Wendy Reaser: Obesitas bestrijden in Canada

Een bijzonder project ter ere van de vijfde verjaardag van “Our Opinions, Our Voices” | leer meer

Toen Wendy Reaser een keer op de eerste hulp was, hoorde ze een specialist haar omschrijven als ‘dik en lui’, eraan toevoegend dat ze er geen werk van wilde maken om gezond te zijn.

Deze ervaring, evenals vele andere onaangename interacties met gezondheidswerkers, zorgde ervoor dat Wendy gefrustreerd en getraumatiseerd raakte.

“Jarenlang heeft deze verklaring me ervan overtuigd dat ik, omdat ik zwaarlijvig was, niet het recht had om zorg te zoeken bij medische professionals”, deelt ze met het Non-Communicable Disease Diary Project, een initiatief gelanceerd door de NCD-coalitie. “Ik was ervan overtuigd dat er niets aan te doen was en ik verdiende de besparingen niet.”

Niet-overdraagbare ziekten (NCD’s) zijn ziekten die niet van mens op mens worden overgedragen en zijn wereldwijd de belangrijkste doodsoorzaak en invaliditeit.

Het NCD Diaries-project heeft tot doel individuen zoals Wendy te ondersteunen, zodat ze hun geleefde ervaringen met NCD’s kunnen delen, gebruikmakend van hun unieke lokale context, de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd en hun aspiraties en aanbevelingen om verandering in NCD’s te stimuleren.

Canada, waar Wendy woont, biedt haar burgers universele gezondheidszorg.

“Hoewel dit geweldig is omdat iedereen toegang heeft tot therapie, betekent dit niet altijd dat je een goede behandeling krijgt”, schrijft Wendy.

“Leven met obesitas is een dagelijkse strijd, zowel fysiek als mentaal”, legt ze uit. “We moeten niet alleen leven met onze eigen schaamte en zelfhaat, maar we moeten ook leven met het oordeel van de mensen om ons heen. Vaak hebben we het gevoel dat we geen medische hulp verdienen, dus veel zorgverleners zijn opgeleid om ons simpelweg te vertellen “minder te eten en meer te bewegen”.

Gelukkig voor Wendy vond ik eindelijk doktoren met een andere aanpak.

“Op een dag bezocht ik onze huisarts, die ongeveer een jaar bij ons was, om mijn bezorgdheid te uiten over de symptomen die ik ervoer en die bij mijn vader waren waargenomen vlak voordat hij stierf aan een hartaanval”, herinnert ze zich. “Ik had verwacht dat ze zou zeggen dat het aan mijn gewicht lag, dat ik minder moest eten en meer moest bewegen. Ik had niet verwacht dat ze rechtop zou gaan zitten en voorzichtig zou zijn, en meteen een dringende verwijzing naar een cardioloog zou maken. Maar dat is precies wat ze deed. “

De cardioloog legde Wendy uit dat haar hart was vergroot door haar slaapapneu, waardoor haar longen zuurstof tekort kwamen.

“Ik ben net begonnen met de behandeling van slaapapneu, zes maanden voordat ik het zag”, schrijft ze. “Hij had er alle vertrouwen in dat als ik doorging met deze behandeling”, mijn eetpatroon aanpast en misschien wat meer beweegt, “mijn hart in minder dan een jaar in orde zou zijn.”

Wendy beweert dat de woorden van de dokter haar leven hebben gered.

“Het zijn dit soort interacties die mijn vertrouwen in het navigeren door mijn zorgreis en mijn vertrouwen in de medische professie beginnen te herstellen”, legt ze uit.

Ze zegt dat gezondheidswerkers beter moeten worden opgeleid om empathische en effectieve zorg te bieden aan mensen met obesitas.

“Zorgverleners moeten accepteren dat zwaarlijvige mensen niet zwaarlijvig en lui zijn”, zegt Wendy. Er zijn veel factoren, waaronder genetica, medicijnen en zelfs financiële beperkingen, die er daadwerkelijk toe kunnen bijdragen dat iemand zwaarlijvig wordt. Er is een manier om op een respectvolle en behulpzame manier aan obesitas gerelateerde kwesties te bespreken die geen leeggelopen gevoel van mislukking achterlaten.”

Lees de volledige memoires van Wendy Reaser over niet-overdraagbare ziekten.
Lees het vorige bericht.

Afbeeldingscredits: Met dank aan de NCD Alliance.