‘Trotse’ Surinamers steunen Nederlandse WK-sterren

Van Nederland tot Suriname, in de kwartfinale van het WK van vrijdag groeide de trots op het aantal Nederlandse spelers die hun wortels vinden in de voormalige Zuid-Amerikaanse kolonie.

Op een veld onder de Amsterdamse woontorens waar ze opgroeiden, oefenen twee jonge vrienden van Surinaamse afkomst vrije trappen en dromen ze ervan de beroemde oranje trui van Nederland te dragen.

“We zijn zelf gekleurd. Het is goed dat gekleurde mensen zo succesvol zijn. We zijn trots”, zegt de 18-jarige Nigel Marengo, een jeugdspeler van de club uit Heerenveen in de Eredivisie.

Ze aanbidden Nederlandse soldaten zoals Virgil van Dijk, geboren in de Nederlandse stad Breda uit een Nederlandse vader en een Surinaamse moeder; Denzel Dumfries, wiens moeder uit Suriname komt en vader van het Caribische eiland Aruba, dat deel uitmaakt van het Koninkrijk der Nederlanden; en Xavi Simons, wiens vader van Surinaamse afkomst is.

Marengo en zijn vrienden zullen vrijdag juichen tegen Argentinië in “Oranje”, een wedstrijd die volgens hem zwaar maar te winnen zal zijn, grotendeels dankzij Van Dijk in de verdediging.

“Ik ben blij dat hij ervoor heeft gekozen om voor Nederland te spelen” in plaats van voor Suriname, een kleine Caribische kuststaat die door de FIFA op de 139e plaats staat, zei Marengo.

Zijn vriend Diwayo Olf, 18, zei dat het “Suriname aantrekt op het gebied van voetbal … ze zijn hier allemaal geboren of opgegroeid, ze zijn hier allemaal hun carrière begonnen, dus ik begrijp hun verlangen.”

Nederland heeft een lange geschiedenis van voetballegendes met Surinaamse roots, van Ruud Gullit en Frank Rijkaard in de jaren tachtig tot Clarence Seedorf en Edgar Davids in de jaren negentig.

‘Historische connectie’

Maar het weerspiegelt ook de ingewikkelde geschiedenis van Nederland als heersers over zijn koloniën – inclusief Suriname, dat in 1975 onafhankelijk werd – waarmee de Nederlanders vandaag de dag nog steeds worstelen.

In de Surinaamse hoofdstad Paramaribo hangen twee grote televisieschermen aan de muur van Sportcafe Munder, met in het midden de Surinaamse vlag, en is de zaal versierd met Nederlandse spandoeken.

“Sinds 1978 ben ik fan van Nederland omdat ik daar ben opgegroeid. … En de jongens die spelen met de Surinaamse achtergrond, dat speelt ook mee”, zegt eigenaar Ramesh Jagesar.

Voor de wedstrijd van vrijdag serveren ze Hollandse gehaktballetjes genaamd “Bitterballen” met Nederlandse vlaggetjes op cocktailprikkers.

Maar, voegt hij eraan toe, “je hebt teams die echt tegen Nederland zijn en die gaan naar Brazilië of Argentinië.”

De gepensioneerde dokter Ruben Del Prado zei dat hij het Nederlands team steunt.

“Ik hou van Nederland, maar mijn hart ligt in Suriname… er is een natuurlijke historische band tussen hen”, zei hij.

Maar Micky van Leeuwaarde zal lichtblauw dragen in plaats van oranje, omdat hij lid is van de Argentijnse Surinaamse fanclub.

“Deze generatie voetballers met Surinaamse roots betekent niets voor mij”, zei hij. “Ik behoor tot de oudere generatie: Seedorf, Davids en Rijkaard.”

Hij zei dat hij werd geboren toen Argentinië Nederland versloeg in de WK-finale van 1978 en dat hij van Maradona houdt en een levenslange fan is.

‘Maakt me trots’

Op een hoekschop van het beroemde Ajax-stadion in Amsterdam halen vader en zoon herinneringen op aan de gloriedagen van het Nederlandse voetbal en de spelers die daarin een sleutelrol speelden, van Surinaamse afkomst.

“Het is belangrijk dat de hele Nederlandse gemeenschap vertegenwoordigd is in het nationale voetbalelftal”, zegt de 21-jarige Giovanni Gureche achter de toonbank van het Surinaamse restaurant van zijn familie, B&G Roti. “Dat is het geval onder de huidige manager Louis van Gaal. Ik ben heel trots dat wij Surinamers in het Nederlands elftal zitten.

“We zijn goed bezig en ik hoop dat we wereldkampioen worden!”

Ondanks het multiculturele imago van Nederland en zijn voetbalteams blijft racisme een probleem in een samenleving waar extreemrechtse partijen veel steun aan verlenen.

Gullit, die de Nederlanders naar hun enige grote trofee leidde toen ze het Europees Kampioenschap in 1988 wonnen, klaagde over racistisch misbruik terwijl hij een van de weinige zwarte spelers was.

Maar nu is voetbal diverser geworden, zei hij.

In de buurt van het Ajax-stadion runt Urbion Fitz-James een winkel met producten uit zijn geboorteland Suriname, maar “heeft altijd een band met Nederland”.

“Als ik een Surinaamse jongen in het nationale team zie spelen, ben ik daar natuurlijk trots op”, zei hij.

Een verkoper in de winkel, Xafiera Schipper, 34, zei dat ze gelooft dat spelers uit Suriname, waar haar ouders zijn geboren, “beter voor hun eigen land kunnen spelen”.

Maar hij voegt eraan toe: “Dat betekent dat het Nederlands team niet meer sterk is.”