In 1604 verscheen er voor hemelkijkers op aarde een supernova, tussen de sterrenbeelden Ophiuchus en Boogschutter. Bekend als de Kepler-supernova, vormde hij op 17 oktober 1604 een prachtige “lijn” omringd door Mars, Jupiter en Saturnus.
Nee Sinds 1604 Menselijke ogen zijn uit de eerste hand getuige geweest van een supernova.
In 1604 vond de laatste supernova met het blote oog plaats in de Melkweg, tegenwoordig bekend als de Kepler-supernova. Hoewel de supernova in 1605 uit het zicht van het blote oog verdween, zijn de overblijfselen ervan nog steeds zichtbaar, hier weergegeven in een samengestelde röntgen-/optische/infraroodopname. De felgele ‘lijnen’ zijn het enige element dat ruim 400 jaar later nog zichtbaar is in het gezichtsveld.
Later vonden er echter twee supernova’s plaats in de Melkweg.
Deze afbeelding is gemaakt door NASA’s Chandra. Artikelen (boven). Supernovaresten drijven zware elementen die bij de explosie zijn ontstaan het universum in. Hoewel hier niet weergegeven, is de verhouding van uranium-235 tot uranium-238 in supernova’s ongeveer 1,6:1, wat erop wijst dat de aarde grotendeels uit oud, in plaats van modern, ertsuranium is ontstaan.
Cassiopeia A Het was een ingestorte supernova op de schaal van het sterrenstelsel, die plaatsvond tussen 1667 en 1680.
Deze röntgenfoto, gemaakt door NASA’s Chandra X-ray Observatory, toont het overblijfsel van supernova G1.9+0.3, die werd waargenomen nabij het galactische centrum van ons Melkwegstelsel. Schattingen van zijn ouderdom situeren hem rond 1868, waardoor het het jongste bekende supernova-overblijfsel in de Melkweg is.
G1,9+0,3Nabij het centrum van de Melkweg, rond 1868.
Ergens tussen 1667 en 1680 vond een ingestorte supernova plaats in het sterrenbeeld Cassiopeia, op een afstand van 9.000 tot 11.000 lichtjaar. Deze afbeelding werd voor het eerst ontdekt in 1947 in radiolicht en brengt de radio-emissies in kaart die afkomstig zijn van het supernova-overblijfsel.
Cassiopeia A werd pas in 1947 ontdekt en is de helderste radiobron buiten ons zonnestelsel.
Hier weergegeven in optisch licht zoals onthuld door de Hubble Ruimtetelescoop, het supernova-overblijfsel van de Cassiopeia A-gebeurtenis, lijken er slechts een paar verspreide lichtstrepen uit dit deel van de hemel te komen. In feite komt er een breed scala aan licht uit dit gebied in de ruimte, maar slechts een klein deel ervan bevindt zich nog steeds in het zichtbare lichtgedeelte van het spectrum. Infrarood-, radio- en röntgenwaarnemingen zijn veel duidelijker.
In zichtbaar licht is er heel weinig te zien: zoals snel uitstervend vuurwerk.
Deze afbeelding van het supernova-overblijfsel Cassiopeia toont de effecten van een type II-supernova, een supernova die meer dan 350 jaar geleden instortte. Het supernova-overblijfsel gloeit op verschillende elektromagnetische golflengten, inclusief verschillende röntgenbanden, zoals hier weergegeven. Kleurcodering onthult de diversiteit aan raciale handtekeningen die erin voorkomen.
In röntgenlicht schijnen de hete gassen schitterend.
Deze afbeelding uit 2008, vrijgegeven door NASA’s Spitzer, toont niet alleen het supernova-overblijfsel van Cassiopeia A in infrarood licht, maar benadrukt ook in kleur drie gebieden waar het licht van de supernova door de uitgestoten deeltjes wordt gereflecteerd en nu arriveert. . . Deze lichtecho’s verlichten in de loop van de tijd verschillende gebieden van gas en stof.
Infraroodscènes zijn echter het meest onthullend, waarbij verschillende elementen en verstoorde knooppunten worden weergegeven.
Gegevens van JWST’s NIRCam-waarnemingen van Cassiopeia-supernovarestant A werden voor het eerst vrijgegeven op 5 november 2023 en zijn sindsdien samengevoegd met behulp van meerdere optische filters, waardoor dit verbluffende beeld van de nevel in nabij-infraroodlicht is ontstaan.
Na lang wachten, JWST-perspectievenmet beide nercam En VrolijkWe zijn Nu openbaar.
