Trump of Harris? In een wereld die door crises wordt geteisterd, hebben diplomaten zich bij beide neergelegd

De jaarlijkse week van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties is altijd hectisch.

Het evenement mag dan wel de Super Bowl van de diplomatie worden genoemd, maar misschien is een toepasselijkere analogie dit jaar een marathon.

Sinds de Tweede Wereldoorlog hebben zich zulke mondiale conflicten niet meer voorgedaan, en Libanon stond op de rand toen de leiders in New York City arriveerden.

Gezien de huidige onzekerheid houden de komende Amerikaanse verkiezingen hier iedereen bezig.

Een hoge westerse diplomaat vertelde me dat niemand verwacht dat er vooruitgang zal komen in de oorlog tussen Israël en Gaza totdat de winnaar van de race om het Witte Huis bekend is gemaakt.

Hij zei: “We begrijpen dat de huidige regering onder druk staat om geen beslissingen te nemen die de verkiezingen kunnen beïnvloeden.”

Hij voegde eraan toe: “Maar we hopen dat de huidige regering na de verkiezingen gebruik zal maken van de overgangsperiode om misschien enkele beslissingen te nemen die zullen leiden tot een verbetering van de situatie in Gaza.”

Maar in gesprekken met tientallen functionarissen uit verschillende continenten op het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in Manhattan kwam een ​​beeld naar voren van een mondiale gemeenschap die uitgeput was door de crisis en zich had neergelegd bij het samenwerken met wie dan ook de volgende bewoner van het Witte Huis zou worden.

Iedereen kreeg anonimiteit om zijn openhartige mening te delen.

Een ambassadeur uit een Zuid-Aziatisch land vertelde me: “Ik zie geen enkel verschil tussen de kandidaten. Kijk maar eens van de ene naar de andere kant van de wereld. We bevinden ons in een staat van complete chaos.”

Dit sentiment kan een weerspiegeling zijn van desillusie over het Amerikaanse leiderschap, maar weerspiegelt ook de opvatting van velen in het Zuiden dat, hoewel de retoriek is veranderd, het brede Amerikaanse buitenlandse beleid niet radicaal van de ene regering naar de andere verandert.

“Het is heel gemakkelijk om de schuld te geven en te waarschuwen voor wat er zou kunnen gebeuren”, vertelde een oudere Arabische acteur mij.

Hij zei dat hoewel hij gelooft dat voormalig president Donald Trump onvoorspelbaarder is dan vice-president Kamala Harris, het idee dat hij het pluralisme zou verscheuren overdreven is, omdat dat nog nooit eerder is gebeurd.

Hij voegde eraan toe: “Wat het multilateralisme werkelijk ondermijnt zijn de acties en conflicten die zich in veel delen van de wereld voordoen, en dat kun je niet aan één land of aan één regering wijten.”

Hier in het VN-complex vertelde een oude functionaris van de organisatie mij dat er geen paniek bestaat over de Amerikaanse verkiezingen.

“We hebben genoeg wijdverspreide zorgen over wat er vandaag gebeurt, om ons zorgen te maken over wat er in november gaat gebeuren”, zei de functionaris.

Deze bron voegde eraan toe dat de Verenigde Naties de regering-Trump hebben overleefd op een manier die weinigen hadden verwacht.

“Het was misschien heel luid, maar ze verschilden niet zoveel van eerdere Republikeinen”, zei de functionaris.

Als er een tweede termijn komt, zo vertelde de functionaris, hebben ze het gevoel dat Trump zo gefocust zal zijn op binnenlandse kwesties en “intern regelen” dat het buitenlands beleid in eerste instantie misschien niet de focus zal zijn.

In een gesprek met de BBC leek de Keniaanse president William Ruto onaangedaan.

“Ik heb er het volste vertrouwen in dat de vriendschap tussen Kenia en de Verenigde Staten verder reikt dan de individuen die hun posities bekleden”, zei hij. “Hij zal mij overtreffen als president of wie dan ook die in de Verenigde Staten wordt gekozen.”

Maar voor veel Europeanen bestaat er bezorgdheid over een tweede regering-Trump en wat sommigen zien als een mercantilistische benadering van de buitenlandse betrekkingen.

Een Europese diplomaat vertelde me dat nu de Veiligheidsraad niet in staat is conflicten te beheersen, er angst bestaat dat een brutalere en wellicht radicalere regering-Trump het disfunctioneren zal verergeren en een verdere beweging in Europa naar extreemrechts zal aanmoedigen.

“Ik denk dat het voor in ieder geval de meerderheid van de Europeanen een opluchting zal zijn als Harris aan de macht komt”, zei hij.

Een andere hoge Europese diplomaat zei echter dat hoewel een overwinning van Harris hen een gevoel van continuïteit zou geven, ze nu ook een relatie hebben waarin ze vier jaar met Trump hebben samengewerkt en zich beter voorbereid voelen dan in 2016.

Samenvallend met de discussie op hoog niveau van de VN vond de Klimaatweek in New York City plaats. Caribische leiders spraken niet alleen vanuit het groen en goud van de Algemene Vergadering, maar ook voor zalen vol zakenleiders en politici tijdens side-evenementen om te waarschuwen dat de wereld gevaarlijk achterop raakt bij het nakomen van haar klimaatverplichtingen, waardoor hun eilanden in gevaar komen.

Een van de ministers van de regio vertelde mij dat het klimaat hun grootste zorg was wat betreft de meningsverschillen tussen de Amerikaanse kandidaten. “In termen van het verkrijgen van een echte toezegging van de Amerikaanse regering en van de Amerikaanse regering om leiderschap te bieden”, zijn ze “zeker democratisch”, zei de minister.

Velen herinneren zich nog de terugtrekking van Trump uit het Klimaatakkoord van Parijs, terwijl Joe Biden zich er later weer bij aansloot.

Premier van de Bahama's, Philip Davis, zei dat politieke verandering de afgelopen 26 jaar een uitdaging is geweest om vooruitgang te boeken. Hij zei dat hij pleit voor een soort mechanisme dat de verandering in het politieke leiderschap beschermt tegen het belemmeren of ongedaan maken van de vooruitgang.

De verkiezingsdag op 5 november lijkt misschien nog ver weg voor diplomaten die hier de afgelopen week met meer uitdagingen dan oplossingen te maken hebben gehad.

Maar de tijd waarin de stemmen in de Verenigde Staten zullen worden geteld nadert snel, en daarmee ook een nieuw gezicht in het Witte Huis.

Een andere Europese minister haastte zich naar een evenement en zei eenvoudigweg: “Ik hoop dat het niet te raar wordt.”

Aanvullende rapportage door Kay Pigliucci.