Na 25 jaar: de schrijver bereikt een mijlpaal | Nieuws, sport, banen

Bev Rowland wordt 25 als columnist voor The Post-Journal.

Ik had het in 1998 niet voor mogelijk gehouden, maar ik heb er vijfentwintig jaar over gedaan om een ​​Post-Journal-receptenpagina te schrijven. Het begon allemaal toen ik brieven stuurde naar de redacteur van de krant en de familieredacteur waarin ik mijn zorgen uitte over hoe de wekelijkse column die aan het verdwijnen was eruit zag. In de brief stond dat ik geen schrijver was, maar in bijna elke stad contacten had met lezers die ik wilde helpen redden. Op dat moment besefte ik niet hoe belangrijk het was om een ​​ruimdenkend persoon te zijn bij het vinden van kandidaten voor een sollicitatiegesprek. Ik denk dat ik dacht dat mensen met een verlangen om te verschijnen naar de krant reikten, maar dat gebeurde zelden.

Ik ontving een reactie van Brigitta Overkach, familieredacteur, een paar dagen nadat de brieven waren verzonden en in de uitgave van 2 mei 1998 waren geïntroduceerd, samen met twee andere vrouwen die verondersteld werden de verantwoordelijkheid met mij te delen. Daarvoor had een van de twee vrouwen veel receptenpagina’s bijgedragen. Elke vrouw schreef slechts twee artikelen in de eerste paar maanden na de aankondiging.

Sommige jaren maakte ik 52 pagina’s met recepten en sommige deed ik lang niet zo goed, afhankelijk van wat er gaande was in mijn leven. In de beginjaren was mijn man erg ziek. Halverwege was ik kerksecretaris, schoonmaker en planner van activiteiten in het kerkje waar mijn tweede man voor zorgde. In beide gevallen werkte ik 40 uur.

Ik heb geen vrienden en collega’s meer die over een jaar of twee willen werken. In het begin vroeg ik mijn geïnterviewden om de contactgegevens van vrienden en familieleden waarvan ik dacht dat ze misschien geïnteresseerd zouden zijn om met mij te praten, maar ik merk dat de meeste mensen bij wie ik opdaag, zijn wanneer ik in de gemeenschap ben. Ik kom ook in contact met mensen die interessant werk of hobby’s op Facebook posten, zoals Wanda Johnson, vrouwelijke dragracer en Tony Sanfilippo, verzamelaar van vintage jukeboxen en muziekinstrumenten.

Ik weet niet hoe lang de receptenpagina al bestaat, maar ik weet wel dat het ergens voor 1964 is begonnen, wat het meer dan 60 jaar oud maakt. Toen ik begon, volgde ik de traditie van veel eerdere schrijvers, die zes of zeven alinea’s schreven en 5-6 recepten bijvoegden. Destijds maakte een fotograaf van een krantenpost een foto van het onderwerp, meestal een vrouw, zittend met een paar gerechten die ze hadden bereid. Na korte tijd begon ik meer vragen te stellen en al snel had ik een volledige pagina met informatie. Ik bestelde een paar jaar geleden 10-12 recepten, toen ik me realiseerde dat veel lezers meer geïnteresseerd waren in human-interestverhalen dan in recepten. Ik begon ook de interesses of hobby’s van een persoon in beeld te brengen, waar mogelijk, en stopte met hen te vragen om recepten te maken.

Ik schreef alleen de verhalen van de mensen die ik ontmoette op de receptenpagina tot ongeveer 7 jaar geleden, toen ik het verhaal schreef van mijn man en ik die de hele 2.440 mijl van Route 66 aflegden. Nadat zowel de krant als ik zoveel positieve reacties kregen op de elfde aflevering van de serie besloot ik aantekeningen te maken tijdens onze reis naar het westen en naar Alaska het volgende jaar, maar ik heb het verhaal nooit geschreven. Sindsdien heb ik hetzelfde gedaan op nog twee reizen, maar ik heb al geschreven over onze reizen naar Vermont, New Hampshire en Tennessee. In een andere serie vertelde ik over stops die we maakten tijdens een reis naar Florida, een reis door het Panamakanaal en drie weken die we in Zuid-Amerika doorbrachten. Het was zo lang dat ik het bijna afrondde, maar de redacteur moedigde me aan om te blijven schrijven omdat het verhaal zoveel hits online kreeg. Opnieuw, een paar weken later, besloot ik dat het tijd was om de stekker eruit te trekken, maar toen kreeg ik e-mails van twee vrouwen die me vertelden hoe leuk ze het vonden om over de reis te lezen. Een van hen zei dat ze altijd blij was me te lezen “Hij volgt.” Dus ging ik nog een paar weken door.

