Sedin’s tweeling bovenaan de lijst van in aanmerking komende spelers voor de Hockey Hall of Fame van 2022

De Hockey Hall of Fame zal na een afwezigheid van een jaar een andere klasse van sportelite eren.

Er is geen les geweest voor 2021 vanwege COVID-gerelateerde beperkingen, dus hockeyfans hebben geen introductiefeest gezien sinds Jarome Iginla, Marianne Hausa, Doug Wilson, Kim St-Pierre en Kevin Lowe allemaal werden gehuldigd in 2020.

De Hockey Hall of Fame Lanny MacDonald en Mike Gartner, respectievelijk voorzitter van de HHOF en voorzitter van het selectiecomité, zullen maandagmiddag een live aankondiging houden met de genomineerden van dit jaar.

De HHOF-spelerscategorie kan elk jaar maximaal vier mannen en twee vrouwen bevatten. Met dat in gedachten, is hier een stapsgewijze blik op de spelers die in aanmerking komen voor opname als onderdeel van de 2022 HHOF Class.

identieke dubbele laag

Als er twee spelers naast elkaar zouden moeten lopen in de Hockey Hall of Fame, dan zouden het de broers Daniel en Henrik Seiden zijn.

Daniel werd tweede en Henrik derde in 1999 van de Vancouver Canucks met wie ze hun hele NHL-carrière hadden doorgebracht.

Henrik scoorde 1070 punten (240 goals, 830 assists) in 1330 wedstrijden in het reguliere seizoen, waarvan vele een ‘C’ droegen voor Vancouver, waarmee hij zowel Hart als Art Ross won in 2010.

Daniel eindigde 1041 punten (393 goals, 648 assists) in 1306 wedstrijden en won de Art Ross Trophy en de Ted Lindsay Award in 2011.

Henrik won zelf de King Clancy Memorial Cup in 2016 en de twee waren de eerste winnaars van de King Clancy in de competitie na hun laatste seizoen in 2018 als spelers die het beste voorbeeld gaven van leiderschapskwaliteiten op en naast het ijs en een belangrijk mens maakten bijdrage aan de eredivisie. de gemeenschap.

Ze scoorden allebei 743 keer hetzelfde doelpunt op NHL-niveau, wat de tweede plaats aller tijden is achter Oilers/Kings-legende Wayne Gretzky en Gary Curry, die in totaal 764 doelpunten telden tijdens hun gerespecteerde carrière bij HOF.

“Het is moeilijk te verdedigen omdat ze altijd de gave hebben om altijd te weten waar de andere man is”, zegt Niklas Liedstrom, HHOF-recruiter van 2015 over de ongeëvenaarde intuïtieve creativiteit van Sedins. “Ze gooien de schijf achter hun rug, ze leggen de schijf waar de jongens erop zullen schaatsen. Als je boven zit en van bovenaf kijkt, kun je de toneelstukken zien ontwikkelen en je ziet hoe ze gaan wachten om naar buiten te komen om te doen de pas.

“En soms vraag je je af hoe hij wist dat hij daar zou zijn, maar ze hebben die chemie tussen de twee die het zo moeilijk maakt om te verdedigen.”

De identieke tweeling, die op 26 september 1980 ongeveer zes minuten na elkaar in Ornskoldsvik, Zweden werd geboren, werd de eerste reeks broers en zussen die een plateau van 1000 punten in de NHL bereikte. Red Wings-iconen Gordie Howe en Alex Delvecchio zijn het enige duo in de geschiedenis van de NHL dat meer games samen speelt als teamgenoten.

“Hun chemie, ze kennen elkaar van binnen en van buiten, maar hun gevoel voor hockey en hun bewustzijn op het ijs is wat me echt opvalt – niet alleen tussen henzelf, maar ook tussen de andere spits in hun lijn of het verdedigingsduo,” de voormalige Ottawa Senators aanvoerder en Olympische teamgenoot bij Sedins en teamgenoot Daniel Alfredson, een voormalige HHOF hoopvol voor Sportsnet. “Het lijkt soms zo makkelijk. Soms gooien ze het gewoon achter hun rug om, maar er is altijd een plan. Ze zijn erg slim. Het is leuk om te zien en het is frustrerend om ertegen te spelen.”

