Tunesiërs gaan naar de stembus voor een verkiezing die gericht is op het consolideren van de heerschappij van de machtige president | Tunesië

Tunesiërs gaan zaterdag na 11 jaar weer naar de stembus Zelfopoffering van de verkoper Effecten De val van een tirannieke heerser Hij ontketende een golf van volksopstanden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.

In het turbulente decennium sindsdien zijn andere regionale staten die ooit bezweken onder het gewicht van volksopstanden steeds meer verstikt door contrarevoluties die de burgerlijke verworvenheden en politieke vrijheden die hun burgers verdedigden, hebben tegengehouden.

ondanks Tunesië Het was het enige land dat uit de protesten van de Arabische Lente kwam met een democratische regering, en er wordt gevreesd dat de verkiezingen van zaterdag zouden kunnen eindigen in democratie en de terugkeer van sterke heerschappij zouden kunnen versterken.

De huidige president, Kais Saied, die in juli vorig jaar De regerende Tunesische regering werd omvergeworpen en sinds toen Hij vernieuwde de grondwet om zichzelf grotendeels onbelemmerde bevoegdheden te gevendie naar verwachting een nieuwe wetgevende macht zal voorzitten met weinig patronage, zwakke politieke partijen.

Dat de verkiezingen vallen op de verjaardag van Mohamed Bouazizi die zichzelf in brand stak uit protest tegen zijn behandeling door de autoriteiten, wat erg symbolisch is, en dat het doek valt over een tijdperk dat bekend is komen te staan ​​als de Arabische Lente – in de plaats waar hij was. Het begon allemaal.

Oppositiegroepen en grote politieke partijen zeiden dat ze de stemming zouden boycotten, ze noemden het ondemocratisch en een vijgenblad van legitimiteit voor een machtsgreep die zwaarbevochten vrijheden zou vernietigen.

Neguib Chebbi, hoofd van een anti-Saïd-coalitie waartoe ook de islamitische Ennahda-partij behoort, zei dat de verkiezingen, die plaatsvinden in een economische crisis die de armoede aanwakkert, neerkwamen op een “dode farce”.

Toch zegt Saied dat een referendum over constitutionele hervormingen in juli een mandaat gaf om de veranderingen door te zetten en beweert dat Tunesiërs op zoek zijn naar politieke zekerheid na een decennium van aarzelende en vaak afbrokkelende democratie.

“Tunesië is de laatste dominosteen die in de regio is gevallen”, zei Hamish Kinnear. Midden Oosten en Noord Afrika Analist bij risico-inlichtingenbureau Verisk Maplecroft. Maar vooruitkijkend is niets onvermijdelijk. Saied is nu misschien dominant, maar hij kan te maken krijgen met hevige binnenlandse tegenstand tegen zijn plannen om structurele economische hervormingen door te voeren.

Maar voorlopig lijken degenen die de nieuwe sterke man van Tunesië steunen, aangetrokken door de zekerheid die hij biedt.

Professor Safwan Al-Masry zei: “Wat Said populair maakte en zijn presidentiële macht versterkte, is dat Tunesiërs hun geduld met hun gekozen leiders verloren, terwijl ze zagen hoe negen opeenvolgende regeringen in 10 jaar tijd grote beloften deden en constant wankelden, vooral op economisch vlak. .” Decaan van Georgetown University in Qatar en auteur van Tunesië: een Arabische anomalie. “Maar de economische situatie verbeterde niet onder Said, en zijn altijd oppervlakkige populariteit nam af.”

In het naburige Egypte – wiens leiderschap Said naar de macht steunde – is de opstand die ontstond na de omverwerping van de Tunesische president Zine El Abidine Ben Ali in 2011 allang teruggekeerd naar het soort repressieve staatsheerschappij dat kenmerkend was voor het tijdperk van autocraat Hosni Mubarak. . Hoewel de Egyptische revolutionairen tot de luidruchtigste en machtigste in de regio behoorden, werd hun zoektocht om een ​​politiek ecosysteem te smeden waarin burgers hun eigen lot bepalen, grotendeels overweldigd door een opkomende politiestaat die zich de mislukkingen van de kortstondige regering van Mohamed Morsi eigende. Gedwongen het ambt te verlaten Hij zat in 2013 gevangen.

Kinnear waarschuwde dat “het smeden van democratie uit de as van autoritaire staten een ontmoedigende taak is”. Hosni Mubarak mag dan in een volksrevolutie zijn verdreven en vervangen door een gekozen leider, andere delen van het oude regime, zoals het leger, bleven intact en hielpen later bij het herstel van het autoritaire bewind. Democratie blijft kwetsbaar, ook na haar oprichting.

Al-Masry zei dat de jury buiten het debat bleef over de vraag of Tunesië zou kunnen slagen in zijn democratisch experiment. “De sociale basis van democratie in Tunesië – zijn sterke burgermaatschappij en arbeidersbeweging – kan niet over het hoofd worden gezien, samen met zijn toewijding aan vrouwenrechten en de zichtbare rol die vrouwen spelen in het openbare leven. Hoe verleidelijk het ook is om alle landen in de regio door de hetzelfde prisma kan het volkomen misleidend zijn.De situatie is totaal anders dan bijvoorbeeld in Egypte, waar het leger en de arbeidersbeweging tegengestelde krachten hebben in vergelijking met Tunesië.

HA Hellyer, een niet-ingezeten wetenschapper aan de Carnegie Endowment for International Peace, zei dat de verkiezing niet noodzakelijkerwijs het einde van een tijdperk zou betekenen. Het tijdperk na 2011 was getuige van revolutie en contrarevolutie, maar het was geenszins een laatste hoofdstuk. Wat we zien zijn cycli die zich blijven ontvouwen, terwijl de bevolking erop staat te betalen, zich dan terugtrekt en status-quo-systemen ze proberen te beheersen. Kais Said is in dit opzicht een andere opmerking in het verhaal, maar ik denk niet dat hij nog iets heeft uitgekristalliseerd.”