Paul Workman: Een moslim is begraven nabij de Pools-Wit-Russische grens

Bohoniki, Polen – Het eerste dat opvalt als je het kleine Poolse dorpje Bohoniki binnenrijdt, is de moskee. Het is een houten gebouw, vrij bescheiden, met een kleine minaret met daarop een shingledak.

Er wonen ongeveer honderd mensen in Bohoniki en ze hebben banden met de islam die 600 jaar teruggaan. Ze staan ​​bekend als de Poolse Tataren, die er op de een of andere manier in slaagden weerstand te bieden aan de religieuze assimilatie en overweldigende controle van de rooms-katholieke kerk.

Het is niet te ver van het dorp naar de turbulente grens van Polen met Wit-Rusland. Terwijl honderden immigranten probeerden Europa te infiltreren of zich er een weg doorheen te banen, omringd door muren van prikkeldraad en soldaten in strijdkleren, namen de Bohoniki-Tataren een tragische en heilige missie op zich.

Ze begonnen tientallen of meer van degenen te begraven die onderweg stierven.

Een van de dorpelingen vertelde me: “Onze traditie zegt dat moslims moeten worden begraven op een islamitische begraafplaats.” We stonden voor een vers gegraven graf. De grond is zanderig.

Persoonlijk voel ik me verdrietig. Alle moslims zijn broeders, waar ze ook vandaan komen.”

De dorpsbegraafplaats ligt op een met bomen begroeide heuvel, omringd door omgeploegde velden. Het is een rustige plek en er wordt eerlijk voor gezorgd.

De eerste immigrant die ze begroeven, was de 19-jarige Syriër Ahmed al-Hassan, die verdronk tijdens het oversteken van de Bug-rivier. Zijn rouwende familie zag de begrafenis via een videolink van duizenden kilometers afstand.

Het tweede slachtoffer bleek een Afrikaan van ongeveer 30 jaar oud te zijn. Overleden door blootstelling. Dat is alles wat de dorpelingen over hem weten. Hij ging zonder naam naar het Poolse land.

“Hij verliet zijn vaderland voor een beter leven, en het ergste is hem hier in Polen overkomen”, zei een van de mannen die de kist droegen.

Europese leiders wijzen met de vinger naar de man die zij verantwoordelijk achten voor het oplossen van deze grenscrisis, Alexander Loekasjenko, de stoere, botte, krijger en mogelijk moorddadige man in Wit-Rusland.

Met zijn brutale uiting van “Europa’s laatste dictator” is hij zeker een kandidaat voor vervolging bij het Internationaal Strafhof. Gezocht: op beschuldiging van het vervalsen van de presidentsverkiezingen in Wit-Rusland 2020 en het vervolgens arresteren en martelen van honderden van zijn politieke tegenstanders.

Nadat Europa Wit-Rusland sancties had opgelegd, greep Loekasjenko de wreedheid – of, volgens hem, de kans – aan om migranten te gebruiken voor wraak.

Duizenden mensen uit het Midden-Oosten werden op visa begroet, naar de grens met Polen gebracht en daar in ijskoude vuisten vastgehouden – met een droom van een nieuw leven in Europa op een onmogelijke steenworp afstand.

Van zijn kant heeft Loekasjenko de grootste zwakte van Europa uitgebuit: hoe het continent te isoleren van een nieuwe massale migratiecrisis, zoals de komst van een miljoen door oorlog verscheurde Syriërs in 2015.

Zelfs toen Polen zijn waterkanonnen op de migranten richtte, zelfs toen het een klein leger van veiligheidstroepen langs de grens opstelde, zelfs toen het degenen terugkeerde die erin slaagden over te steken – door dit alles bleef Europa standvastig in zijn solidariteit.

Het is ook niet de eerste keer dat migranten als ruilmiddel worden gebruikt. Libië dreigde ooit een “stroom van hongerige en onwetende Afrikanen” naar Europa te ontketenen. Tegenwoordig helpt Europa de Libische kustwacht financieren.

In 2016 ontving Turkije miljarden dollars om te voorkomen dat migranten de Europese kusten bereiken. In feite was het beschermingsgeld. En wat gebeurde er toen Europa probeerde Turkije te straffen voor mensenrechtenschendingen? Turkije dreigde de deal tot zinken te brengen.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de autocratische leider van Wit-Rusland probeerde arme immigranten te “bewapenen” en ze de strijd in te sturen tegen zijn politieke vijanden.

Zo werd een onbekende man, uit een onbekend land, begraven in een klein dorpje in Polen.

Nadat hij zijn graf met een berg aarde had bedekt, omcirkelden de dorpelingen het met een richel van stenen en plaatsten er boomtakken op.

De imam zei: “Het doet me pijn”, terwijl hij bad voor de reis van de man naar de hemel.