Plasticvervuiling aanpakken met een web van wetten en chemische codering

Een multidisciplinair team van onderzoekers van de Qatar University of Technology kwam met een innovatief voorstel om de wereldwijde plasticvervuilingscrisis aan te pakken met een combinatie van plastic DNA-achtige codering en internationaal recht.

Plasticvervuiling is geïdentificeerd als een milieuprobleem dat qua reikwijdte en complexiteit vergelijkbaar is met mondiale uitdagingen zoals Klimaatverandering.

Het onderzoeksteam van de University of Queensland, van Chemistry and Law, heeft hun veelzijdige aanpak gepubliceerd in polymeer chemie.

De onderzoekers zijn dr. Hope Johnson, dr. Louis Chambers, dr. Joshua Holloway, Anastasia Pusjas, professor Afshin Akhtar Khavari, universitair hoofddocent James Blenko en ARC Prize-winnende medeprofessor Christopher Barner-Kulick, en maken deel uit van het QUT Center for Materials Science and Centrum voor een realistische wereldverspilling.

Professor Barner Kowalek zei dat een van de grootste uitdagingen bij het aanpakken van plasticvervuiling het traceren van verontreinigd plastic tot aan de bron is.

“Het volgen van plastic lost de anonimiteit van plastic afval op”, zegt professor Barner-Kulek.

“Als er een technologie zou zijn die het mogelijk zou maken om aan elke geproduceerde partij plastic een uniek ‘DNA’ te geven, dan zou het plastic afval kunnen worden herleid tot de producent, omdat de informatie die in het ‘DNA’ is opgeslagen eenvoudig kan worden uitgelezen. ”

Professor Barner Kulick zei dat er veel opkomende ontwikkelingen zijn in de polymeerchemie die een rol zouden kunnen spelen bij het definiëren van kunststoffen.

Een oplossing zou kunnen zijn om batches van plasticproductie chemisch te labelen met sequentiespecifieke polymeren, die op dezelfde manier kunnen worden gedecodeerd als DNA, hoewel het lezen van informatie van sequentiespecifieke polymeren op dit punt moeilijk is. Nieuwe en eenvoudige technieken voor het lezen van informatie uit deze sequentiespecifieke polymeren zijn echter inbegrepen plastic zijn in opkomst.

Als de polymeerwetenschap middelen kan ontwikkelen om kunststoffen op unieke wijze te identificeren en elk stuk terug te voeren naar zijn product, blijft het probleem van het opleggen van aansprakelijkheid bestaan ​​- en dat is waar de juridische onderzoekers rond Dr. Hope Johnson een rol spelen.

“Een van de eerste uitdagingen bij een internationaal probleem als dit is de voor de hand liggende met betrekking tot jurisdictie, evenals waar het zich in de Verenigde Staten bevindt. organisatorisch proces “We kunnen beter ingrijpen om duurzame verandering teweeg te brengen”, zegt professor Afshin Akhtar Khavari.

“Een van de grote uitdagingen is de implementatie in internationale kaders, zodat kwaadwillenden de kwetsbaarheden niet kunnen identificeren

“Een rigoureuze, gecoördineerde internationale aanpak is essentieel, maar de totstandkoming ervan vereist zorgvuldig voorbereidend onderzoek naar de kernprincipes van internationaal bestuur en gecoördineerde benaderingen na implementatie.”

De onderzoekers omschrijven hun artikel als “het begin van een debat”, niet alleen over de redelijkheid van het gebruik van sequentiespecifieke polymeren om het “DNA” dat in plastic is ingebed, te coderen en te lezen en de bijbehorende bestuursuitdagingen, maar ook voor een breder gesprek.

“Onderzoek wordt gedaan met focus, maar soms moet er een bredere lens zijn”, zegt professor Barner Kulick.

“De gemeente is hard nodig Natuurwetenschap Om in de toekomst nauwer samen te werken, de silostructuren die nu heersen te doorbreken.”

De gemeenschappelijke aanpak, van polymeer wetenschap en Internationaal rechtkijkend naar het enige gevolg van het opleggen van verantwoordelijkheid aan vervuilers.

De krant zegt dat het identificeren van de verantwoordelijken voor plastic vervuiling Het zou kunnen leiden tot het uitfaseren van plastic.