Webb-telescoop ziet de vreemde drievoudige cluster van sterrenstelsels in het midden van een supernova

Als je goed naar deze foto kijkt, zou je kunnen denken dat je triples ziet.

Een nieuwe afbeelding van de James Webb Space Telescope toont drie versies van dezelfde cluster van sterrenstelsels die een supernova herbergen, het helderste en meest gewelddadige type ruimte-explosie.

Kosmische triaden zijn niet de creatie van een defecte telescoop, maar eerder een eigenaardigheid van de natuur genaamd “zwaartekrachtlens(Opent in een nieuw tabblad)Iets wat Albert Einstein meer dan een eeuw geleden voorspelde in zijn algemene relativiteitstheorie.

Mogelijk is de tweet verwijderd
(Opent in een nieuw tabblad)
(Opent in een nieuw tabblad)

Hoe werkt zwaartekrachtlenzen?

Zwaartekrachtinversie treedt op wanneer een hemellichaam zo’n enorme zwaartekracht heeft dat het tijd en ruimte eromheen vervormt. NASA gebruikt vaak de analogie van een bowlingbal die op een schuimmatras of trampoline rust om te illustreren hoe het weefsel van ruimte-tijd buigt. Licht dat anders reist, buigt recht en wordt vervormd als het door kromgetrokken ruimte-tijd gaat.

Zwaartekrachtlensing heeft zelfs de mogelijkheid om objecten te dupliceren, zoals een leuke spiegel meerdere onregelmatige beelden kan creëren.

In dit geval het bestand Clusterstelsel RX J2129(Opent in een nieuw tabblad), gelegen op 3,2 miljard lichtjaar van de aarde in het sterrenbeeld Waterman, fungeert als een enorm vergrootglas in de lucht. Dit natuurlijke fenomeen stelt wetenschappers in staat verder weg gelegen objecten in het universum te zien, waardoor ze helderder lijken. De extra sterkte van gravitatielenzen zou kunnen helpen het zicht van Webb, ‘s werelds krachtigste ruimtetelescoop, uit te breiden om voorbij sterrenstelsels te kijken.

Zwaartekrachtlensing heeft zelfs de mogelijkheid om objecten te dupliceren, zoals een leuke spiegel meerdere onregelmatige beelden kan creëren.

Astronomen zijn nu bedreven in het detecteren van de veelbetekenende effecten van zwaartekrachtlenzen, maar dit was niet altijd het geval. Vier decennia geleden zouden de concentrische bogen van licht en uitgestrekte hemellichamen erg desoriënterend zijn geweest. In 1987 werd gedacht dat een enorme blauwe boog met een doorsnede van honderden biljoenen mijlen voor het eerst een van de grootste objecten was die ooit in de ruimte zijn ontdekt. Sagittarius wordt gevonden in de buurt van cluster van sterrenstelsels Abell 370, met een ander vergelijkbaar object in de buurt van cluster van sterrenstelsels 2242-02.

Wil je meer kennis Wordt technisch nieuws rechtstreeks in je inbox bezorgd? Abonneer u op de beste nieuwsbrief van Mashable Vandaag.

Later dat jaar stelden wetenschappers van Stanford University en het National Optical Astronomy Observatory in Arizona vast dat het in feite optische illusies waren die waren vervormd door Abel 370. De New York Times had een verhaal over Opname “vreemd”(Opent in een nieuw tabblad) Uit de theorie van Einstein, getiteld “A Vast Cosmic Object Reduced to a Mirage”.

Wat is een type Ia supernova?

De supernova in de nieuwe afbeelding werd voor het eerst ontdekt met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop. Tijdens die Hubble-waarnemingen vermoedden de onderzoekers dat het een verre voorbeeld was van de zogenaamde Type supernova Ia(Opent in een nieuw tabblad). Dit omvat een witte dwerg, het dichte overblijfsel van een ster die in zijn kern geen nucleaire brandstof meer kan verbranden. De witte dwerg schraapt vervolgens het stellaire materiaal weg van de nabije ster.

Wanneer een voedende ster ongeveer 1,4 keer de massa van de zon bereikt, explodeert hij en kan hij zijn eigen gewicht niet meer dragen.

Er is een reden waarom wetenschappers de Webb-telescoop, een samenwerking tussen NASA, het European Space Agency en het Canadian Space Agency, gebruikten om het opnieuw te bezoeken. Deze supernova’s hebben een redelijk consistente verlichting, dus ze bieden handige meetinstrumenten voor astronomen: de afstand van een Type Ia supernova tot de aarde is evenredig met hoe helder of zwak het is.

Het licht van de supernova kan astronomen helpen te zien hoe RX J2129 achtergrondobjecten verbetert. Deze informatie over de sterkte van de vergroting kan onderzoekers op zijn beurt een idee geven van hoe massief de sterrenstelselcluster is.