Twee uur ‘s nachts is geen goed uur om te reizen, maar dat was de tijd om op te staan en te schitteren voor Pascal en mij in San Jose, Californië. Ik reed kort na vijf uur ‘s ochtends naar zijn huis om vanaf het plaatselijke vliegveld te vliegen. De andere teamleden, zes anderen in totaal, komen uit Boston, San Diego en de staat Washington. We zien elkaar pas als we elkaar in Ottawa ontmoeten.
Drie van onze teamleden, Jason Sue Hoo, Rigel Caballo en John Barrett, allemaal van Haystack Observatory in Massachusetts, zullen uit Boston vliegen. Onze veiligheidsfunctionaris, Sawan Dalal, was op reis vanuit San Diego, waar hij onlangs een medische opleiding had afgerond. Gabriel Dube, ontvanger van de Apollo-beurs van dit jaar van het Haughton-Mars Project (zijn steun om onderzoek te doen bij HMP) zal vanuit zijn huis nabij Montreal naar de luchthaven van Ottawa rijden, en ten slotte zal John Schott, Pascal’s partner in de Arctische afdeling, aankomen vanuit zijn huis in Blaine, Washington.
Elke groep had een iets ander vluchtschema en ze waren allemaal ingewikkeld. Voor Pascal en mijzelf betekende de 22-uur durende reisdag eerst naar Denver, daarna naar Toronto, waar we de Canadese immigratiedienst zouden passeren, en uiteindelijk naar Ottawa om met alle anderen mee te gaan. Van daaruit namen we verschillende korte vluchten met kleinere vliegtuigen naar Iqaluit, Pond Inlet, Arctic Bay en uiteindelijk naar de kleine kusthaven Resolute Bay, een afgelegen noordelijke gemeenschap en Canadese buitenpost van minder dan 300 mensen. Resolute Bay is de thuisbasis van de High Arctic Inuit en een strategisch belangrijk uitkijkpunt voor de Northwest Passage.
Verwant: Een maand op Mars: bereid je voor op een bezoek aan de rode planeet… op aarde
Eenmaal in Resolute ontmoetten we de kleine luchtvaartmaatschappij die ons de volgende dag naar Devon zou brengen, Kenn Borek Limited. Hoewel de COVID-beperkingen levend en wel zijn voor Canadese luchtvaartmaatschappijen, met het masker dat over het hele land is verspreid, zijn er weinig voor de hand liggende voorzorgsmaatregelen aan de grens, waar het virus relatief weinig is verspreid. We verbleven in een grenshotel voor de nacht – meer dan een slaapzaal eigenlijk – en de volgende ochtend, terwijl we aan het ontbijt waren, leerden we dat de eerste groep die naar Devon zou vliegen – vijf van ons – over ongeveer een uur. We gingen terug naar onze kamers en pakten ons snel weer in voor de reis.
Kort daarna vlogen we in een Twin Otter propellervliegtuig over de waterweg naast Resolute Bay. Gebroken ijs siert de golven beneden; Angstaanjagend mooi, maar ook een herinnering dat als het vliegtuig om de een of andere reden neerstort, het overleven waarschijnlijk binnen enkele minuten beslist zal zijn. Toen staken we de kustlijn van Devon Island over en de grimmige blauwe en witte arctische wateren werden vervangen door kilometerslange rotsachtige, sombere vlaktes. De verbazingwekkende geologische kenmerken waren hieronder duidelijk te zien en veranderden als een rotsachtige caleidoscoop terwijl we laag vlogen.
Ongeveer 20 minuten later draait het vliegtuig om ons een zicht te geven op de basis van het Haughton-Mars Project, zes tentachtige gebouwen die uitstralen vanuit een stalen achthoekige structuur, met een grote kas naar het noorden. Een Humvee, geschonken door AM General aan het project, zorgde voor een felgele slick. Alles zag er over het algemeen in goede staat uit ondanks drie jaar niet-bezetting vanwege de pandemie, met slechts één bijgebouw in puin – maar te repareren – vanwege het slechte weer daar.
Na een hobbelige rit op de gravelbaan op Otter-ballonbanden, stopte het vliegtuig en stapten we uit. Terwijl we onze bagage en een kleine berg voorraden uitlaadden, keken we naar het tafereel. Zoals Pascal me tijdens verschillende nachtelijke gesprekken vertelde, is de site echt een dode klok van Mars – een kale, sombere, roze uitgestrektheid van rots en aarde, die zich uitstrekt zover je kunt zien in elke richting. Als iemand zonder compressiepak op Mars zou kunnen staan en lucht zou kunnen ademen, dan zou dat het zijn. Hoewel het wat kaal en onheilspellend is, is het absoluut adembenemend van aard, en het was een van de weinige keren dat ik echt verbaasd was over zo’n aanblik.
Terwijl het vliegtuig op weg was naar zijn volgende bestemming, snel terug met de rest van onze bemanning, gingen we naar de basis om onze bagage uit te laden en ons klaar te maken voor ons verblijf. Vele uren van schoonmaken, repareren en revalideren liggen in het verschiet – in deze omgeving zijn schimmel en meeldauw een enorm probleem, en er zullen royale doses Lysol en veel elleboogvet nodig zijn om ons huis de komende drie weken leefbaar te maken. Maar we zijn gearriveerd en het zomerseizoen is begonnen.
Eindelijk waren we op Mars op aarde en hadden we een maand vol avontuur voor de boeg.
Volg ons op Twitter Tweet insluiten (Opent in een nieuw tabblad) of op Facebook (Opent in een nieuw tabblad).
“Reizende ninja. Onruststoker. Spekonderzoeker. Expert in extreme alcohol. Verdediger van zombies.”
More Stories
Studie: Reusachtige prehistorische zalmen hadden hoektanden ter verdediging
AHS bevestigt geval van mazelen in Edmonton
Het door ORNL ondersteunde onderzoeksteam gebruikt kwantumcomputers om echte vooruitgang te boeken in de kwantumsimulatie