Onverwoestbare killer-robots in Terminator-stijl komen een stap dichter bij de realiteit nu wetenschappers zelfgenezende mineralen ontdekken

• Wetenschappers zijn getuige geweest van de genezing van mineralen zonder enige menselijke tussenkomst
• Vliegtuigen, motoren en zelfs zelfherstellende robots zouden nu redelijke ideeën kunnen zijn

Het idee van onverwoestbare killer-robots klinkt misschien als iets rechtstreeks uit een Terminator-film.

Maar het zou snel werkelijkheid kunnen worden, aangezien wetenschappers net getuige waren van het herstel van het mineraal voor het eerst, zonder enige menselijke tussenkomst.

VS gebaseerd Stady Het zette alles wat we dachten te weten over metalen op zijn kop door te onthullen dat scheuren veroorzaakt door corrosie zichzelf onder bepaalde omstandigheden kunnen herstellen.

Het is een ontdekking die het potentieel heeft om een ​​revolutie teweeg te brengen in de techniek, met mogelijk motoren, vliegtuigen en zelfs robots aan de horizon.

“Dit was absoluut geweldig om van dichtbij te zien”, zegt Brad Boyce, een Sandia National Laboratories-wetenschapper die de studie leidde met Texas A&M University.

“Wat we hebben bevestigd, is dat mineralen hun eigen, natuurlijke vermogen hebben om zichzelf te genezen, tenminste als vermoeidheid op nanoschaal wordt beschadigd.”

Metalen die momenteel worden gebruikt om kritieke infrastructuur te bouwen, zoals bruggen en vliegtuigen, zijn onderhevig aan veel herhaalde spanning en beweging, waardoor na verloop van tijd microscopische scheurtjes ontstaan.

Terwijl deze spanningsschade meestal machines kapot maakt, hebben meneer Boyce en zijn team de breuk op nanoschaal met 18 nanometer zien krimpen.

Dit was een volkomen onverwachte bevinding, aangezien de wetenschappers alleen hadden geprobeerd te beoordelen hoe scheuren zich voortplanten door een stuk platina van 40 nm dik wanneer erop wordt gedrukt.

Ze hebben een ervaring van 40 minuten gehad toen de schade was omgedraaid, de ‘t-splitsing’-scheur weer aan elkaar versmolten alsof het nooit had bestaan.

Toen er meer druk werd uitgeoefend, bewoog de scheur zich terug in een andere richting, terwijl de verbijsterde wetenschappers door een microscoop toekeken.

De heer Boyce vervolgde: “Van de soldeerverbindingen in onze elektronische apparaten tot onze automotoren tot de bruggen waar we overheen rijden, deze constructies falen vaak onverwachts als gevolg van cyclische belasting waardoor scheuren ontstaan ​​en uiteindelijk breken.”

Als ze falen, moeten we de kosten van vervanging, verloren tijd en in sommige gevallen zelfs verwondingen of het verlies van mensenlevens dragen. De economische impact van deze mislukkingen wordt gemeten in de honderden miljarden dollars per jaar voor de Verenigde Staten

Het was helemaal niet te verwachten dat scheuren in metalen groter zouden worden, niet kleiner. Zelfs enkele van de basisvergelijkingen die we gebruiken om de groei van scheuren te beschrijven, sluiten de mogelijkheid van deze genezingsprocessen uit.

Hoewel er nog veel onbekend is over zelfgenezing, denken wetenschappers dat een proces dat bekend staat als koudlassen mogelijk een rol heeft gespeeld.

Dit kan gebeuren bij de metaalmoeheidstip, waardoor het blanke metaal samenkomt wanneer het onder contact wordt samengedrukt.

Hun studie komt 10 jaar nadat MIT’s Michael Dimkovich een gelijkaardige theorie naar voren bracht over zelfgenezende mineralen.

Hij promootte het idee dat nanocracks afhankelijk waren van het genereren van kristallijne defecten die bekend staan ​​als “aberraties” om te genezen in mineralen.

In deze studie erkenden de onderzoekers ook dat verschillende kristallijne materialen met verschillende granulaire vormen en texturen hierdoor op verschillende manieren kunnen worden beïnvloed.

Platina van nanoformaat is voornamelijk getest in zuurstofvrije omstandigheden, dus ze geloven dat er een mogelijkheid is om niet-vacuümomstandigheden verder te onderzoeken.

De heer Boyce vervolgde: “De generaliseerbaarheid van deze bevindingen zal waarschijnlijk het onderwerp worden van intensief onderzoek.

We laten zien dat dit gebeurt in metalen nanodeeltjes in een vacuüm. Maar we weten niet of dit ook kan gebeuren bij conventionele mineralen in lucht.

Na tien jaar van zijn eigen studie prees Dimkovic dit nieuwste onderzoek en sprak hij zijn hoop uit voor de toekomst.

“Ik hoop dat deze bevinding materiaalonderzoekers aanmoedigt om te overwegen dat materialen, onder de juiste omstandigheden, dingen kunnen doen die we nooit hadden verwacht”, zei hij.