Dat is die show uit de jaren 90: recensie van seizoen 1

Deze show uit de jaren 90 houdt vast aan dezelfde look en sfeer als de originele serie. Kinderen brengen de zomer door met willekeurige oeps, van het bijwonen van een rave-feest tot het ophalen van gratis spullen van Pennysaver tot hun hilarische, diepgaande discussies terwijl ze high worden. Leia is sympathiek als een muurbloempje – eigenlijk de meisjesversie van haar tienervader. Nate en Nikki zijn, net als Michael Kelso en Jackie, het oppervlakkige, niet bij elkaar passende stel. Ozzie is de eigenzinnige Aziatische jongen die in Wisconsin woont en vergelijkbaar is met Fez (Wilmer Valderrama), die ook als eigenzinnig werd gezien. Gwen is net zo rebels als Eric’s beste vriend Stephen Hyde (Danny Masterson). En Jay is een domme versie van Donna, de love interest. Als de formule eerder werkte, zou het opnieuw moeten werken, toch? Tot op zekere hoogte zeker. De personages zijn individueel komisch – vooral Ozzie, wiens sarcastische persoonlijkheden amusant zijn – maar als groep missen ze de chemie die ten grondslag ligt aan het drama van hun relatie. Totdat de seizoensfinale, die eindigde in een emotionele schok, vlak en onverdiend aanvoelde.

De show zet de jaren 90 goed voort met zijn muziek en schattige aantrekkingskracht op Glamour Shots, verrassende boybands, Blockbuster en zelfs de film Clerks – wat leidt tot een hilarisch moment waarop Leah, die Clerks nog nooit had gezien, de film uitkoos als haar favoriete film en die van Kevin Smith was daar zo hot in”. Het is ook leuk om te zien hoe Red en Kitty zich aanpassen aan de steeds veranderende samenleving door hun introductie op het internet. Kitty denkt op een gegeven moment dat de overheid alles kan horen via een computer. Fluister tegen hem: “Ik hield van je in Arsenio, Bill” – verwijzend naar de toenmalige president, Bill Clinton, in de talkshow The Arsenio Hall Show uit de jaren negentig.