‘Je hoeft niet rijk te zijn om een ​​goed leven te hebben in Nederland’

Foto: Roberto Bayer

Roberto Bayer, 72, kwam in 1969 vanuit Italië naar Nederland om zijn droom na te jagen om een ​​internationale hotelmanager te worden. Hij ontwikkelde zich van busboy tot cluster general manager van twee van de meest prestigieuze hotels van Amsterdam, het Hilton en het Waldorf Astoria. Hij ging in 2022 met pensioen, maar blijft werken als consultant voor Hilton Hotels.

Hoe ben je naar Nederland gekomen?

Toen ik hier in 1969 kwam, was er geen Europa. Alles wat we hadden was het Verdrag van Rome uit 1950, waardoor je op je ID-kaart door Frankrijk, Duitsland, Italië en de Benelux kon reizen om in de internationale hotellerie te werken en general manager te worden. Vader was het daar niet mee eens en nam het paspoort af. Maar hij vergat het Verdrag van Rome.

In 1969 organiseerden John Lennon en Yoko Ono een sit-in in het Amsterdamse Hilton. Dus ik reisde naar Amsterdam op mijn ID-kaart, klopte op de voordeur en zei: Hier is de man die je algemeen directeur wordt. Ze brachten me naar de personeelsingang aan de achterkant van het hotel. Dat was de eerste klap in het gezicht. Ten tweede, toen ik naar HR ging, vroegen ze me om een ​​kip te splitsen, een sinaasappel te splitsen en mijn tongen te laten zien. Ik dacht dat ze me een geweldige baan zouden geven. In plaats daarvan maakten ze een busjongen van me.

Na zes maanden ging ik naar HR en vroeg of ik een andere baan had. Ze boden me de functie van Accounts Payable Manager op de financiële afdeling aan, ik worstelde omdat ik de taal niet sprak, maar ik kon het werk doen dat drie mensen eerder hadden gedaan. Een jaar later werd ik gepromoveerd tot manager van Fitzotheek, een discotheek in de kelder van een fietsenwinkel. Ik gaf leiding aan een afdeling van 12 mensen, had een budget en heb veel geleerd. In de jaren zeventig was het een van de belangrijkste discotheken van het land, waar alle beroemde, rijke en mooie mensen zouden komen, dus het was een interessante baan voor een 21-jarige jongen.

In 1973 ging ik werken bij Finches in Londen. Ze hadden een Lido in Amsterdam met twee discotheken en twee restaurants. Ik zou met hun privéjet naar Londen reizen en een Rolls Royce stond me op te wachten toen ik aankwam. Ik heb een fantastische tijd gehad. Maar het jaar daarop belde Peter van der Vliet, algemeen directeur van het Hilton Schiphol, me op en zei: ik heb de baan die je wilde.

Zo heb ik twee jaar bij het Hilton Schiphol gewerkt als Assistent Front Office Manager en twee jaar als Sales Manager. Vervolgens werd ik voor een jaar naar Rome geparachuteerd als Executive Assistant Manager en Director of Sales en Marketing bij het Cavalieri Hilton, voordat ik terugkeerde naar Amsterdam als Executive Assistant Manager. In 1989 kwam er een grote verandering in het bedrijf en boden ze mij de baan aan van General Manager van het Rotterdam Hilton. In 1992 werd ik General Manager van het Amsterdam Hilton.

Het is mijn taak om het hotel te wijzigen of te sluiten. Dus bouwde ik de jachthaven en Roberto’s, een Italiaans restaurant, en het hotel begon langzaam in de richting te bewegen die ik wilde. Ik hield toezicht op een ommekeer in 1998, waarbij de eerste keer dat een investering van $ 30 miljoen in een onroerend goed werd gepleegd, het rendement op de investering na het eerste jaar hoog was. We verlengden opnieuw in 2011 en toen kregen we in 2012 de kans om een ​​Waldorf te openen in Amsterdam. Ik kreeg de functie van General Manager van het Waldorf Astoria toen het Hilton Amsterdam in 2014 werd geopend, en ik positioneerde het hotel als een van de beste ter wereld. In 2022 ben ik met pensioen. Ik werk nog steeds als consultant voor de luxemerken van Hilton in de EMEA-regio.

Hoe omschrijf je jezelf: expat, lovebird of international?

ik kwam hier gastarbeider. Ik ben een immigrant. Maar ik heb me nooit ongemakkelijk gevoeld. De mensen met wie ik in Jordanië samenwoonde, hielden van Italianen omdat ze van opera, Italiaanse liedjes en Italië hielden.

