Recensie: ‘Chasing in Venice’ is eigenzinnig en saai | vermaak

Een goede moordmysteriefilm lijkt veel op het maken van een taart.

Als het waar blijkt te zijn, zal het eindproduct behoorlijk succesvol zijn en er zo eenvoudig mogelijk uitzien. Maar als je één fout maakt in een recept, wordt meteen opgemerkt dat je iets verkeerd hebt gedaan.

Het is veilig om te zeggen dat Chase in Venetië het recept niet goed begreep.

Het recept voor het maken van een goed moordmysterie is veel ingewikkelder dan je zou denken. Een sterke cast van personages, een boeiend mysterie en veel plausibele aanwijzingen die op veel verschillende manieren kunnen worden geïnterpreteerd, zijn slechts enkele van de ingrediënten die nodig zijn om een ​​meeslepende film te maken.

Achteraf gezien is er een reden waarom er zo weinig geweldige films in dit genre zijn.

“A Haunting in Venice” is niet noodzakelijkerwijs een slechte film, maar er worden wel veel fouten in gemaakt. Het eerste en meest opvallende dat in mij opkomt, is het accent. Ik besefte het pas heel laat in de film, maar dit is een voortzetting van de eerdere films van regisseur Kenneth Branagh Death on the Nile en Murder on the Orient Express.

De toon is aanzienlijk anders dan die van zijn voorgangers, maar voelt niet geforceerd aan. Soms kan een verandering in toon een nieuw perspectief aan de serie toevoegen, zoals in “Mission Impossible 4” of “Thor: Ragnarök.”

“Chase in Venice” bevat echter niets engs genoeg om de verontrustende sfeer te rechtvaardigen. Om dit goed te maken, zijn er tientallen onnodige jump-scares. Niet van iets bedreigends, maar van vogels, klokken en vallende voorwerpen.

Het enige dat erger is dan een stomme schurk met sprongangst, is een stomme nep-sprongschrik. Reset dat twee uur lang en je zult alles vinden wat “A Haunting in Venice” te bieden heeft op het gebied van spanning.

De film ziet er simpelweg uit alsof de regisseur een enge film wilde maken, maar geen eng script had, dus voegde hij zoveel mogelijk nepbeelden en rare montagekeuzes toe.

Het is moeilijk uit te leggen wat ik bedoel met ‘rare bewerkingskeuzes’. Er is iets mis met de film en niet op een goede manier.

Bij het camerawerk wordt gebruik gemaakt van veel Nederlandse invalshoeken, een opname waarbij de camera lichtjes gekanteld wordt om shock of ongemak aan te duiden. “A Haunting in Venice” is waarschijnlijk in Nederland gefilmd omdat de helft van de invalshoeken Nederlands is.

De personages gedragen zich niet echt als mensen; Gebeurtenissen vinden op zeer verwarrende manieren plaats. Personages breken willekeurig uit in gevechten zonder echte beloning voor hen. Er is een subplot over dode kinderen dat nergens toe leidt.

De oplossing voor het mysterie is zo eenvoudig dat het moeilijk is om het gevoel te hebben dat dit een film van twee uur moet zijn. Het nep-Franse accent van Kenneth Branagh is echt slecht en voegt een extra laag surrealistisch ongemak toe.

Ondanks dit alles is ‘Chase in Venice’ niet per se een slechte film. Het is een volledig kijkbare film met een aantal leuke wendingen, maar het is absoluut raar.

Met zijn bizarre plotkeuzes, oninteressante karakters en een setting die eng zou moeten zijn, verdient ‘A Haunting in Venice’ nauwelijks de naam ‘spook’. Misschien zou “A Real Weird Movie in Venice” passender zijn.