Over de Marsdromen van Elon Musk: inspirerend, redelijk of gek? | Op breedtegraad | december 2023

Elon Musk, vooral bekend van baanbrekende projecten als SpaceX en Tesla, deelde onlangs zijn complexe ideeën met Andrew Ross Sorkin op de DealBook Summit van de New York Times. Musk, vaak gezien als een dubbelzinnige visionair, onthulde een kwetsbaardere kant en beschreef zijn geest als een ‘storm van ideeën’, ​​niet altijd prettig maar onmiskenbaar productief. Deze blik in de psyche van Musk biedt een achtergrond voor het begrijpen van zijn buitengewone prestaties en de motivaties die hen drijven.

Musks portfolio is ronduit indrukwekkend: de kosteneffectieve ruimtemissies van SpaceX, de elektrische auto-revolutie van Tesla, de stedelijke re-engineering van The Boring Company en de vooruitgang van OpenAI op het gebied van kunstmatige intelligentie, om er maar een paar te noemen.

Zijn ambitie om Mars te koloniseren spreekt echter tot de verbeelding en leidt tot controverse. Musk stelt zich een multi-planetair menselijk bestaan ​​voor, aangedreven door een ‘filosofie van nieuwsgierigheid’ en bescherming tegen aardse rampen. Hoewel deze ambitie technologisch glamoureus is (tenminste voor de heer Musk), roept zij diepgaande filosofische en ethische vragen op.

Musks obsessieve zoektocht om Mars te bereiken is niet alleen een wetenschappelijke achtervolging doordrenkt van existentieel denken. Hij zoekt naar antwoorden op de eeuwenoude vragen van de mensheid over de zin van het leven en het universum. Hij wil bijvoorbeeld weten welke ultieme vragen er gesteld moeten worden en welke natuurwetten onbekend zijn. Google-medeoprichter Larry Page, een voormalige vriend van Musk, heeft Musk omschreven als een ‘type’, wat duidt op een fundamenteel geloof in menselijke superioriteit.

Hier ligt de paradox. De Mars-ambities van Musk zijn weliswaar futuristisch, maar weerspiegelen het historische concept van ‘manifest lotsbestemming’. Dit negentiende-eeuwse principe, geworteld in de waargenomen superioriteit van bepaalde groepen en de onvermijdelijke verspreiding van hun instituties (met name blanke Amerikaanse kolonisten), vindt een moderne tegenhanger in de zoektocht om Mars te koloniseren. De logica van Musk, gehuld in de nobelheid van het menselijk voortbestaan ​​en onderzoek, resoneert onbedoeld met deze diep gebrekkige ideologie, en smeekt om kritische reflectie: leiden Musk’s buitenaardse inspanningen de aandacht af van het benadrukken van de problemen en kansen die we hier op aarde hebben?

Onze planeet is al vol van grote uitdagingen en kansen voor menselijke samenwerking, milieuharmonie, natuurbehoud en vooruitgang. Hoewel het voortzetten van de kolonisatie van Mars intellectueel stimulerend is, kan het afbreuk doen aan de inspanningen om milieucrises, sociale ongelijkheden en het streven naar wereldvrede aan te pakken.

Bovendien vereenvoudigt het idee van Mars als back-up voor de mensheid de complexe structuur van het leven op aarde te veel. Onze planeet herbergt diverse ecosystemen met miljarden jaren aan vorming, culturen en geschiedenis.

Zelfs in theorie lijkt het in de steek laten van de aarde voor een dorre omgeving op Mars contra-intuïtief om een ​​dergelijke rijkdom te behouden. Het lijkt in plaats daarvan een misplaatste hoop dat als we opnieuw kunnen beginnen onder technocraten als de heer Musk, we een betere kans hebben om onze soort voor altijd te behouden, vrede voor iedereen te garanderen en niet de lasten van de erfenis te hoeven dragen. Wereldorde, conflict of risico. Maar in tegenstelling tot de zwaartekracht van Musk zal het koloniseren van Mars de risico’s voor de mensheid niet tot nul terugbrengen. Het zal dit misschien niet eens verminderen als het toevoegen van een nieuwe planeet het morele risico wegneemt dat tot nu toe de dreiging van wederzijds verzekerde vernietiging door kernwapens heeft afgewend.

Concluderend: hoewel ik Elon Musk bewonder vanwege zijn productieve innovaties en gedurfde, actiegerichte stijl, behoort hij tot de meest invloedrijke mensen ter wereld; Zijn ideeën kunnen ons dus meer beïnvloeden dan de meeste anderen. Zijn stem om een ​​multiplanetair wezen te worden is slechts één stem, en het is een kans die we nu hebben om onze prioriteiten als soort te controleren. Zoals Andrew Carnegie ooit zei: “Zet al je eieren in één mand, en kijk dan naar die mand.” In onze zoektocht naar kosmische verkenning en overleving mogen we de wonderen en verantwoordelijkheden op aarde niet uit het oog verliezen. De toekomst van de mensheid ligt immers misschien niet alleen in de sterren, maar ook in de keuzes die we hier op onze planeet maken.