De Sedins hebben ook een solide internationale carrière gehad, met als hoogtepunt Olympisch goud in 2006, goud op het Wereldkampioenschap in 2013 en Olympisch zilver in 2014. En hun gebrek aan een Stanley Cup boven Vancouver is misschien wel de enige klap in hun unieke teamcarrière.

Spelers die zich kwalificeren in Year One op Chance-niveau

Roberto Longo: Het zou een soort reünie kunnen zijn voor de Canucks als een van de beste keepers van zijn tijd en een voormalige teamgenoot van Sedins het telefoontje krijgt in zijn eerste jaar dat hij in aanmerking komt. Luongo splitste zijn carrière bij de Canucks en Panthers na een korte periode bij de Islanders, het team dat hem in 1997 voor de vierde keer opstelde. De William M. Cup-winnaar won ook niet de Stanley Cup, maar hij steunde Canada naar een gouden medaille winnen in Vancouver 2010 voor thuisfans. Vervolgens won hij een tweede Olympische gouden medaille als back-up in 2014. Zijn 489e overwinning plaatste hem als vierde en 77e zijn negende all-time lock-out in de geschiedenis van de NHL.

Trouwens, voor wat het waard is, Tweet insluiten Het was door de jaren heen een van de grootste hockeycadeaus op Twitter. Het moet toch ergens rekening mee houden?

Caroline Owlette: Team Canada’s kernteam “Team Canada” won vier Olympische medailles en zes gouden Wereldkampioenschappen tijdens zijn veelgeprezen run, terwijl het in beide toernooiformaten beter produceerde dan het punt-per-speltempo. Hayley Weikenheiser en Jayna Hefford zijn de enige andere twee atleten die op de Olympische Spelen minstens vier gouden medailles hebben gewonnen. Owlette won ook acht Four Nations Cup-titels en vier Clarkson Cup-titels.

Henrik Setterberg: De voormalige Detroit Red Wings-kapitein is lid van de Triple Gold Hockey Club en kreeg zogezegd binnen een paar jaar na elkaar toegang. Hij won de Olympische en Wereldkampioenschappen goud in 2006 en won zijn eerste en enige Stanley Cup aan het einde van het seizoen 2007-08, waarin hij de Conn Smith Cup won. Zetterberg scoorde 337 goals en 960 punten in 1.082 wedstrijden, werd tweede in de Calder Cup in 2003 en kreeg gedurende zijn hele carrière consequent de stemmen van Selke en Lady Byng.

Megan Duggan: Voordat hij bij de frontoffice van de New Jersey Devils kwam, had Danvers, Massachusetts, een inwoner, een carrière als kapitein voor Team USA. De alumna van de University of Wisconsin won zeven gouden medailles op de Wereldkampioenschappen en de Patti Kazmayr Memorial Award 2011 als NCAA Women’s Player of the Year. Haar internationale carrière culmineerde in het leiden van de Verenigde Staten naar een Olympische gouden medaille in 2018.

Rick Nash: De eerste keuze van de Columbus Blue Jackets in 2002 zal waarschijnlijk niet de cijfers halen als hij op een dag in de zaal belandt – 437 goals, 368 assists voor 805 punten in 1060 wedstrijden is niet slecht. Nash, een consistente doelpuntenmaker en een speler van 200 voet, speelde samen met Morris “Rocket” met Ilya Kovalchuk en Jarom Iginla in 2004. Hij was een tweevoudig Olympisch gouden medaillewinnaar bij Canada, die vaak op de eerste rij speelde met Sidney Crosby. Hij kreeg te maken met blessures nadat hij in 2015 de top 10 behaalde bij de Hart Trophy-stemming, dus de laatste jaren van zijn carrière zijn relatief vergeten. Nash werd uitgeroepen tot Meest Waardevolle Aanvaller van de Zwitserse Liga voor zijn periode bij HC Davos tijdens het seizoen 2004-05, en nummer 61 werd eerder dit jaar uitgeschakeld door de Blue Jackets.

Een paar andere opmerkelijke eerstejaars in aanmerking komende spelers: Dion Vanoff, Scott Hartnell, Mike Fisher, Brian Giunta, Chris Koenitz, Brooks Orbeck, Thomas Vanek

Is dit hun laatste jaar? klas

De geliefde voormalige kapitein van de Suns Daniel Alfredson Hij heeft een prijzenkast met Calder die hij in 1995 won, de King Clancy Award uit 2012 en de Mark Messier Leadership Award in 2013. Hij is een van de 64 spelers met meer dan 1.100 NHL-punten en leidde Zweden in punten tijdens de Olympische gouden medaille van 2006 Ras.

