Het leven op andere planeten begint met een maan zoals de onze | Leven

Als onderdeel van onze zoektocht om erachter te komen of we alleen in het universum zijn, is onze zoektocht sterk gericht op aardachtige planeten: werelden zoals de onze.

Tot dusverre is ons idee van aardachtig een planeet van ongeveer dezelfde grootte als de aarde, op de juiste afstand van zijn zon om vloeibaar water op het oppervlak te laten bestaan, bij voorkeur ook met waterdamp in de atmosfeer.

De vraag is of dit echt aards genoeg is. Onze wereld is uniek in het zonnestelsel en misschien ook daarbuiten omdat het een bijzonder grote maan heeft.

De diameter van onze maan is 3.475 kilometer, vergeleken met 12.756 kilometer van de aarde. Geen enkele andere bekende planeet heeft een maan eromheen die bijna 30% van de diameter van die planeet is. Daarom wordt het aarde-maansysteem vaak een dubbele planeet genoemd. Deze unieke situatie maakt de aarde een veel betere plek voor leven dan het zou zijn als er geen maan was.

We geloven dat toen onze planeet zich vormde, zo’n vier miljard jaar geleden, ze werd geraakt door een ander object, iets van ongeveer de grootte van Mars. Gelukkig was het een begrazingseffect; een frontale botsing zou beide werelden hebben vernietigd. Veel materiaal werd de ruimte ingeblazen en uiteindelijk gecondenseerd om de maan te vormen; de rest stortte terug in om de aarde te vormen. De zware, nikkel-ijzeren kernen van de twee lichamen gecombineerd in de pasgeboren aarde. Er kwam weinig kernmateriaal in het midden van de Maan terecht.

Grote kernen koelen langzaam af, dus de aarde heeft nog steeds een gesmolten kerngebied, waarvan de hitte de circulatie van magma en de beweging en herschikking van aardkorstplaten op ons wereldoppervlak aandrijft.

Dit betekent dat ons landschap voortdurend wordt gerecycled, waarbij nieuwe materialen op het aardoppervlak worden uitgestoten, waardoor land en bodem worden vernieuwd. De circulatie in het metalen kerngebied van de aarde drijft enorme elektrische stromen aan, die op hun beurt het magnetische veld van onze planeet produceren.

Dit magnetische veld weert de zonnewind af. Zonder die bescherming zou de explosie van supersnel plasma van de zon onze atmosfeer langzaam maar zeker wegnemen.

Totdat de kern van onze planeet afkoelt en stolt, zullen we deze bescherming hebben. De kern van Mars is lang geleden gestold, het magnetische veld is verdwenen en inmiddels heeft de zonnewind bijna zijn hele atmosfeer verwijderd. De maan heeft geen magnetisch veld en geen atmosfeer. Zonder ons magnetisch veld zou onze planeet luchtloos en levenloos kunnen zijn.

De maan drijft de getijden in onze oceanen. Twee keer per dag worden onze stranden gewassen en komt er nieuw voedsel voor de kleine wezens die op de kust leven. De oceanen worden gecirculeerd en ververst.

Onze wereld draait eenmaal per dag om zijn as terwijl hij om de zon draait. De rotatie-as helt ongeveer 23 graden ten opzichte van de verticaal, wat onze seizoenen veroorzaakt.

Er is een extra schommeling van 26.000 jaar, maar niet groot genoeg om een ​​milieuprobleem te zijn. Een deel van de eer voor deze stabiliteit moet naar de maan gaan. De aantrekkingskracht van de maan op de niet helemaal ronde aarde, samen met getijdenwerking stabiliseren de rotatie-as van de aarde.

Kortom, onze maan heeft een belangrijke rol gespeeld en speelt nog steeds een belangrijke rol bij het bewoonbaar houden van onze wereld. Terwijl we zoeken naar potentieel levendragende planeten in het heelal, is het onwaarschijnlijk dat veel van hen grote manen zullen hebben om ze te beschermen en te stabiliseren.

Als een grote maan een essentiële factor is om een ​​planeet lang genoeg bewoonbaar te houden zodat intelligent leven zich kan ontwikkelen, zou ons universum een ​​eenzamere plek kunnen zijn dan we misschien hadden gedacht.

Er doet een verhaal de ronde dat lang geleden een heel belangrijk persoon de vraag kreeg: “Wat is belangrijker, de zon of de maan?” Hij dacht even na en zei toen: “De maan is belangrijker. Het geeft ‘s nachts een beetje nuttig licht, terwijl de zon alleen overdag schijnt, als het toch licht is.”

Hij was duidelijk geen astronoom. Hij had echter gelijk toen hij erop wees dat de maan veel belangrijker is dan we misschien hadden gedacht.

—————

Venus is vóór zonsopgang opvallend in het zuidoosten, met Mars en Mercurius laag in de gloed. Woensdag is de maan vol.

Ken Tapping is een astronoom bij het Dominion Radio Astrophysical Observatory van de National Research Council in de buurt van Penticton.