Deze afbeelding, gemaakt met het MIRI-instrument van JWST, onthult nooit eerder geziene details in het supernovarestant van Cassiopeia A. Van begin tot eind komt deze afbeelding overeen met een volume van ongeveer 10 lichtjaar op de afstand van Cassiopeia A, wat aangeeft hoe snel. De materialen breiden zich uit.
De rest is slechts ongeveer 350 jaar oud Al 10 lichtjaren in doorsnee.
Dit gedetailleerde gedeelte van JWST’s NIRCam-opname van het supernova-overblijfsel in Cassiopeia A toont een dicht gasgloeidraad, waarschijnlijk voortgestuwd door supernova-ejecta, met verspreid, heet materiaal dat bellen en holtes vertoont die zijn achtergebleven nadat de explosiegolf eroverheen ging.
De “schil” van ejaculatie Het expandeert met 1,5% van de lichtsnelheidwaar jets ongeveer 5% van de lichtsnelheid bereiken.
Rechtsboven in de afbeelding lijken slierten materiaal in verschillende richtingen te wijzen, waardoor verschillende kenmerken van het materiaal bij lage temperatuur dat door de supernova wordt uitgestoten, en ook van het materiaal rond de ster die aan de supernova voorafging, worden benadrukt. Heldere, complexe filamenten en barstende bellen in het resterende gas worden benadrukt in deze MIRI-opname van een detail van een supernovarest.
Intern verschijnen er ‘bubbels’ die hiervan het bewijs leveren De basisvorm van gasdistributie.
Zoals te zien is in zowel NIRCam (monochroom) als MIRI (kleur), zijn enkele van wat lijkt op kleine “bubbels” te vinden in het binnenste van het supernova-overblijfsel van Cassiopeia A. Deze bubbels vertegenwoordigen waarschijnlijk de vorm van gas, met ofwel het interieur verstoken van substantie of gewoon te compact om warmte in de bubbels te laten doordringen.
Ongelooflijk heldere nabij-infraroodgebieden benadrukken dichte filamenten van heet materiaal.
Deze NIRCam-details van het supernova-overblijfsel Cassiopeia A vertegenwoordigen de hoogste resolutie van deze gasvormige kenmerken in het nabij-infrarood die ooit zijn vastgelegd. Er is een temperatuurgradatie in deze filamenten, zoals blijkt uit de bonte kleuren, met dichte knopen, gescheiden door dunbevolkte holtes.
De lagen van de exploderende ster botsen momenteel met het materiaal rondom de ster.
Het zwakke gas dat aan de rand van het supernova-overblijfsel wordt waargenomen, vertoont ook wat lijkt op ‘strepen’ van materiaal, een bewijs van supernova-ejecties die in botsing komen met materiaal rond de ster dat lang vóór de supernova-gebeurtenis werd uitgeworpen. Deze kenmerken helpen astronomen de snelheid van de projectielen te meten en te bepalen hoe lang het materiaal uitzet.
Explosie werper Het onthult veel elementenOnder hen zijn zuurstof, neon, argon, calcium en fosfor.
Door te zoeken naar specifieke spectrale kenmerken kunnen verschillende elementen worden gedetecteerd in een breed scala aan golflengten van licht. Hier worden röntgengegevens van Chandra gebruikt om verschillende elementen te identificeren, met ijzer (oranje), zuurstof (paars), titanium (lichtblauw, zoals gezien door NuSTAR) en silicium versus magnesium (groen).
Midden-infrarode ‘slierten’ geven aanwijzingen over hoe instortende sterren materiaal uitdrijven.
Nabij het midden van de JWST MIRI-weergave van het Cassiopeia-supernovarestant A zijn er verschillende kenmerken. Linksboven verschijnen heldere, complexe gasfilamenten. Rechts zijn diffuse gasstromen verstrengeld door de druk van supernova-ejecties. Rechtsboven en onder (vooral linksonder) van de afbeelding bevinden zich nog steeds donkere, gasrijke gebieden die zelfs voor MIRI-weergaven ondoorzichtig lijken. Er valt nog veel wetenschappelijk onderzoek uit deze beelden te leren.
met Zeer weinig waterstof aanwezigHet laat zien hoe divers supernova’s zijn.
Mostly Mute Monday vertelt een astronomisch verhaal met afbeeldingen, beelden en niet meer dan 200 woorden.
“Reizende ninja. Onruststoker. Spekonderzoeker. Expert in extreme alcohol. Verdediger van zombies.”
More Stories
Wordt de vogelgriep het volgende coronavirus?
De op molybdeensuiker gebaseerde katalysator vernietigt effectief kooldioxide
Een waarschuwend verhaal over de bacterie die de ziekte van Lyme veroorzaakt