Door de jaren heen heb ik geleerd dat veel lezers denken dat ik dagelijks naar de West Second Street-kantoren van de Post-Journal ga. De waarheid is dat ik misschien een of twee keer per jaar stop, dus ik blijf zelden onopgemerkt. Mijn artikelen worden via e-mail verzonden, hoewel ik soms korte telefoongesprekken heb met redacteur John Whittaker of City-redacteur Eric Tichy, vooral als ik een idee heb voor een serie en me afvraag of ze denken dat lezers het interessant zullen vinden. Een van die ideeën was schrijven over een paar mensen van in de negentig. Ik wist niet dat ik het komende jaar de levens van bijna 50 singles zou verslaan. Velen van hen waren veteranen uit de Tweede Wereldoorlog of hun echtgenoten, één vrouw werkte aan het Manhattan Project en ze hadden allemaal interessante verhalen over opgroeien in een tijd waarin hard werken nodig was om te overleven. Het begin van de Covid-pandemie zette mijn serie in de wacht, maar sindsdien heb ik er nog een paar geïntroduceerd, waaronder een levendige 104-jarige.

Een bekroonde tv-regisseur/producent belde me in februari 2021 vanuit Los Angeles. Ze heeft content geproduceerd en geregisseerd voor Discovery, TLC, Reelz, BBC en meer. Ze vond mijn verhaal online over mijn Amish-vriendin, Cindy Burkholder, en wilde met me praten. Tijdens een telefoongesprek van 50 minuten hoorde ik dat ze een groot project deed over Amish-mensen en ik hoopte dat ik kon helpen een gezin te rekruteren. Ik heb niet al te veel mijn best gedaan en ik ken de overtuigingen van de Amish.

Ik reed vorig jaar naar Hagerstown, MD om de caravan van de mensen uit de eerste hand te bekijken en had de gelegenheid om verschillende vrachtwagenchauffeurs te ontmoeten die een diepe liefde voor Amerika en een passie voor vrijheid hebben. Onder hen was Brian Brass, een van de organisatoren, die werd geïnterviewd door The Washington Post, New York Post, Los Angeles Times, Tucker Carlson, Sean Hannity en Me!

Ik kreeg een boost in januari 2022 toen mijn redacteur het me vertelde Analytics laat zien dat sommige van uw verhalen door duizenden worden gelezen. En “Eén geselecteerd artikel was vorig jaar een van de meest gelezen.”

Het grootste deel van mijn leven is hetzelfde gebleven sinds ik schreef over mijn eerste 20 jaar bij de krant. Ik woon nog steeds in het huis, mijn eerste man en ik kocht het toen ik 24 was, ik ben nog steeds samen met de man met wie ik trouwde drie jaar nadat mijn eerste man stierf, we genieten nog steeds van reizen, we hebben nog acht kleinkinderen en we zijn nog steeds nachtbrakers en uitstellers. In die vijf jaar zijn er wel wat veranderingen geweest. Ik heb eindelijk mijn Chrysler Town & Country uit 2006 vervangen, ook al had hij maar 81.000 mijl op de teller. Ik hoop net zoveel mooie herinneringen te hebben aan mijn nieuwe Chevy Equinox voor 5 passagiers als aan mijn truck. Een nieuwe leuke activiteit die ik graag plan is een saai dagje uit. Tot nu toe hebben een dozijn vrienden me vergezeld op een of meer mysteriereizen van een dag. Een andere verandering in mijn leven was de beslissing om naar een andere kerk te verhuizen waar ik wekelijks een bijbelstudie bijwoon en help in de gemeenschappelijke tuin.

Na 20 jaar ben ik gestopt met zeggen “Ik weet niet wat ik moet doen” Als ik het over schrijven heb, is dat omdat ik besef dat het God niet eert voor het talent dat Hij in mij heeft ontwikkeld. Ik sta er nog steeds versteld van als iemand me complimenteert met een verhaal, want ik haalde niet erg goede cijfers toen ik werkstukken schreef op school.

