Wordt het beste museum voor Rembrandt en Rubens buiten Nederland | levensstijl

BOSTON – Hoe ontwikkelen grote kunstmusea hun collecties? Er is een neiging om te geloven dat het allemaal in het verre verleden is gebeurd. In feite is het natuurlijk een continu proces.

Af en toe besluiten musea zich te clusteren in een gebied dat ze volledig hebben genegeerd. Maar vaker wel dan niet, spelen ze op bestaande sterke punten. Grote werken werken als een magneet voor meer zaken. Het is een soort ontwikkeling die grote gaten kan achterlaten. Maar het gecombineerde effect kan merkbaar zijn, waarbij elke weldoener, directeur of trustee wordt omzeild.

Het Boston Museum of Fine Arts, een van de weinige Amerikaanse musea die ernaar streeft om samen te komen uit verschillende culturen en perioden, staat bekend om zijn diepgaande kennis van Amerikaanse kunst, 19e-eeuwse Franse kunst, antiek uit Egypte en Grieks. En de Romeinse groepen en hun Aziatische kunst.

Maar Nederlandse en Vlaamse kunst is een ander gebied dat al lang sterk is en onlangs een kracht is geworden. Na een transformatieve gift in 2017 heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken onlangs een reeks van zeven galerijen gerenoveerd die gewijd zijn aan het tentoonstellen van dit werk, de meeste uit de 17e eeuw.

De Nederlandse Gouden Eeuw lijkt chronisch gedoemd zich relevant te voelen voor onze tijd. Deze periode zag de consolidering van een trotse republiek, een nieuwe geest van intellectuele en creatieve vrijheid, en de accumulatie van grote rijkdom op basis van maritieme handel – sommige ondersteund door slavernij.

Dit alles leidde tot een zeer competitieve kunstmarkt en een buitengewone productiegroei. In de loop van de 17e eeuw zijn er in Nederland naar schatting vijf miljoen schilderijen gemaakt. De unieke omstandigheden van de Republiek hebben geleid tot een eindeloos boeiende interactie van marktkrachten, status en religieuze overtuigingen, evenals tot nieuwe vormen van zelfbewustzijn over wat het betekent om wereldburger te zijn en wat het betekent om een ademend menselijk dier. Het dragen van bepaalde kleding, deelnemen aan bepaalde activiteiten op bepaalde tijden van de dag, bijvoorbeeld Amsterdam, Deventer of Delft. (Wat het ook is, de Nederlandse schilderkunst brengt je daar.)

De gerenoveerde galerijen bij MFA zijn charmant. Met de werken van Rembrandt van Rijn, Frans Hals, Gerrit Doe, Peter Paul Rubens, hun schijven en rivalen, is Boston nu een van de beste plaatsen buiten Nederland voor een uitgebreide kennismaking met Nederlandse en Vlaamse kunst, waardoor het een waardige concurrent is van de National Gallery of Art in Washington en het Metropolitan Museum of Art in New York.

Sterker nog, in de nis tussen twee galerijen – zoals de kledingkast van Narnia – is er een lift die je naar stille kamers met houten lambrisering brengt waar meer Nederlandse en Vlaamse schilderijen hangen. Deze zalen omvatten een bibliotheek, studieschijven, een seminarieruimte en commons. Dit is het nieuwe Nederlandse kunstencentrum van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Volgens een museumpersbericht is het CNA, dat tot doel heeft “de studie en waardering van Nederlandse en Vlaamse kunst te bevorderen”, de eerste in zijn soort in de Verenigde Staten. Door samen te werken met wetenschappers en universiteiten, zowel lokaal als op afstand, is het haar missie om ‘interdisciplinair onderzoek en objectgebaseerd leren’ te stimuleren. Met andere woorden, de focus ligt niet alleen op 17e-eeuwse kunst zoals gedefinieerd door kunsthistorici, maar ook op wat wetenschappers in andere vakgebieden er interessant aan vinden, wat zich (al) kan uitstrekken tot de ontwikkeling van nieuwe markten en geschiedenis. De slavenhandel en wat de Nederlandse landschapsschilderkunst kan onthullen over klimaatbestendigheid.

