Opinie: Om het netto nulpunt te bereiken, moeten individuen en bedrijven hun eigen elektriciteit gaan opwekken

David O’Reilly is vice-president, Home and Business Solutions, Schneider Electric Canada.

Ondanks intenties, stimuleringsmaatregelen en belastingen staat Canada op het punt zijn CO2-doelstellingen voor 2050 niet te halen. Afgezien van de kolen- en gasgestookte elektriciteitscentrales die de transitie van het land naar een netto-nul elektriciteitsnet tegenhouden, is de grootste tegenwind de enorme hoeveelheid van de opwekking van hernieuwbare energie emissievrij/noodzakelijk om de emissiedoelstellingen te bereiken.

De vraag naar elektriciteit zal naar verwachting tegen 2050 verdubbelen, dankzij de verwachte elektrificatie van de economie – inclusief elektrische auto’s, de bevolkingsgroei en de elektrificatie van huizen. Gezien waar we nu staan, is Canada eenvoudigweg niet uitgerust om in dit tijdsbestek voldoende capaciteit te genereren.

Wat we nodig hebben is een nieuw paradigma: huiseigenaren en bedrijven moeten gestimuleerd worden om hun eigen elektriciteit op te wekken. Wanneer huizen en gebouwen producenten van elektriciteit worden, in plaats van alleen maar consumenten ervan, worden ze ‘producenten’ – dingen die tegelijkertijd consumenten en producenten zijn.

Door prioriteit te geven aan slimme gebouwen kan elk Canadees gezin en bedrijf bijdragen aan de oplossing. En door zonnepanelen te gebruiken, batterijen op te slaan en de bestaande invertertechnologie aan te passen, zou Canada de vraag van huishoudens en bedrijven dramatisch kunnen verminderen en mogelijk hele gemeenschappen kunnen verdrijven van locaties waar ze het elektriciteitsnet onder druk zetten.

Dit is geen nieuw idee. Andere landen zijn al jaren overgestapt op een consumentenmodel. Groot-Brittannië en Duitsland hebben elk ongeveer 1,5 miljoen huizen die hun eigen elektriciteit produceren. In Italië zijn er ruim drie miljoen woningen. En in de Verenigde Staten gebeurt dit ook. Gemeenschappen in Californië hebben geheel nieuwe projecten gebouwd op hun eigen microgrids.

Het is heel goed mogelijk om dit in Canada te repliceren. Het enige dat nodig is, is politieke wil.

De implementatie van het consument-naar-consument-model vereist coördinatie tussen federale en provinciale bouwvoorschriften, evenals tussen verschillende regelgevende instanties. Daarom is het absoluut noodzakelijk dat de federale regering in deze kritieke tijd het voortouw neemt. Canada kan niet toestaan ​​dat regelgevende en bureaucratische hindernissen het boeken van betekenisvolle vooruitgang in tijden van crisis in de weg staan.

Naast het elimineren van administratieve rompslomp zou de regering stimuleringsprogramma’s moeten introduceren en belastinggeld moeten inzetten om de transitie van Canadezen naar energiebesparende verbeteringen aan hun huizen en bedrijven te ondersteunen.

Gebouwen zijn momenteel de derde grootste uitstoter van koolstof in het land. Door ervoor te zorgen dat commerciële, industriële en residentiële structuren ook bijdragen aan de schone energie van het elektriciteitsnet, kunnen we tegelijkertijd de vraag naar elektriciteit op het elektriciteitsnet verminderen en de impact van de momenteel grote ecologische voetafdruk van deze gebouwen verzachten.

De eerste stap zou moeten zijn om zonne-energie verplicht te stellen met een minimale opwekkingscapaciteit van 7,5 kWh per dag en om een ​​batterijopslagoplossing te bieden voor alle nieuwe woningen die vanaf 2025 worden gebouwd.

Ervan uitgaande dat elk nieuw huis met zonnepanelen 7,5 kilowattuur per dag opwekt, zullen de 275.000 nieuwe huizen die elk jaar in Canada worden gebouwd, elke dag 2 gigawattuur schone elektriciteit produceren. Dankzij batterijopslag kan tijdens piekuren stroom worden gebruikt, waardoor de besparingen nog groter worden.

Met deze aanpak zouden we in 2050 6,9 miljoen woningen kunnen hebben die alleen al door nieuwbouw 62 GWh extra toevoegen, waardoor miljarden aan kosten en exploitatiekosten worden bespaard.

De crisis is reëel. Het Canadese standpunt over kernenergie maakt dit juist.

Momenteel is kernenergie de grootste en meest duurzame energiebron die beschikbaar is. De grootste kerncentrale in Canada is de Bruce Power-kerncentrale, nabij Kincardine, Ontario, die 40,5 kerncentrales produceert. terawattuur per jaar en zou vandaag de dag ongeveer 19 miljard dollar kosten om te bouwen.

Om de netto-nuldoelstellingen te bereiken zou Canada in 2035 negen Bruce Power-centrales nodig hebben voor een bedrag van 171 miljard dollar, en 28 Bruce Power-centrales voor een bedrag van 532 miljard dollar in 2050. Dit ligt duidelijk niet binnen de mogelijkheden.

En er is geen manier om het netto nulpunt te bereiken als mensen en bedrijven niet hun eigen elektriciteit gaan opwekken. Het is tijd om in actie te komen en te versnellen. Het Canadese energielandschap bereikt een crisispunt.