Hoe lang ben je van plan te blijven?

Nooit gedacht, maar nu, 53 jaar later, is mijn hele leven hier. Ik heb nog een huis in Italië, maar ik woon hier en ik zal hier begraven worden.

Spreek je Nederlands en hoe heb je het geleerd?

Na drie jaar hier besloot ik te leren. Ik vond een meisje in de PC Hoofdstraat die Italiaans sprak en gaf mij privéles Nederlands. Na een jaar kon ik wel communiceren, maar ik denk dat ik nog niet zo goed kon praten.

Mijn inspiratie komt door kunst. Ik ben een groot kunstliefhebber, dus ik ga vaak naar de Stadsschouwburg. Ik zag een optreden van Hamlet en ik kon niet geloven dat zo’n moeilijke rol in het Nederlands kon. En dat zette me aan het denken: misschien heeft deze taal iets te bieden.

Wat is je favoriete Nederlandse ding?

Wat ik zo mooi vind aan Nederland is dat je niet rijk hoeft te zijn om een ​​goed leven te hebben. Ik hou van kunst en ik hou van muziek. De concertzaal in Amsterdam behoort tot de top vijf van de wereld, de opera behoort tot de beste ter wereld en je hebt al die leuke musea. Hoewel bescheiden, kun je hier goed leven.

Hoe denk je dat je Nederlander bent geworden?

Ik voel me heel Italiaans als ik hier ben, iedereen in Italië denkt dat ik Nederlander ben. Ik kom uit Friuli, een regio in het noordoosten van Italië, vlakbij Venetië. Het bleef tot 1950 erg arm en werd constant binnengevallen door Duitsers en Oostenrijkers. Mensen moesten dus vechten voor hun land en levensonderhoud. Voor hen zijn drie dingen belangrijk: hun huis, hun gezin en hun geld. Als je een van hen aanraakt, heb je een probleem. Zo ook de Nederlanders.

Welke drie Nederlanders, dood of levend, zou jij willen ontmoeten?

Ik weet niet wie ik wil ontmoeten, want als ik iemand wil ontmoeten, bel ik ze. Een van mijn favoriete dingen aan Nederland, dat anders is dan mijn land, is de koninklijke familie. Ik hield van Beatrix, ze was een goede koningin. Ik heb het genoegen gehad haar een paar keer te ontmoeten. Ze was erg zakelijk, maar erg behulpzaam.

Ik word echt geïnspireerd door mensen die vanuit het niets een bedrijf beginnen. Als u de Beurs van Berlage bezoekt, is er een zaal gewijd aan de cacaohandel. Dus begon ik in 1995 een chocoladefestival, dat erg populair werd. Nu pakt de jeugd het op. Ik hou van deze dingen, ik hou van mensen die zichzelf ontwikkelen. Of degenen die op Van Moof-fietsen kwamen. Ik vind het niet leuk, maar ze doen geweldig werk.

Wat is jouw beste reistip?

Amsterdam. Als je ‘s morgens in de lente of vijf uur in de zomer loopt, is het adembenemend. Je hebt de 17e eeuwse binnenstad, je hebt de oude Berlagebuurt, je hebt de Gaspabriek verdieping, een prachtig gebied met Amsterdamse schoolappartementen. Het is ongelooflijk wat er gebeurt met moderne architectuur in Amsterdam. Het is heel extravert en erg interessant voor zo’n klein land.

Wat is verrassend dat je ontdekt hebt over Nederland?

In het begin was alles geweldig. Italië is een heel groot land, maar erg provinciaal. Dus toen ik naar Nederland kwam, was de vrijheid die mensen hadden ongelooflijk. Ik was geschokt als katholiek om naar de sportschool te gaan en iedereen onder de douche was naakt. Ik kon het niet geloven!

Als je 24 uur in Nederland had, hoe zou je die dan besteden?

Ik begin de ochtend met een Hollands ontbijt. Eieren, kaas en ham. Voor de lunch: poffertjes. Ik was in de winter erwtensoep. Ik houd van Gestempeld, Ik hou van Hollands eten. Ik ga alle musea in Amsterdam bezoeken: het Rijksmuseum, het Van Gogh Museum, het Stedelijk en de kleinere galerijen. Als het de juiste tijd van het jaar is, ga ik naar een kunstfestival zoals IDFA festival, intern filmfestival of filmmuseum eye of kunsttentoonstellingen of PAN in november, TEFAF in Maastricht in maart of ontbreken.