Berrios’ terugkeer naar Blue Jays in overwinning op Yankees toont vechtlust

NEW YORK – Jose Perios weet dat hij niet zichzelf kan zijn op de heuvel. Dag in dag uit beweegt hij zich gewoon door het leven, hij is warm, luchtig, vriendelijk. Hij zal je vragen hoe je dag gaat, zal oogcontact maken en je wat tijd geven, hoe groot of klein je rol om hem heen ook is. Maar op dit gebied? Neem je het op tegen de felste en meest getalenteerde slagman ter wereld? Met tienduizenden die van alle kanten tegen hem schreeuwen? Het moet iemand anders zijn.

“Ik verander. Als ik op de heuvel stap, probeer ik geen cool persoon te zijn”, zegt Piraeus. “Het is moeilijk voor mij. Want zo ben ik niet elke dag. Maar als we naar buiten gaan en proberen te concurreren en de hitters uit te schakelen, moet ik veranderen. Ik kan niet aardig zijn. Ik kan geen vriend zijn.”

Dus, hoe kwam hij daar? Wat zet de schakelaar aan? Eerst gaat de Prius op zoek naar iets van het andere team. Misschien een speler die in het verleden is bespot. Iemand heeft tweets afgevuurd vanuit de bunker. Wacht, schitter, elke impuls om deze man op zijn plaats te zetten. Maar het is er niet altijd. Sommige teams hebben niet veel geschiedenis met zich mee. Veel van de spelers waar hij tegen speelt zijn vrienden.

Dan denkt Prius aan zijn kinderen. Zijn dochter Valentina en zijn twee zonen Sebastian en Diego Jose. Zij zijn degenen die alles voor hem doen. Hij draagt ​​zijn initialen aan de ketting om zijn nek en op maat gemaakte schoenplaatjes aan zijn voeten. Daarom heeft hij gedurende zijn hele carrière zo hard gewerkt om zijn fysieke en mentale benadering van het spel te hervormen. Waarom is hij zo geobsedeerd door zijn conditionering, slaap, voeding en elke andere marginale limiet die hem in staat zou kunnen stellen om jaar na jaar 32 start te maken. Hij wil dat ze krijgen wat hij niet had toen hij hun leeftijd had, opgroeiend in Bayamon, Puerto Rico zonder enige reden om te geloven dat hij ooit de positie zou bereiken die hij vandaag bekleedt.

“Ik wil het beste voor hen. Dus ik moet het goed doen. Ik moet mezelf naar een hoger niveau tillen. Als ik niet de energie heb, of ik voel me niet 100 procent, denk ik eraan dat ze me pushen om op dat niveau te komen”, zegt Piraeus. “Daarom doe ik wat ik doe als ik elke ochtend wakker word. Ik ben natuurlijk dol op honkbal. Ik ben enthousiast over wat ik doe. Maar tegelijkertijd heb ik nu een doel en ik heb een reden om te blijven werken. Om elke ochtend op te staan ​​en te gaan en 100 procent te geven in alles wat ik doe.” “.

Niet dat er woensdag een gebrek aan motivatie was. Niet na vijf nachten heb ik gekookt Slechtste start van zijn MLB-carrière, toen hij op de openingsdag van Rogers Center de heuvel beklom en 34 worpen achterliet, vier runs en één later. Niet toen hij zijn tweede seizoensstart maakte met een ERA van drie cijfers, gecombineerde gedeeltelijke innings en onmetelijke hoeveelheden dodelijkheid na een verbazingwekkend hoog te hebben gescoord bij zijn debuut. Je hebt niets extra’s nodig om zo op te staan.

En als er al iets was, was het Prius-probleem de vorige keer absoluut onmogelijk. Hij gooide te veel. Proberen om elke beweging sinisterer te maken dan de vorige. Het was een dip, want gebogen ballen braken uit in het vuil en snelle ballen dreven over de kern van het bord in plaats van over de randen. Net zoals Trevor Whitman Justin Gaetje vertelde toen hij tegen Tony Ferguson vocht bij UFC 249, had Berius een “10 procent korting” nodig op alles wat hij gooide. Precisie gaat boven kracht; De timing verslaat de snelheid.