Veel hockeyfans en Sommige nederige genieën uit het verleden voerden aan: Het is lachwekkend Alexander Mogilny Hij is nog niet aangenomen. Niet alleen vinkt hij de meeste vakjes aan wat een carrière in de Hall of Fame inhoudt, hij was ook ongelooflijk invloedrijk voor zijn tijdgenoten uit de voormalige Sovjet-Unie. Mogilny liep voor de val van de Berlijnse Muur over naar Noord-Amerika, riskeerde zijn leven om zich in 1989 bij de Buffalo Sabres aan te sluiten en maakte de weg vrij voor Hall of Famers zoals Sergei Fedorov en Pavel Bor om hun weg naar de NHL te vinden. Mogilny scoorde 473 doelpunten en 1.032 punten in 990 wedstrijden en komt sinds 2009 in aanmerking.

Jennifer Potrell Ze won een Olympische zilveren medaille in 1998 en drie opeenvolgende Olympische gouden medailles in 2002, 2006 en 2010. De oude aanvaller van Team Canada verdiende ook vijf IIHF Women’s World Championship gouden medailles en twee World Player of the Year awards voorafgaand aan haar succesvolle televisiecarrière.

Rod Princemore Hij was een tweevoudig Selke-winnaar met 432 goals en 773 assists in bijna 1.400 wedstrijden. Jay Carbono, die drie jaar geleden werd aangeworven, zou Brendamore kunnen helpen zich daar in de toekomst bij hem te voegen. Carbono won drie Silks Cups en drie Stanley Cups, maar het aanvallende aantal Brendamor dwergen Carbono. Hij leidde de Carolina Hurricanes naar hun eerste Stanley Cup-kampioenschap voor die franchise in 2006.

Er was een tijd in de vroege jaren 2000 toen Sergey Gonchar Hij was de nummer één offensieve defensieve man in de NHL. Het feit dat Sergey Zubov in 2019 de knipoog kreeg, kan Gonchars kansen helpen. Hij eindigde zeven keer in de top tien in de Norris-stemming, won de Stanley Cup met de Penguins in 2009 en is een van de 17 verdedigers in de geschiedenis van de NHL die meer dan 800 punten scoorde.

Pierre Turgon Hij had 515 doelpunten in 1294 NHL-wedstrijden en zijn 812 assists en 1.327 punten zijn de hoogste totalen voor elk in aanmerking komend niet-HHOF-lid. De Lady Byng-prijs die hij in 1993 won toen hij 58 goals en 132 punten scoorde en als vijfde eindigde bij Hart, was de enige belangrijke machine die hij tijdens zijn carrière won.

Als het produceren van twee van de beste jonge sterren in de NHL er vandaag toe doet, dan Keith Tkachuk Hij stopte niet lang nadat zijn voetbalcarrière was beëindigd zijn bijdrage aan hockey. Zijn 538 goals zijn de meeste van alle in aanmerking komende spelers die momenteel niet op HHOF staan. inheemse tkachouk Jeremy Roenick Hij heeft een aantal HHOF-statistieken om over op te scheppen (513 goals, 1.216 punten in 1.363 wedstrijden) en blijft een populaire media-persoonlijkheid na het spelen, maar heeft geen grote prijzen of de Stanley Cup gewonnen.

Patrick Elias, Theorin Fleury, Vincent Dambus, Bernie Nichols en Alex Kovalev behoren ook tot het handjevol van de 1.000-punten spelers die nog steeds buiten het HHOF-veld kijken.

Boris Michajlov Hij was het grootste deel van de jaren zeventig de aanvoerder en eerste vleugelspeler in het nationale team van de USSR. Zijn voormalige teamgenoot Alexander Yakushev werd in 2018 geworven. Zou dit de kansen van Mikhailov kunnen helpen?

Wanneer je carrièrecijfers en prestaties vergelijkt Curtis Joseph Samen met Luongo lijkt het erop dat CuJo nog minstens een jaar zal moeten wachten voordat hij zijn naam hoort. Hetzelfde geldt voor de tweevoudig bekerwinnaar Tom Paraso Die langer in aanmerking kwam dan Jozef. Barrasso heeft ook Vezina om zijn record van 369-277-86 te evenaren.