van de tijd. Dit resultaat versterkt de opvatting dat de huidige fysieke verschillen tussen populaties oppervlakkig zijn en slechts de tijdelijke toestand vertegenwoordigen van de voortdurende vorming van populaties die honderdduizenden jaren heeft geduurd.

Hoewel de theorie H. sapiens Het ontstond in een enkele lokale gemeenschap en daarna was verspreiding enige tijd de dominante verklaring, en volgens de auteurs past het niet goed bij het archeologische of fossiele bewijsmateriaal. Het fysieke record geeft inderdaad een relatief gelijktijdige verschijning aan (op een geologische tijdschaal) van zowel artefacten als fossielen die aan moderne mensen worden toegeschreven in een groot deel van Afrika, in plaats van een enkel punt van oorsprong gevolgd door geleidelijke verspreiding.