Daarom was het interessant om te zien hoe Berrios woensdag de heuvel op ging en een fastball gooide met een gemiddelde snelheid van 93 mph, een paar punten lager dan de 95 die hij bij zijn debuut gemiddeld had. Hij liep nog steeds tot 96 toen hij dat nodig had, maar hij bracht zijn nacht door met gooien in plaats van gooien, waarbij hij vier naden op de rechterlichaamslijn stippelde voordat hij gebroken ballen van de uiteinden van de vleermuis spinde. Het kostte ook anderhalve mijl van die curvebal en 100 tpm van zijn spin. Dit zijn meestal zorgwekkende tekenen van een kan. Maar bij deze gelegenheid was het een aanpassing.

Dit is hoe Berrios herstelde van het nachtmerrieachtige optreden van vrijdag en meer deed met weinig om drie overwinningen over vijf ronden toe te staan ​​in de 6-4 overwinning van de Blue Jays op de New York Yankees. Hij was niet uitzonderlijk, hij liep meer dan hij zou willen en liet te weinig fastballs boven de kern van de plaat, wat gebeurde op de vijfde avond zonder doelpunten, toen de Yankees naar Homer gingen en de derde plaat verdubbelen. Maar het was beter. Hij leek veel op zichzelf.

Er waren 10 zwaaislagen, waarvan zes met de curveball. Er waren goed gespotte duikers, Alejandro Kirk, die op de bodem van het gebied stofzuigden om te roepen om klappen. Er was een PitchCom-glitch op de vierde die zijn ritme verstoorde, waardoor Kirk gedwongen werd het spel op de ouderwetse manier te noemen.

En daar was Vladimir Guerrero Jr. even, alstublieft, om zijn avond te bespreken. Hij nam Gerrit Cole diep in een dozijn pitches in het spel en stopte een glijbaan die 416 voet boven de muur in het dode punt hing. Zijn rechterhand werd later vertrapt door Aaron Hicks toen hij probeerde te kiezen vanaf het eerste honk, waarbij hij even het speelveld verliet met een bloederige open wond die tijdelijk was omgekeerd. Hij kwam daarna terug op de plaat tegen Cole en sloeg een van de meest absurde bommen die je ooit zult zien.

Het is een fastball van 98 mph die zes centimeter van het bord af rent. Het absolute lef om erop te slingeren, om nog maar te zwijgen van het verzwakken van de achtermuur van het spel. Salah. En wat ging hij voor de derde keer doen tegen de beste werper ter wereld? Hij blijft achter, 0-2, snijdt zijn swing af, knalt nog een 98-mph-kachel in de tegenovergestelde hoek van het veld en laat hem zijn hoed opheffen.

Oh, en om acht uur ging hij weer omhoog:

De eerste toonhoogte, 95 in het midden, is ‘s nachts 443 voet. Wat valt hier nog over te zeggen? Is het Miguel Cabrera? Het zou Miguel Cabrera kunnen zijn. Het is misschien beter. Hij is in eerste instantie klaar met het toeteren van Josh Donaldson’s 108 mph schip, dus waarom niet? Het blijkt dat precisie belangrijker is dan kracht. En timing wint van snelheid.

Dat brengt ons terug bij de Prius. Terugkerend naar de mentale flexibiliteit die hij woensdag toonde, door op vijandig terrein te spelen, een grote aanpassing te maken tussen de starts en te doen wat hem vijf jaar op rij tot een van de meest betrouwbare en consistente starters in honkbal maakte.

