Een arts in Canada stapt voor de rechter wegens beschuldigingen van zorg rondom het levenseinde

Na meer dan dertig jaar zorg te hebben verleend aan ernstig zieke patiënten op de spoedeisende hulp en op de intensive care, bereidt Dr. Scott Anderson zich voor om zijn ziekenhuis in Londen, Ontario, over te nemen in een zaak die advocaten en prospects als ‘buitengewoon’ hebben omschreven. Duur voor de belastingbetalers in Ontario.

Anderson spande een rechtszaak van $ 6,25 miljoen aan tegen het London Health Sciences Centre (LHSC) en beschuldigde het ziekenhuis ervan hem niet te hebben geïnformeerd dat er onderzoek werd gedaan naar mogelijke moorden op patiënten.

Anderson zegt dat hij er pas over werd geïnformeerd nadat een zeven maanden durend onderzoek hem had vrijgesproken. Hij zegt dat dit in strijd is met het beleid van het ziekenhuis ten aanzien van transparantie met het medisch personeel.

De beschuldigingen, waaronder laster door het ziekenhuis, zijn niet in de rechtbank getoetst.

“Ik had alle emoties die je maar kunt hebben. Ik had verdriet. Ik had angst. Ik had een gevoel van verraad”, zei Anderson in een exclusief interview met CTV News.

Een nieuwe ziekenhuisdirecteur vertelde Anderson in maart dat een voormalige verpleegster vorig jaar een klacht had ingediend over zijn zorg voor een oudere patiënt.

In de claimverklaring van Anderson, die hij op 4 juli bij een rechtbank in Ontario indiende, zei hij dat de klacht betoogde dat zijn “toediening van zorg rond het levenseinde bij verschillende gelegenheden onder meer neerkwam op moord.”

De verpleegster diende de klacht oorspronkelijk in bij het College of Physicians and Surgeons of Ontario (CPSO), aldus de claimverklaring. De CPSO verwees de zaak echter terug naar het ziekenhuis, omdat het college alleen klachten van patiënten kan behandelen.

De oudere patiënt stierf in 2014, twee jaar voordat de federale overheid wetgeving goedkeurde die sommige Canadezen toestond medische hulp te zoeken bij hun dood. Anderson’s claimverklaring zegt dat hij “beroemd is in de provincie omdat hij een van de weinige artsen in Ontario is die MAID-diensten verleent aan in aanmerking komende Canadese volwassenen.”

Zijn zorg is dat de beschuldiging een suggestie kan zijn geweest dat hij medische hulp verleende bij het sterven voordat dit legaal werd. “Het laatste wat je als arts bij het ministerie van Defensie wilt, is ongefundeerde beschuldigingen van moord. Het is schadelijk voor je carrière”, zei Anderson.

Anderson zegt dat hij de klacht nooit heeft gezien en er zeker van was dat deze was onderzocht en als ongegrond werd beschouwd.

Hij ontdekte dat iemand van het London Health Sciences Centre desondanks opdracht had gegeven tot een tweede onderzoek. Het ziekenhuis verzamelde een team van onderzoekers, van wie sommigen nu worden aangenomen dat het zijn collega’s zijn, die in de loop van zeven maanden ongeveer 600 sterfgevallen van patiënten in het ziekenhuis hebben beoordeeld. Opnieuw werd hij pas op de hoogte gebracht nadat het onderzoek was afgerond.

In de verdedigingsverklaring van het ziekenhuis, gedateerd 20 september, staat dat bij onderzoek naar de zaak niet is gebleken wie de persoon is die voldoet aan het door de verpleegkundige beschreven signalement. Het document zegt ook dat “het uitgevoerde onderzoek Dr. Anderson volledig heeft vrijgesproken.”

Anderson zegt dat hem op geen enkel moment is verteld dat zijn zorg “onder de maat” was, een uitdrukking die in de verdedigingsverklaring wordt gebruikt. Anderson zegt dat hij begrijpt dat dit betekent dat alle onderzochte gevallen zijn eigen zaken waren.

Ziekenhuisfunctionarissen weigerden hem echter verdere informatie over het onderzoek te geven. Hij diende een verzoek om vrijheid van informatie in bij het ziekenhuis, maar dit werd afgewezen.

“Ik heb meer dan tien keer geprobeerd een kopie van de klacht te bemachtigen om antwoorden te krijgen over wie dit onderzoek heeft uitgevoerd. Hoe werd het uitgevoerd? Wie waren erbij betrokken? Op geen enkel moment wilden ze mij ontmoeten of met mij praten.” mij hierover op welke manier dan ook”, vertelde hij aan CTV News.

“(Wij) begrijpen niet waarom hij op deze manier werd behandeld”, zei zijn advocaat, Andrew Graham. ‘Mijn ervaring is dat dit ongebruikelijk is. Hij is al heel lang een gewaardeerde medewerker in het ziekenhuis en heeft altijd een goede reputatie gehad.’