Misschien wel het beste van CNA is dat het eigenlijk deel uitmaakt van de MFA. Het bevindt zich op de begane grond van het museum, ongeveer 10 seconden van de galerijen boven (waarvan er één voor displays is gemaakt door het centrum). Terwijl ik door het gebouw liep met CNA-directeur Christopher Atkins terwijl enkele van de laatste boeken op de planken lagen, ademde ik de speciale sfeer in van de wetenschap die werd gemaakt in aanwezigheid van de eigenlijke studieobjecten. Er is niets dat erop lijkt.

De geschenken die dit alles mogelijk maakten en die zo lang duurden om voor te bereiden, kwamen van een plaatselijk echtpaar: Rose Marie, Ijk van Outerloo, Susan en Matthew Weatherby. Samen schonk van Outerlos Wetherbys in 2017 114 Nederlandse en Vlaamse schilderijen aan zo’n 75 kunstenaars. Hun langdurige relaties met wetenschappers van nabijgelegen universiteiten, met mede-Bostonianen (waaronder Maeda en George Abrams) en met staatssecretarissen zoals de Nederlandse en Vlaamse expert Ronnie Baer (nu aan de Princeton University) maakten van het Boston Museum hun natuurlijke thuis. groepen.

Van Otterloos en Weatherbies financierden ook de CNA, waarbij Van Otterloos kritisch een collectie van meer dan 20.000 boeken schonk die hij had verworven van wijlen kunsthistoricus Egbert Haverkamp-Begemann. De bibliotheek, nu geïntegreerd met de reeds bestaande William Morris Hunt-bibliotheek over Nederlandse en Vlaamse kunst van de MFA, vormt het hart van het CNA.

Aan het hoofd van de reeks van zeven gerenoveerde zalen presenteerden de conservatoren aan het ministerie van Buitenlandse Zaken een van de grootste schatten van het museum, “Sint-Lucastekening van de Maagd” (1435-1440) van Rogier van der Weyden. De plaatsing in een zichtbare dorpelruimte is een beetje zorgelijk. Maar als toegangspoort tot de rest van de Nederlandse en Vlaamse groep is het logisch.

Geleerden van de vroege en 17e-eeuwse Nederlandse kunst hebben de neiging om afzonderlijke koninkrijkjes te bezetten. Maar de tradities zijn duidelijk met elkaar verbonden, en het argument hier is dat de belangrijkste stromingen in de 17e-eeuwse Nederlandse schilderkunst te vinden zijn in Van der Weydens meesterwerk.

Een van deze stromingen is het onderwerp van de kunstenaar aan het werk (Sint-Lucas is de patroonheilige van kunstenaars, en van der Weyden kan zichzelf als model hebben gebruikt). Het is dus passend dat het slechts een paar stappen verwijderd is van een van de andere grote schatten van het museum, Rembrandts meesterwerk De kunstenaar in zijn atelier. Ook dit kan al dan niet een zelfportret zijn, maar het getuigt zeker van een nieuwe mate van zelfbewustzijn over portretschilderen.

De jonge Rembrandt hangt naast een nieuw geschenk van Van Outerloss, het ‘Interieur van het schildersatelier’, twee jaar later geschilderd door Jan Davids. De Heem. De Heem, een van de grootste Nederlandse stillevenschilders, woonde net als de jonge Rembrandt in Leiden, en het atelier hier lijkt opmerkelijk veel op dat van Rembrandt. Maar waar Rembrandt alleen de schilder en de achterkant van zijn doek laat zien, kiest De Heim ervoor om de achterkant van de schilder en zijn onvoltooide doek op de ezel vrij visueel weer te geven.

