Het volume grijze stof is aanzienlijk vergroot bij het langdurige neuropsychiatrische COVID-syndroom

In een recente studie gepubliceerd in het tijdschrift, Psychiatrisch onderzoekOnderzoekers hebben grotere grijze-stofvolumes (GMV’s) gevonden bij patiënten met het neuropsychiatrische verlengde syndroom COVID-19.

De aanhoudende pandemie van het coronavirus 2019 (COVID-19) biedt uitdagingen bij de behandeling van geïnfecteerde patiënten en overlevenden met aanhoudende symptomen. Hoewel veel organen zijn geïnfecteerd met een SARS-CoV-2-infectie, zijn psychische problemen prominent aanwezig, aangezien ongeveer 78% van de overlevenden van COVID-19 langdurige neuropsychiatrische symptomen van COVID heeft.

Angst, cognitieve stoornissen en depressie worden vaak gemeld, waardoor de kwaliteit van leven wordt aangetast. Er is gespeculeerd dat patiënten die tijdens een acute infectie ernstige symptomen ontwikkelen, meer kans hebben op een langdurige COVID-19-infectie. Tot op heden zijn de meeste neuroimaging-onderzoeken bij COVID-19-patiënten uitgevoerd tijdens de acute fase en is het bewijs voor structurele veranderingen in de hersenen op de lange termijn beperkt.

Stadion: Grotere hoeveelheden grijze stof bij het langdurige COVID-19 neuropsychiatrische syndroom. Beeldcredits: Roman Zaiets / Shutterstock

over studeren

In de huidige studie vergeleken onderzoekers de GMV’s van patiënten met langdurige neuropsychiatrische symptomen van COVID met die van gezonde controles. Tussen april en september 2021 werden 30 patiënten met neuropsychiatrische symptomen van COVID en 20 gezonde controles zonder een eerdere diagnose van COVID-19 geïncludeerd. Patiënten werden gerekruteerd uit de post-COVID-polikliniek van het Jena University Hospital.

Inclusiecriteria waren onder meer patiënten met vermoeidheid, depressie, geheugen- of concentratiestoornissen na COVID. Geen enkele patiënt had een pre-COVID-19 psychiatrische stoornis. Gezonde deelnemers werden uit de gemeenschap gerekruteerd als controle via persberichten en getest op SARS-CoV-2-antilichamen op het moment van het onderzoek.

Alle deelnemers vulden de Status and Anxiety Trait Inventory (STAI) in, een zelfbeoordeling van angst. Bovendien werden proefpersonen beoordeeld op depressieve symptomen met behulp van de Montgomery-Asberg Depression Rating Scale (MADRS). Bovendien werd de Montreal Cognitive Assessment (MoCA) gebruikt om proefpersonen te screenen op cognitieve stoornissen.

Deelnemers ondergingen hoge resolutie magnetische resonantie beeldvorming (MRI). Computational Anatomy Toolbox 12 (CAT12) van de Structural Brain Mapping Group, Universiteit van Jena, werd gebruikt voor voxel-gebaseerde morfometrie. Beelden werden onderverdeeld in witte stof (WM), grijze stof (GM) en cerebrospinale vloeistof (CSF).

Een algemene lineaire modelbenadering (GLM) werd toegepast om GMV’s tussen patiënten en controles te vergelijken. Stapsgewijze lineaire regressie werd uitgevoerd om te bepalen of de volgende variabelen verantwoordelijk waren voor de variantie in corticale volumes bij patiënten: geslacht, leeftijd, MoCA, MADRS, STAI, ernstige COVID-19-ernst en tijd sinds het begin van COVID-19.

de bevindingen

Depressieve symptomen en cognitieve symptomen verschilden significant tussen langdurige COVID-patiënten en controles op het moment van onderzoek, met een grotere last van symptomen bij patiënten in vergelijking met de controlegroep. Beide cohorten hadden geen significant verschil in status- en trekangst. Vergeleken met controles, omvatten meerdere groepen grotere GMV’s bij lange COVID-patiënten de hippocampus, het eilandje, de frontotemporale regio’s, de amygdala, de thalamus en de basale ganglia. Bovendien bevonden enkele groepen kleinere GMV’s zich voornamelijk in de bilaterale linguale gyrus.

Het regressiemodel voorspelde significant GMV’s bij patiënten. De variabele, tijd sinds het begin van COVID-19, voorspelde significant GMV’s in vier groepen. Deze relatie was omgekeerd gecorreleerd, wat wijst op hogere GMV-percentages met een kortere tijd sinds het begin van COVID-19. Bovendien waren geslacht en leeftijd significante voorspellers van GMV’s in alle groepen, wat een lineair verband impliceert. MADRS-, MoCA- en STAI-scores waren geen significante voorspellers van GMV’s.

conclusies

De studie vond een genetisch gemodificeerde toename van langdurige COVID-patiënten met neuropsychiatrische symptomen. Leeftijd, geslacht en tijd sinds COVID-19 voorspelden significant volumetrische veranderingen bij patiënten. Grotere GMV’s bij personen met langdurige COVID kunnen wijzen op compenserende of terugbetaalbare effecten. Deze effecten kunnen met name worden overwogen voor gebieden die verbonden zijn met het reuksysteem, waarvan wordt gedacht dat ze eerst zijn geïnfecteerd met SARS-CoV voordat ze het CZS infecteren via feedback-neurotransmissiemechanismen.

Naast compenserende processen kunnen grotere GMV’s bij patiënten met COVID-19 ontstekingsactiviteit induceren die resulteert in microvasculaire disfunctie, endotheliale activering en verhoogde weefselwaterangiogenese. Aangezien de tijd sinds het begin van COVID-19 een significante inverse voorspeller van GMV’s is, kan dit erop wijzen dat een grotere GMV in de loop van de tijd in volume kan afnemen. Het is ook mogelijk dat de afnemende volumes deel uitmaken van het COVID-19-herstel.

Over het algemeen bleek uit de studie dat COVID-19-patiënten met langdurige neuropsychiatrische symptomen veranderingen in GMV’s vertoonden, die werden voorspeld door het geslacht, de leeftijd en de tijd van een persoon sinds de SARS-CoV-2-infectie. Aanvullend onderzoek dat langdurige COVID-patiënten indeelt op basis van de ernst van cognitieve symptomen en depressie, zou een beter inzicht kunnen geven in het herstelproces.