Binnen het eerste landskampioenschap gravel van Nederland

“],” Filter “:” nextExceptions “:” img, blockquote, div “,” nextContainsExceptions “:” img, blockquote “}”>

Op zaterdag, een land dat het meest populair is om te fietsen, maar minder dan het speerwerpen, officiële offroad-discipline: in Nederland werden Demi Wolling (SD Works) en Tijmen Eising (VolkerWessels Cyclingteam) de eerste Nederlandse nationale kampioenen Growl die won. Enke Kruip.

Hoewel het grind meer wordt geassocieerd met het Flintgebergte dan met het Limburgse gebergte, groeit de discipline wereldwijd. Van IJsland Kenia En op de meeste tussenliggende plaatsen haalde de gravelrace de weg en de berg in.

Eerder dit jaar heeft The Brits gromkampioenschap Minderjarige nationale truien werden uitgereikt. Het evenement werd georganiseerd door Colosso Cycling Kolossus Groep dat loopt UCI Gravel World Series en wereldkampioenschappen gravel in 2022.

Echter, N. K. Crawl was de eerste nationale gravelrace die de bekendste experts binnenbracht en truien voor nationale kampioenschappen aanbood.

In de VS, een race die een mythische geboorteplaats is in Kansas, nu bekend als Unbound Growl, zijn race-organisatoren terughoudend om een ​​bestuursorgaan uit te nodigen voor een grindfeest en de discipline stevig in handen te houden van particuliere organisatoren. Als UCI of USA cycling in dezelfde swing als gravel wordt genoemd, zullen ideeën over sokhoogte en aerobars vliegensvlug beginnen. Toen de UCI echter aankondigde dat Wereldkampioenschap gravel 2022,,De vraag is sindsdien veranderd, niet of andere landen dit voorbeeld volgen in kwalificatieseries en races.

De Nederlandse Kampioenschappen Kruipen afgelopen weekend bieden een interessante case study.

Gemaakt door Nke Gravel Mathieu Wagner en Marike van Altena. Vrienden organiseren al lange tijd samen races, waaronder wegraces, in hun geboorteplaats Ebay. Een paar jaar geleden kwam de coureur op het idee om in hetzelfde gebied een wedstrijd speerwerpen te houden. Hij benaderde de Koninklijke Nederlandse Wielerunie (KNWU), de nationale bond van Nederland. Hij heeft nooit iets van het bestuursorgaan gehoord.

Afgelopen augustus, met bewijs dat races veilig konden worden gehouden te midden van aanhoudende epidemieën, vroeg de coureur hen opnieuw, deze keer met een nog groter voorstel – hoe zit het met het nationale kampioenschap?

“In eerste instantie reageerden ze niet omdat ze vol waren met regerings- en annuleringsitems”, zei Van Altena. “Ze hebben geen tijd om over nieuwe dingen na te denken. Nu is alles wat op de agenda staat wat rustiger, daarom zeiden ze: ‘Misschien is dit een heel goed moment om dit te doen.’

Omdat NK Gravel een nieuw evenement zou worden, moesten Wagenaar en van Altena de concurrentie aangaan met andere bieders voor bedrijfsrechten. Van Altena zei dat 10 andere race-organisatoren zich hadden aangemeld, maar dat hij en de coureur al een uitweg hadden, met de goedkeuring van lokale gemeenten en de rechten van enkele van de grote sponsors, waaronder Canondole en Shimano.

Daarna duurde het drie maanden om alles in elkaar te zetten.

De promotie van de Crawl Race in Nederland om geografische en culturele redenen is weliswaar nieuw, maar is anders dan de Amerikaanse versie. Amerikanen zijn gewend aan lange afstanden en grote open ruimtes omdat de Verenigde Staten zo uitgestrekt zijn en onverharde wegen de landelijke, dunbevolkte gebieden domineren. Verkeersopstoppingen of het afsluiten van wegen om het te vermijden is zelden een probleem.

Volgens Von Altena vermindert de onwil van overheidsfunctionarissen om voetgangers, voertuigen of andere vormen van vervoer niet te belemmeren, het vermogen van Nederlanders om onbeperkte fysieke ruimte en de traditionele kijk op grind te behouden. Toestemming krijgen is ook moeilijk.

“We willen dat het is zoals jij in de Verenigde Staten,” zei hij. “Maar je hebt meer ruimte en wegen – we zijn een klein land. Als je hier langeafstandswielrennen of grindraces wilt organiseren, heb je problemen met vergunningen van de overheid. Er is hier veel bos, maar sommige van de stukken die je nodig hebt zijn van particuliere eigenaren, dus een beetje overheid, dus je hebt veel vergunningen nodig. Als er veel wegversperringen zijn in de race, moet de politie erbij komen, ze hebben geen capaciteit in Nederland wil het doen.

Om de race door de KNWU te laten erkennen, moesten von Altena en Wagner compromissen sluiten – en het rennen van de 7,5 km-straal was een belangrijke. Van Aldena zei dat hoewel het in de Verenigde Staten niet gebruikelijk is voor renners om een ​​kleine ring te ronden en het een gravelrace te noemen, de race anders niet mogelijk zou zijn.

“Zo kunnen we hem helemaal afsluiten voor het verkeer, storen we niemand en hoeft de politie niet in te grijpen omdat er geen verkeersopstoppingen zijn. Dan krijg je de vergunningen heel snel.”

Qua regels was NK Gravel licht gereguleerd. Van Altena zei het KNWU Fatebook te hebben geleend van Dutch Beach Racing, een andere belangrijke sector. In principe moeten rijders op weg- of grindfietsen zitten (geen platte staven) en moeten ze zelfvoorzienend zijn in een mechanisch evenement.

“Er zijn geen domme regels, alleen normale regels”, zei hij.

Mannen en vrouwen begonnen afzonderlijk, maar hadden geen leeftijdsgroepen of afdelingen. Mannen reden in totaal 120 kilometer en vrouwen 75 kilometer. De lus van 7,5 km omvat grind, bestrating en zand, evenals het gebied van 400 m waar de meeste cyclocross-achtige modder in modder veranderde na zware regenval de dag voor de race.

Ongeveer 200 mannen en 60 vrouwen deden mee aan het NK Gravelrace. Er was een groot profteam, maar iedereen met een eendaagse licentie mocht racen. Van Altena en Wagoner ontwikkelden een GPS-tour.

Dus iedereen beviel het parcours, de infrastructuur en de regels van de race?

Van Altena zei dat Nederlandse gravelrijders, net als hun Amerikaanse tegenhangers, discipline verdedigen. Zij en de chauffeur kregen wat kritiek omdat ze de discipline van een tijd naar een formeel toelaatbaar niveau hadden gebracht.

“Het is een geweldige recensie hier, het is een beetje hetzelfde”, zei hij. “Gravel gaat over de beleving van de jungle, zeggen ze, ontspannen op de fiets. Waarom zou het een race moeten zijn?’ Maar ik moet altijd lachen, want iedereen die dat zegt, als je Strava bekijkt, doen ze al hun snelle ontspannende tochten door de jungle altijd snel. Ze fietsen altijd heel hard. Waarom zeg je dat dan? Iedereen wil wel eens snel rijden.

“Dus we zeiden:” Ik denk dat je het niet kunt stoppen. Je kunt deze groei in Jallikuttu niet stoppen. Versla het niet, doe mee. Je kunt het doen met een goede wet, goede regels, veilig, en dan is het goed.