Hij wist niet altijd hoe hij die dingen moest doen. Hij leerde het pas op zijn twintigste. Vergeet niet dat Prius laat in zijn leven kwam. Toen hij opgroeide, zou hij zich deze realiteit nooit hebben voorgesteld. hoe? Het is niet het product van een franchise. Hij had er nooit van gedroomd om verder te komen in de disciplines. Het was erg onrealistisch. Hij droomde ervan een vleermuisjongen te zijn.

“Omdat er elke dag vleermuizen in de buurt zijn van honkbalspelers en honkballen. En ik zag dat en dacht: ‘Het is gemakkelijker om een ​​vleermuisjongen te zijn, weet je wat ik bedoel?'”, zegt Breus. “Ik zei: hé, hij moet elke dag op het veld staan. En daar wil ik ook zijn.”

Zelfs als jongvolwassene en als werper toonde hij echt potentieel, maar Perius bleef zijn dromen beperken tot alleen maar professioneel spelen. Misschien een klein winterbal ergens in het Caribisch gebied. Pas toen hij in 2012 zijn eerste deal met de Minnesota Twins tekende, stond Berrios zichzelf toe te geloven dat hij een topspeler zou kunnen zijn.

Maar om er te komen was nog maar het begin. Berrios worstelde enorm tijdens het rookie-seizoen van 2016 en bereikte een 8,02 ERA over 14 starts met strike rates (17,4 procent) en walk (12,5) die achteraf bijna onwaarschijnlijk lijken, gezien de bowler die sindsdien is geweest. Maar Prius was toen een andere man. Niet fysiek, maar mentaal.

Hij heeft nog niet geleerd hoe hij zich op tegenspoed moet concentreren en zijn emoties op een hoop kan richten. Toen er zich moeilijke situaties in het spel voordeden, verzachtte hij de schade niet, maar liet hij die oplopen. Toen Piraeus die winter terugkeerde naar Puerto Rico, realiseerde hij zich dat hij zijn aanpak moest hervormen.

“Het was een zwaar, moeilijk jaar voor mij. Ik heb geen goede show neergezet. Maar hij leerde me en hielp me groeien – als een man, als een werper”, zegt hij. “Dit seizoen heb ik aan mezelf gewerkt. Vooral mentaal.”

Toen bouwde hij de schilden die nodig waren om terug te komen van een rampzalige start zoals vorige week. Hij heeft geleerd zich een beetje in de razernij van tegenspoed te laten zitten, de gevoelens te verwerken en te relativeren. Hij beloofde zichzelf niet in abstracto te bekritiseren – “Ik ben niet goed genoeg, ik behoor niet tot de majors” – alleen in het materiaal. Was zijn vrijlating erop gewezen? Gooide hij te veel? Draaide hij het veld om?

Hij leerde zich te concentreren op de moeite die hij deed in plaats van op de resultaten. Hij had geen controle over wat er gebeurde toen de bal zijn hand verliet. Maar hij heeft controle over elk klein ding dat eerder is gebeurd. Zijn voorbereiding, zijn routine, zijn focus. Zijn vertrouwen, het niveau van de concurrentie. De mentaliteit die hij elke dag met zich meedraagt ​​op het veld.

Hij nam deze herschikte mentale benadering in 2017, toen hij zijn seizoen op de derde plaats begon en moest terugkeren naar de majors. En toen hij het na zes weken eindelijk deed, klikte alles. Hij werkte in 7,2 runs van tweetakt, eenmalige runs in een gedurfde weginspanning tegen Cleveland, een team dat dat seizoen 102 wedstrijden won. Hij zal die dag nooit vergeten.

“13 mei 2017”, zegt Piraeus. “Op die dag zei ik dat ik mezelf al jaren in deze competitie zie spelen.”

Menigtepicknicks zoals picknicks op woensdag, zo speel je al jaren in deze competitie. En supernachten zoals Guerrero-avonden zijn ook hoe je er komt. Precisie, timing en ongelooflijke vaardigheid. Twee speciale spelers, speciaal op hun eigen manier.