Uit het onderzoek bleek dat de beperkingen van COVID-19 de geestelijke gezondheid van gezinnen aantasten

Beperkingen op de sociale toegang hebben niet alleen een directe impact gehad op het welzijn van ouderen in de langdurige zorg, maar ook op hun familieleden tijdens de Covid-19-pandemie, blijkt uit een nieuwe studie van westerse onderzoekers.

de studie, gepubliceerd In de Canadees tijdschrift voor verouderingHet werd uitgevoerd door docenten van de Arthur Labatt Family School of Nursing en de University of South Carolina School of Nursing. Ze voerden tussen november 2020 en januari 2021 diepte-interviews uit met familieleden van senioren in LTC-faciliteiten in Ontario, die samenvielen met de tweede golf van de pandemie en het opnieuw opleggen van strengere volksgezondheidsbeperkingen in de provincie.

De bevindingen wijzen op een dringende noodzaak om de langdurige zorg te verbeteren en opnieuw vorm te geven, zeggen de auteurs van het onderzoek.

“Er is een dringende noodzaak om op bewijs gebaseerde strategieën verder te ontwikkelen om de gezondheid en het welzijn van ouderen en hun families te ondersteunen, evenals van zorgverleners die met deze kwetsbare bevolking werken. Bij het ontwikkelen van dit bewijsmateriaal moet het gezondheidszorgsysteem de financiering en ondersteunen de gezondheid en het welzijn van ouderen en hun families”, zegt professor Anna Garnett van de Arthur Labatt Family School of Nursing en auteur. Keynote van het onderzoek: “Instituties en onderzoekers moeten openstaan ​​voor het verkennen van alternatieve zorgmodellen.”

“De implementatie van deze modellen zou een robuust onderzoeksprogramma moeten omvatten dat methoden zoals conjoint design gebruikt om de effecten en uitkomsten van deze modellen rigoureus te evalueren,” zei ze.

Bij co-design gaat het om ontwerp door meerdere belanghebbenden in een systeem of proces. In dit geval betekent dit dat familieleden betrokken worden bij het onderzoeksproces.

Uit diepte-interviews met familieleden bleek dat veel bewoners diepe gevoelens van verdriet, eenzaamheid, angst en frustratie voelden, terwijl familieleden zich machteloos voelden om hen te helpen.

Familieleden legden ook uit dat ze zich onzichtbaar voelen en dat ze er moeilijk op kunnen vertrouwen dat hun oudere familielid tijdens hun afwezigheid adequate zorg krijgt. Hun angst en zorg voor het welzijn van ouderen ondermijnden hun vermogen om nabijheid te vinden tijdens bezoeken buitenshuis of door een raam.

Nabijheid werd in het kader van het onderzoek gedefinieerd als de perceptie van verbondenheid die wordt gevoeld door oudere volwassenen die in de langdurige zorg leven en hun familieleden. Participatie werd gedefinieerd als de waargenomen mate van betrokkenheid van een gezinslid bij sociale betrokkenheid bij het gezinslid dat in de langdurige zorg verblijft.

De sociale afstandsmandaten van de overheid zorgden ervoor dat familieleden en senioren die in de langdurige zorg woonden plotseling van elkaar ‘afgesneden’ werden. Er werd van hen verwacht dat ze alternatieve communicatiemiddelen zouden vinden, en veel familieleden namen hun toevlucht tot tablets en smartphones.

De auteurs van het onderzoek merkten op dat deze benaderingen niet zonder uitdagingen waren. Senioren moesten met beperkte hulp van het personeel van de faciliteiten door de nieuwe technologie navigeren. Technologie kon ook niet op adequate wijze vertrouwde sociale verbindingen repliceren.

Veranderingen in de emotionele en mentale gezondheid van oudere volwassenen omvatten een versnelde ziekteprogressie, depressie en angst. Veel familieleden geloven dat dit te maken heeft met een gebrek aan stimulatie, sociale verbondenheid en liefde van de familie.

“Voor mensen in de langdurige zorg gaat het niet om de hoeveelheid tijd die ze nog hebben, maar om de kwaliteit van de tijd die ze nog hebben… Ik zei tegen mijn moeder: als er een verschil is tussen langer leven of langer blijven, wat zou je liever hebben? Ze zei: ‘Nou, ik heb je liever hier”, zei een anoniem familielid in het onderzoek.

De onderzoeksresultaten benadrukken het belang van het balanceren van psychosociale en fysieke gezondheid bij het ontwikkelen en implementeren van infectiebeheersingsmaatregelen. De studie benadrukt ook de noodzaak om de implementatie van technologie binnen de langdurige zorg te onderzoeken om de sociale verbondenheid in deze kwetsbare bevolkingsgroep te ondersteunen.

De onderzoekers waren ook van mening dat de onderzoeksresultaten, samen met ander onderzoek met betrekking tot COVID-19, de noodzaak van een alomvattende aanpak van infectiebeheersingsmaatregelen benadrukken.

“Er moet nog steeds belangrijk werk worden gedaan om de paraatheid voor epidemieën en jaarlijkse ziekte-uitbraken te versterken, waarbij fysieke veiligheid in evenwicht wordt gebracht met langetermijnoverwegingen op het gebied van gezondheid en welzijn. De Canadese seniorenzorgsector beschikt voor veel mensen over onvoldoende middelen en onvoldoende financiering. In de toekomst zal het belangrijk zijn om de COVID-19-ervaring te gebruiken om tastbare verandering te creëren. “Dit betekent dat we de personeelscrisis op het gebied van de gezondheidszorg moeten aanpakken, de arbeidsomstandigheden moeten verbeteren en nieuwe manieren moeten onderzoeken om zorg te verlenen en bewoners en familieleden erbij te betrekken”, aldus Garnett.