Sprankelende ‘meren’ onder de zuidpool van Mars kunnen iets heel anders zijn: ScienceAlert

Wat wetenschappers dachten waren meren van vloeibaar water verborgen onder de Antarctische ijskap Mars Hij kan veranderen in… een gewone oude steen.

Een nieuwe analyse heeft uitgewezen dat een helder radarsignaal dat wordt geïnterpreteerd als grondwater op de Rode Planeet, ook kan worden geproduceerd door geologische lagen. Het is geen uitgemaakte zaak, maar het suggereert wel dat er sterker bewijs nodig is voordat we met enige zekerheid kunnen bepalen wat erachter zit.

“Hier laten we zien dat soortgelijke reflecties kunnen worden gegenereerd als een natuurlijk resultaat van dunnelaaginterferentie, zonder gebruik te maken van vloeibaar water of anderszins zeldzame materialen”, schreef een team van onderzoekers onder leiding van de astronoom Dan Lalish van de Cornell University. in een nieuwe krant.

“Dit resultaat, samen met ander recent werk, doet twijfels rijzen over de mogelijkheid om vloeibaar water onder het Antarctic Layered Sediment (SPLD) te vinden.”

Het mysterieuze signaal werd een paar jaar geleden voor het eerst gedetecteerd in radargegevens die werden verzameld door de Mars Express-satellietsonde van de European Space Agency. Daar, begraven onder de zuidpoolijskap van Mars, ontdekten wetenschappers een stukje Buitengewoon reflecterend materiaal.

Daaropvolgende zoekopdrachten leverden meer op Glanzende lichtpuntjes onder de grondwat aangeeft dat wat de eerste patch ook was, het zeker niet uniek was.

Nog spannender, soortgelijke lichtpuntjes zijn hier op aarde gevonden – ook begraven onder Antarctisch ijs. Dit zijn subglaciale meren, zoals Vostokmeerdie een netwerk van vloeistofreservoirs vormt onder het Antarctische ijs.

Dit bracht wetenschappers tot de conclusie dat er vergelijkbare vloeistofreservoirs op Mars zouden kunnen zijn. Er is maar één probleem: men denkt dat Mars zo is Te koud voor vloeibaar waterzelfs onder de druk van de ijslagen, met een lager vriespunt door de aanwezigheid van zouten.

Dus, wat zijn glimmende plekken? Om dit te onderzoeken, voerden Lalich en zijn collega’s simulaties uit met behulp van lagen van vier materialen waarvan bekend is dat ze op Mars voorkomen.

Gronddoordringende radar werkt door radiogolven van een object of oppervlak te kaatsen. Hoe lang het duurt voordat deze radiogolven terugkaatsen en hoe krachtig ze zijn, onthult de eigenschappen van de materialen onder het oppervlak van de planeet – maar niet noodzakelijkerwijs wat die materialen zijn.

De onderzoekers creëerden gesimuleerde lagen van waterijs, kooldioxide-ijs, basalt en de atmosfeer in verschillende configuraties en diktes, elk met eigenschappen die de radarpulsen op bepaalde manieren weerspiegelen.

Daarna werkten ze de signalen uit die deze formaties zouden produceren. En ze kregen iets zo helders als de Mars Express opmerkt: een laag stoffig waterijs ingeklemd tussen twee lagen kooldioxide-ijs.

ik heb CO . gebruikt₂ Lagen ingebed in het waterijs omdat we weten dat het al in grote hoeveelheden aanwezig is nabij het oppervlak van de ijskap,” Lalish legt uit.

“In principe had ik echter gesteentelagen of zelfs bijzonder stoffig waterijs kunnen gebruiken en zou ik vergelijkbare resultaten hebben gekregen. Het punt van dit artikel is eigenlijk dat de vorming van de basale lagen minder belangrijk is dan laagdikte en scheiding. ”

Dit is niet de enige recente suggestie dat het glinsterende signaal kan worden veroorzaakt door iets dat geen vloeibaar water is. Het team van vorig jaar vond het bevroren klei Produceer hetzelfde niveau van radarschittering, en eerder dit jaar stelde een ander team voor vulkanische rots (waarvan Mars overvloedig aanwezig is) als bron.

Met de toevoeging van lagen gesteente en/of ijs, die meer consistent zijn met wat we weten over Mars, lijkt de verklaring voor water weg te lopen van een mogelijkheid.

Dat zou jammer zijn, want vloeibaar water op Mars zou gevolgen hebben voor het verleden en misschien zelfs de bewoonbaarheid ervan, evenals voor toekomstige bemande missies naar de Rode Planeet.

Maar het is ook mogelijk dat we het nooit zeker zullen weten.

“Geen van het werk dat we hebben gedaan weerlegt de mogelijkheid dat er vloeibaar water is,” Lalish zegt. “We denken gewoon dat de interferentiehypothese meer consistent is met de andere observaties. Ik ben er niet zeker van dat iets minder dan training beide kanten van dit debat definitief waar of onwaar kan bewijzen.”

Wat, gezien de diepte van de plekken, de afstand tot Mars en de moeilijkheid om objecten daarheen te verplaatsen (vooral zware boormachines), niet snel zal gebeuren.

Het onderzoek van het team is gepubliceerd in natuurlijke astronomie.