Stan Smil doet afstand van een hockeyfunctie bij de Canucks

Niemand maakt langer deel uit van de organisatie van Vancouver Canucks dan Stan Smile. Nu neemt de 65-jarige voormalig aanvoerder van Canucks een stap terug uit zijn actieve rol in de organisatie, al blijft hij ambassadeur voor de club.

Dat maakten de Canucks donderdag bekend Smil zal zijn functie als Vice President Hockey Operations neerleggenhoewel hij de Canucks nog steeds zal vertegenwoordigen bij gemeenschaps-, zakelijke en liefdadigheidsevenementen.

“Toen ik in 1978 naar Vancouver verhuisde, had ik me niet kunnen voorstellen welke positieve reis het de komende veertig jaar zou duren”, zegt Smeal in een verklaring. “Dit team en deze gemeenschap betekenen alles voor mij en mijn familie. We zijn echt dankbaar voor alle relaties en ervaringen die we samen hebben gedeeld.”

De Canucks stelden The Steamer op met de 40e algemene keuze in de NHL Entry Draft van 1978 en hij speelde vervolgens de zevende meeste games van alle spelers in die draft, met 673 punten in 896 games. Nog voordat hij werd opgeroepen, was Smeal een legende in Vancouver, waar hij twee Memorial Cups won met de New Westminster Bruins. In zijn tweede Memorial Cup leidde Smeal het toernooi met 14 punten in slechts 5 wedstrijden.

Smil werd het hart en de ziel van de Canucks en belichaamde hun gruizige, arbeidersidentiteit in de jaren tachtig. In zijn eerste trainingskamp maakte Smil zijn aanwezigheid kenbaar door 6’3 “verdediger Harold Snibst met zo’n kracht tegen de planken te rennen dat Canucks-coach Harry Neal zei: “Als het glas er niet was, zou Harold nog steeds vliegen.”

Snepsts lijkt het niet persoonlijk op te vatten. De volgende dag zei de verdediger opgewekt: ‘Stan Smile is precies het soort man dat we nodig hebben.’

Het is niet verwonderlijk dat Smil snel fans in Vancouver voor zich wist te winnen, die zijn ‘never-say-die’-benadering van het spel op prijs stelden.

“Mijn werkethiek heeft me waarschijnlijk geholpen om te komen waar ik kwam”, vertelde Smell jaren later aan Mike Beamish van de Vancouver Sun nadat zijn spelerscarrière was geëindigd. “Ik heb mijn doel nooit bereikt in termen van mijn scorend vermogen, mijn talenten of mijn statistieken. Ik heb nooit opgegeven. Daar ben ik erg trots op. Ik denk dat ik in principe met veel hart heb gespeeld. Ik heb nooit de gemakkelijke weg. Het heeft me een lange weg gekost.’

De kroon op Smeal als speler kwam toen hij de Canucks naar de Stanley Cup-finale in 1982 leidde. Heel toevallig werd hij vlak voor aanvang van de play-offs benoemd tot teamcaptain en scoorde vervolgens 18 punten in 17 playoff-wedstrijden terwijl hij het team leidde. tijdens een Assepoester-run. Hij bleef de volgende acht seizoenen aanvoerder voordat hij de ‘C’ overdroeg aan Trevor Linden.

Zelfs na zijn pensionering bleef Smil bij de Canucks en deed hij een stapje terug van het zitten op de bank naar het achter hen staan ​​als assistent-coach van 1991 tot 1999. Daarna droeg Smil veel hoeden. Hij was een aantal jaren hoofdcoach voor teams in het boerderijsysteem van de Canucks, was directeur van de spelersontwikkeling en senior adviseur in de frontoffice van het team, en hield toezicht op hun universiteitsscouting voor zijn periode, waarbij hij Chris Tanev contracteerde. Van het Rochester Institute of Technology valt onder zijn jurisdictie.

Smyl had zelfs een korte periode als algemeen directeur van de Canucks en kwam tussenbeide toen Jim Benning werd ontslagen. Smeal’s periode als algemeen manager duurde slechts vier dagen, maar was opmerkelijk succesvol: het team was ongeslagen tijdens zijn ambtsperiode met een winning streak van twee wedstrijden – op dat moment de langste van het seizoen.

Ondanks dit alles is Smeals passie voor de Canucks onverminderd gebleven.

“Dit is mijn team. Mijn enige team. Ik zal altijd doen wat het beste is voor deze organisatie. Ik zal altijd een stapje verder gaan als ik om hulp wordt gevraagd”, zei Smeal toen hij de functie van algemeen directeur overnam. “Er is trots op het dragen van die Canucks-trui.” Er zit ook een grote verantwoordelijkheid bij het dragen van dit shirt.”

Smyl was een levende belichaming van die verantwoordelijkheid en trots als speler en die verantwoordelijkheid en trots bleven gedurende zijn tijd bij de Canucks bestaan. Terwijl hij zijn welverdiende pensioen ingaat, kunnen Canucks-fans alleen maar zeggen: “Bedankt, Stan.”