Rick Steves gaat Nederlands in het wijd open polderland van Nederland

Vandaag rijden mijn oude Nederlandse vrienden Hans en Marjet me door het polderland. In deze uitgestrekte velden die op de zee zijn teruggewonnen, grazen koeien, fungeren smalle grachten als hekken en alleen kerktorens en windmolens onderbreken de horizon.

Hans zit achter het stuur. Hij injecteert persoonlijkheid-plus in alles wat hij doet, of het nu gaat om het runnen van een B&B of het begeleiden van Amerikanen door Nederland. Bouncy Marjet heeft een hoofd van piekerig aardbeiblond haar, rode tennisschoenen en een talent voor het samenstellen van een Leger des Heils-chique outfit voor minder dan $ 20.

Terwijl hij rijdt, vertelt Hans hoe mensen, inclusief hijzelf, het hele land ‘Holland’ noemen, terwijl Nederland eigenlijk maar twee van de 12 provincies van Nederland omvat. Hij zegt: “Dat zou hetzelfde zijn als ik Amerika ‘Texas’ noem.” Ik breng naar voren dat de meeste van Amerika’s clichébeelden van Nederland afkomstig zijn uit de regio die terecht Holland wordt genoemd.

Kijkend naar het polderland, herinner ik me dat het woord ‘Nederland’ ‘laagland’ betekent. Dit land beslaat de laaggelegen delta bij de monding van drie van de grote rivieren van Europa, waaronder de Rijn. In de middeleeuwen bouwden inwoners een systeem van aarden dijken om hun land te beschermen tegen overstromingen veroorzaakt door getijden en stormvloeden.

Het fictieve verhaal van het Nederlandse jongetje dat het land redt door zijn vinger in een lekkende dijk te steken, vatte de precaire situatie van het land samen. Veel Amerikanen kennen dit verhaal uit een populaire negentiende-eeuwse roman, maar volgens Hans hebben maar weinig Nederlanders er ooit van gehoord.

Terwijl we praten terwijl we rijden, valt het me op hoe je op 10 minuten van Amsterdam in dit wijd open polderland kunt zijn. Het is vroege zomer en het landschap is bezaaid met gele en oranje tulpenvelden.

Hans wijst op een schilderachtige windmolen langs een slaperige gracht. Een oude molen als deze werd gebruikt om een ​​schroef van Archimedes te draaien om de polders droog te pompen. Na het afdijken van grote stukken land onder de zeespiegel, maakten de Nederlanders gebruik van windenergie om het water omhoog en uit het omsloten gebied te tillen, het in kanalen te leiden en het land af te voeren. Ze kweekten winterharde planten die zout uit de grond haalden en langzaam moerassige estuaria veranderden in vruchtbare landbouwgrond.

Dit gebied, ooit een meedogenloze zee, is nu bezaaid met rustige steden. Veel van de bewoners hier zijn eigenlijk ouder dan het land waarop ze wonen, dat in de jaren zestig werd ingepolderd. De oude windmolens, ooit de veroveraars van de zee, zijn nu relikwieën en versieren het land als medaillons op de borst van een oorlogsveteraan. Tegenwoordig zijn ze vervangen door bataljons slanke, moderne windturbines.

Verschillende andere Nederlandse iconen kwamen rechtstreeks uit het vlakke, drooggelegde landschap van het land. Met klompen konden boeren over drassige velden lopen. Ze zijn ook gemakkelijk te vinden als ze bij hoog water loskomen, omdat ze drijven. Tulpen en andere bloemen groeien goed in de zandgrond bij duinen.

We gaan zeewaarts, rijden langs uitgestrekte bloemmogol-herenhuizen en vervolgens door verlaten duinen. Het weggetje gaat over in een zanderige trailhead. Hans parkeert de auto en we wandelen naar een rustig stukje Noordzeestrand. Terwijl hij een stuk drijfhout op een enorme zeetanker wijst, zegt Hans: “Dat schip gaat naar de grote haven van Rotterdam. We zijn slim in de handel. We moeten zijn – we zijn een klein land.”

Nederland verwelkomt het bedrijfsleven van de wereld, maar het land is niet gemaakt voor grote spelers. Hans legt uit: “Gewoon zijn is voorzichtig zijn. Wij Nederlanders zeggen dat een plant die boven de korrels groeit de kop wordt afgehakt. Zelfs onze voormalige koningin doet het liefst haar eigen boodschappen.”

Terwijl Hans en ik praten, huppelt Marjet voor ons uit op het strand, schelpen verzamelend met de grote ogen van een 10-jarige. “Goedkope souvenirs”, plaagt Hans. Een cliché dat de Nederlanders niet betwisten, is hun soberheid. Hans vraagt ​​me: “Wie heeft koperdraad uitgevonden?”

Die ken ik. “Twee Nederlandse jongens die vechten om een ​​cent.”

Hans wijst langs de kust naar een enorme boog van modder die uit een schip omhoog schiet. “We verplaatsen bergen zand en modder om onze dijken sterker te maken tegen de zee.” De zuinige Nederlanders zijn in hun hart pragmatisch. Ze besteden hun geld slim. In dit tijdperk van opwarming van de aarde en stijgende zeespiegels geven Nederlanders miljarden uit om hun dijken op te waarderen en hun stranden op te hogen om de zee tegen te houden. Al dit technologische geknutsel met de natuur doet me denken aan een populair gezegde: “God maakte de aarde, maar de Nederlanders maakten Holland.” Ze hebben het gehaald, en ze zijn vastbesloten om het te houden.

Marjet scharrelt door het zand, haar zakken vol schelpen, haar sjaal wapperend in de wind als een springtouw. Onder grote, ravottende witte wolken denk ik: “Alles is zo… Hollands.”

Rick Steves, inwoner van Edmonds (www.ricksteves.com) schrijft Europese reisgidsen, presenteert reisprogramma’s op openbare tv en radio, en organiseert Europese tournees. Dit artikel is een bewerking van zijn nieuwe boek, ‘For the Love of Europe’. Je kunt Rick een e-mail sturen op [email protected] en zijn blog volgen op Facebook.