Zombiehertenziekte gericht op het genetische karteringsproject in British Columbia

Wetenschappers die de verspreiding van chronische verspillingsziekten bij herten in British Columbia volgen, zullen binnenkort een nieuw hulpmiddel in hun arsenaal hebben: een genomische kaart die laat zien hoe en waar herten door het landschap bewegen.

Het twee jaar durende project, gefinancierd door de Genome BC Foundation, zal afhankelijk zijn van monsters verzameld door jagers, First Nations en vallenzetters om de bewegingen en interacties van hertenpopulaties te helpen monitoren.

Dit is de eerste keer in Canada dat een project naar de structuren van dierenpopulaties heeft gekeken om de potentiële verspreiding van de ziekte te begrijpen, zegt David Charest, directeur onderzoek, innovatie, agrifood en natuurlijke hulpbronnen bij Genome BC.

“In tegenstelling tot mensen gaan deze dieren niet naar de kliniek om zich te laten testen”, zei Charest.

Het project zal plaatsvinden in verschillende administratieve gebieden van de Kooteneys, waar in januari 2024 voor het eerst werd vastgesteld dat een muilezelhert en een witstaarthert drager waren van de chronische wastingziekte (CWD), ook bekend als de ‘zombiehertenziekte’.

De gerichte monsters voor de regio hebben naast de eerste twee gevallen nog geen positieve gevallen aangetoond. Dat is een goede zaak, aangezien de ziekte vaak wordt verspreid via zeer besmettelijke prionen, misvormde eiwitten die zich ophopen in het lichaam van een dier, zegt Kylie Byers, een assistent-professor aan de Simon Fraser Universiteit die het project leidt.

Deze prionen komen in het milieu terecht via de urine of uitwerpselen van geïnfecteerde dieren, en eenmaal daar kunnen ze tientallen jaren overleven en hersenziekten verspreiden onder herten, elanden, elanden en kariboes.

Binnen 18 maanden na infectie vertonen dieren de neiging tekenen van gewichtsverlies, kwijlen en slechte coördinatie te vertonen. Elk besmet dier sterft uiteindelijk.

“Deze ziekte is erg moeilijk onder controle te houden”, zei Byers. “Maar het lijkt erop dat we dit al vroeg hebben opgemerkt.”

Byers zegt dat het nieuwste onderzoeksproject een kaart zal presenteren vanuit het perspectief van het hert. Het zal wetenschappers en natuurbeschermingsfunctionarissen vertellen hoe de twee soorten zich verplaatsen en met elkaar omgaan, en of wegen en rivieren hen in de weg zitten.

Neem een ​​situatie waarin uit genetische tests bleek dat het onwaarschijnlijk was dat herten een rivier zouden oversteken. Als het hert aan de linkerkant van de bank positief test op CWD, zullen ambtenaren weten dat ze zich op die populatie moeten concentreren, zei Byers.

Het idee is om de ziekte in te dammen voordat deze grote delen herten infecteert – een vooruitzicht waarmee veel van de 25 Amerikaanse staten en drie Canadese provincies worden geconfronteerd, waar CWD zich heeft verspreid sinds de eerste ontdekking in de jaren zestig onder in gevangenschap levende hertenpopulaties in Colorado.

Op de vraag wat de verspreiding van herteninfecties in British Columbia zou kunnen betekenen voor andere wilde dieren, wees Byers op de rampzalige gevolgen voor roofdieren en andere wezens die afhankelijk zijn van herkauwers.

“We weten het niet helemaal. We willen het niet,” zei ze. “Ze zijn een essentieel onderdeel van het ecosysteem. “Het komt erop aan om alles in balans te houden.”

verleden studies Primaten (in het bijzonder Eekhoorn apen) vatbaar voor ziekten. Maar er is gemeld dat geen mens besmet is met CWD.

Byers zegt dat dit niet betekent dat het niet kan gebeuren. Als blijkt dat mensen vatbaar zijn voor de ziekte van zombieherten, waarschuwde de onderzoeker dat dit decennia later op dezelfde manier zou kunnen ontstaan ​​als de gekkekoeienziekte – die ook door prionen wordt verspreid – zich in het verleden gedroeg.

“We weten niet of het op mensen kan worden overgedragen”, zei ze. “We hebben geen basislijn.”