Ambtenaren van het London Health Sciences Centre reageerden via e-mail op CTV News en schreven: “Aangezien deze zaak onder de rechter ligt, zal LHSC verder geen commentaar geven.”

In een bij de rechtbank ingediende verklaring van verdediging schreef het ziekenhuis dat het “geen enkele patiënt kon identificeren die voldeed aan de beschrijving in het rapport van de verpleegster”, en ontkende dat het Anderson een fiduciaire plicht verschuldigd was om hem op de hoogte te stellen van het onderzoek.

“Dr. Anderson werd niet gevraagd om op enige beschuldiging te reageren, omdat het ziekenhuis vaststelde dat er geen basis was voor de beschuldiging en dat er geen reactie van Dr. Anderson nodig was”, aldus de verklaring van de verdediging.

De LHSC ontkende ook de beweringen van Anderson wegens laster en voegde eraan toe dat hij “geen schade heeft geleden”.

Anderson zegt dat hij zou meewerken aan elk onderzoek naar zijn patiëntenzorg. Maar hij beweert dat hij het recht heeft om te weten dat er een onderzoek naar hem loopt, en het recht om samen te werken en zijn werk te verdedigen, omdat hij vindt dat zijn reputatie op het spel staat.

Zijn carrière kan afhangen van de uitkomst van de zaak, die hij openbaar heeft gemaakt om andere gezondheidswerkers te laten weten dat ziekenhuisbestuurders ter verantwoording moeten worden geroepen wanneer zij hun macht misbruiken of overdrijven.

“Het is tegenwoordig een heel moeilijke tijd om in de gezondheidszorg te werken… Ik heb het gevoel dat als er een probleem is in de zorg van (iemand) dit op een professionele en respectvolle manier zal worden aangepakt,” zei Anderson.

het bekijken waard

Sommige juridische experts noemen de zaak het bekijken waard.

“Het vergt veel moed van artsen om in opstand te komen tegen hun ziekenhuis en hun ziekenhuis aan te klagen”, zegt Brooke Schecter, een advocaat in Oakville, Ontario, gespecialiseerd in gezondheidsrecht.

“Dit is de reden waarom het uitdagen van de LHSC een gewaagde zet is, omdat er maar één ziekenhuissysteem in Londen is”, zei ze, eraan toevoegend dat Anderson de kans had moeten krijgen om op de klacht te reageren.

Ze zegt dat ze andere gezondheidswerkers vertegenwoordigt die zich benadeeld voelen door bestuurders, maar bang zijn hun baan of ziekenhuisrechten te verliezen als ze hun behandeling in twijfel trekken.

“Als gevolg hiervan wordt het besluitvormingsproces in het ziekenhuis helemaal niet gemonitord, waardoor een werkelijk giftige werkomgeving ontstaat”, aldus Schechter.

Ze voegde eraan toe dat deze zaak ook een alarmsignaal voor patiënten betekent.

“We moeten ons zorgen maken over de manier waarop artsen worden beheerd en behandeld in hun openbare ziekenhuizen als we naar die ziekenhuizen willen kunnen gaan en patiëntenzorg van hoge kwaliteit willen krijgen”, zei Schechter.

Dure zaak

Het London Health Sciences Centre heeft een advocatenkantoor uit Toronto ingehuurd om de zaak voor de rechtbank te verdedigen, een zaak die volgens Anderson vermeden had kunnen worden als het centrum de informatie in plaats daarvan publiekelijk had gedeeld met een arts die door zijn onderzoeken als onschuldig werd beschouwd.

Deze kwestie kan kostbaar zijn voor de belastingbetaler, aangezien ziekenhuizen worden gefinancierd met provinciaal belastinggeld.

“Ik denk dat ziekenhuizen in het algemeen een morele verantwoordelijkheid hebben om twijfelachtige rechtszaken te voorkomen, omdat de kosten door de belastingbetaler kunnen worden gedragen, maar het valt nog te bezien wat dat precies zal vereisen en zal afhangen van de zaak”, zegt Maxwell Smith, een bio-ethicus. Hij is assistent-professor aan de Faculteit der Gezondheidswetenschappen van de Western University in Londen.

Hij voegde eraan toe: “Tenzij er reden is om aan te nemen dat het op de hoogte brengen van een arts van een klacht tegen hen de integriteit van welk onderzoek dan ook in gevaar zou kunnen brengen… is het het beste om proactief en transparant met artsen te communiceren over het bestaan ​​en de aard van de klachten tegen hen.”

De kosten van het onderzoek en de rechtszaak baren Anderson, die benadrukt dat zijn doel in de rechtszaak informatie en transparantie is, en niet geld, waarbij schadevergoeding een stimulans is om ziekenhuisfunctionarissen aan tafel te krijgen.

“Ik ben van mening dat de publieke gezondheidszorggelden moeten worden besteed aan patiënten, apparatuur, medicijnen, middelen en verpleegkundige zorg”, zei hij.