In de gerenoveerde zalen zijn niet alleen schilderijen te zien. Zo ligt er een prachtig modelschip, gebaseerd op de Valkenisse, een vroeg 18e-eeuws vrachtschip van de VOC. Het bedrijf controleerde de handel tussen Nederland en Azië. Deze handel vormde een groot deel van de rijkdom die de ontluikende markt voor schilderkunst voedde, die op zijn beurt vaak die rijkdom weerspiegelt. (De Nederlanders wilden zichzelf graag zien.)

Onder de mooie voorbeelden van Nederlandse decoratieve kunsten zijn er vele gegroepeerd in een aparte galerij met zijn zwart-witte tegelvloer, een prachtig poppenhuis. Het grootschalige opengewerkte model bevat negen uitgebreid ingerichte kamers.

Een hoogtepunt van het nieuwe commentaar is een reeks van vijf onlangs herontdekte panelen die de vijf zintuigen illustreren. Het is van een grotendeels vergeten schilder, Michaelina Watter (1604-1689). Verkregen door van Outerlos, tonen de schilderijen jonge jongens die door een bril kijken (zicht), een opname-instrument bespelen (gehoor), in de neus knijpen om de geur van een rot ei te voorkomen (de geur), rijk beboterd brood eten (smaak), en staren naar een vinger die met een mes wordt gesneden tijdens het snijden van hout (aanraken). De uitdrukkingen van de jongens zijn zo levendig en Wutier’s behandeling van het standaardonderwerp is zo origineel en duidelijk dat je meer wilt weten.

Dit is het effect van deze complete verandering. Het wekt nieuwsgierigheid naar nieuwe beelden, nieuwe concepten en plaatst oude dingen in een nieuw licht. Zo bevatten twee vaste stukken van Osias Beert een keur aan desserts naast oesters, wijn en kaviaar. De snoepjes zijn gemaakt met uit Brazilië geïmporteerde suiker. Ze worden provocerend – en eerlijk – gepresenteerd naast de afbeelding van France Post van een Braziliaanse suikerrietplantage die slavenarbeid uitbuit.

Natuurlijk zijn de schilderijen meer dan alleen sociale en historische documenten, en de curatoren vinden een mooie balans tussen het bieden van sociale context en het tonen van vertrouwen in de schilderijen als kunstwerken. Mensen houden van Nederlandse schilderijen omdat ze mooi, lelijk, technisch vaardig, stilistisch divers en vaak grappig zijn. Ze kunnen vreemd bekend en raadselachtig bizar zijn. Het laat je altijd vanuit een nieuw perspectief naar je wereld kijken.

Boston is een van Amerika’s meest geïsoleerde steden en het ministerie van Buitenlandse Zaken ligt aan de rand van Roxbury, waar meer dan 50% van de Afro-Amerikanen en meer dan 25% van de Latino’s wonen. Het begint er eindelijk op te lijken dat het museum verbinding wil maken met deze buurt en een meer divers publiek wil verwelkomen door onder meer werken van Afro-Amerikaanse kunstenaars te tonen in de meest verhandelde gebieden.

Ook in andere opzichten lijkt de MFA-aanpak, na een paar moeilijke jaren, in een staat van transformatie te zijn. Het speelt in op zijn sterke punten, met fascinerende nieuwe tentoonstellingen van Griekse en Romeinse kunst, het impressionisme en nu ook Nederlandse en Vlaamse kunst. Maar als je denkt dat de MFA’s bezit in deze gebieden geweldig zijn, overweeg dan hun collecties Aziatische kunst nog beter. Sterker nog, ze behoren tot de beste ter wereld.

Helaas komen de verspreide en verkorte Aziatische tentoonstellingen van de afgelopen tijd niet in de buurt van het tegendeel. Aangezien drievijfde van de wereldbevolking Aziatisch is, dat onze economische, politieke en culturele toekomst rijkelijk verweven zal zijn met veel Aziatische landen, en dat de dingen die het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft zeer goed zijn, is het verbazingwekkend dat, voor de Aziatische groep, recht doen aan de Aziatische gemeenschap heeft waarschijnlijk de grootste prioriteit. Het volgende is voor museumdirecteur Matthew Teitelbaum.