Ik heb veel geweldige mensen ontmoet en duurzame vriendschappen gesloten. Zonder het vertrouwen van Brigitta Overkach, de mensen die bij de Post-Journal werkten, de vele mensen die ik interviewde en de lezers, was 25 jaar niet mogelijk geweest.

In navolging van de traditie van het toevoegen van recepten, draag ik er drie bij. We eten Dutch Baby als ontbijt of diner met spek of ham. Hoewel het Nederlandse kinderen zijn, zijn ze heel verschillend. Cowboy Caviar is geweldig voor feestjes, maar we gebruiken het soms als groente bij de maaltijd.

Hollandse baby (gebakken taart)

1 grote appel

2 ton boter

Ahornsiroop

3 eieren

c melk

§ c meel

† 1 theelepel zout

kaneel of kardemom

Schil de appel en snijd hem in plakjes. Smelt boter op middelhoog vuur in een 9-inch bij 9-inch Corningware-koekenpan of 10-inch gietijzeren koekenpan. Voeg appelpartjes toe. Keer de partjes na 3 minuten om en bak nog 2-3 minuten. Haal van het vuur. Giet de siroop rond de appels. Klop de eieren los in een middelgrote kom. Voeg de melk, bloem en zout toe en blijf kloppen tot een geheel. Een paar kleine klontjes zijn prima. Giet over appels. Bestrooi met kaneel. Bak gedurende 20 minuten in een oven van 400 graden. Voor 2-4 personen.

Nederlands kind

Braam, framboos, bosbes, aardbei

3 t boter

3 eieren

§ c melk

Een halve theelepel vanille

¢C voorzichtig

Een halve theelepel zout

banketbakkerssuiker of ahornsiroop

Plaats een 9-bij-9-inch Corning Ware koekenpan in de oven en verwarm voor op 425 graden. Spoel het fruit goed af en laat het uitlekken in een vergiet. Snijd de aardbeien in stukjes en snijd ze vervolgens in vieren. Zet het fruit opzij. Voeg de boter toe aan de hete koekenpan en zet hem terug in de oven. Klop de eieren los in een middelgrote kom. Voeg de melk, vanille, bloem en zout toe en klop tot een geheel. Een paar kleine klontjes zijn prima. Draai de hete pan voorzichtig om en draai hem om de boter aan de zijkanten te krijgen. Giet het beslag in de pan en bak 18 minuten, zorg ervoor dat er genoeg ruimte boven de pan is om de pannenkoeken te laten uitzetten. Als je klaar bent, snij je in 4 stukken. Nadat je een portie op het bord hebt gelegd, bestuif je het met de banketbakkers of giet je een kleine hoeveelheid siroop over de taart. Smoor met veel voorbereide gemengde bessen.

Cowboykaviaar

1 geroosterde of gekookte mais (blik kan worden gebruikt, maar vers is het lekkerst)

2 blikken zwarte bonen, afgespoeld en uitgelekt

¢ Middelgrote rode ui, fijngehakt

Gehakte gele paprika

Tomaten (optioneel of kan erbij geserveerd worden)

Avocado (optioneel of kan erbij geserveerd worden)

Schepvormige cornflakes

Verband (ik verdubbel meestal)

1/3 kopje olijfolie

2 of meer ton citroensap

2 ons rode wijnazijn

1 theelepel suiker of stevia

Een halve theelepel zout

Een halve theelepel peper

™ 1 theelepel knoflookpoeder

Verwijder granen uit maïs. Voeg in een grote kom maïs, bonen, ui en peper toe. Meng de ingrediënten voor de saus en giet over de groenten. Roer voorzichtig. Zet een nacht in de koelkast, af en toe roeren. Gebruik een grote schuimspaan om de groenten te roeren om de kom schoon te maken, of schep het mengsel er helemaal uit. De olijfolie zal een beetje dik zijn, maar zal na een paar minuten lopen vloeibaar worden. Verwijder de zaadjes en hak de tomaten fijn. Snijd de avocado in kleine blokjes. Voeg het toe aan het beslag of serveer het apart. Serveer met bolletjes.