Ontbrekende vleugels op een ‘buitenaardse’ kever vormen een evolutionaire puzzel

Het insect in de verzameling jonge exemplaren aan de universiteit van Lund in Zweden leek niet op zijn plaats.

“Nou, dit is een grap,” Vinícius Ferreira, een insectentaxonoom en evolutiebioloog, zei hij tegen zichzelf. “Het is een grap – het is humor.”

De kever – gevonden in 1991 in Oaxaca, Mexico, slechts een tiende van een centimeter breed, tussen het bladafval van de grond van dennen- en eikenbossen op meer dan 9.500 voet door natuuronderzoeker Richard Baranowski – was beslist mannelijk. Maar het miste een van de bepalende kenmerken van het dier: de harde buitenlaag die bij wetenschappers bekend staat als de dekschilden.

Na zorgvuldige analyse Dr. Ferrera Beschrijving van het insect deze maand in het Zoological Journal van de Linnean Society als een voorheen onbekende maar “buitengewone” soort elytra-kever: Xenomorphon baranowskii.

“Boom. We hebben dit echt vreemde dier gevonden. Een buitenaardse kever, “zei Dr. Ferreira, een naam kiezend die Dr. Baranowski eert en ook de “exotic” in zijn favoriete sciencefictionfilmfranchise noemt.

“We hebben er eindelijk een gevonden. Ik vind het heel spannend”, zei hij. Michael Ivy, conservator entomologie aan de Montana State University die niet betrokken was bij het onderzoek. “Dit is een geweldig beest.”

“We kunnen nog niet veel doen, maar tot deze ontdekking wisten we niet dat er iets was om naar te zoeken”, voegde hij eraan toe.

Vleugels verbruiken veel energie, dus in de loop van de evolutionaire geschiedenis hebben veel soorten insecten het vermogen verloren om onafhankelijk te vliegen. Maar er zijn meer dan een half miljoen soorten kevers bekend, en tot op heden hebben ze allemaal op zijn minst een vorm van harde dekschilden gehad. Zelfs als het niet wordt gebruikt om te vliegen en aan elkaar is gesmolten, wordt aangenomen dat de schelpachtige vleugelbedekking een van de sleutels is tot het overleven van de kever. Het beschermt hun zachte lichaam en stelt hen in staat zich in kleine spleten te wurmen en uit gevaarlijke situaties te komen.

In het geval van de buitenaardse kever van Dr. Ferreira speculeren hij en zijn collega’s dat het stoppen met vliegen en het weggooien van de dekschilden een preventieve maatregel zou kunnen zijn om harde wind te vermijden op de hoger gelegen gebieden waarin ze leven.

Dr. Ferreira bracht soorten ook in verband met een slecht begrepen evolutionaire tendens Hij et al. bestudeerd Pedomorfose heet dat. Bij dit fenomeen behouden de volwassen vrouwtjes van sommige keversoorten enkele van hun jeugdige kenmerken, lijken ze meer op larven en verliezen ze soms hun vleugels. De vleugelloosheid van mannelijke Xenomorphon baranowskii is vergelijkbaar met die van vrouwtjes van deze kevers.

Maar meestal gebruiken mannelijke kevers hun vluchtkracht om vrouwtjes uit het zicht te jagen om te paren. Dus als de penetratie van kever inderdaad een raadsel is bij vrouwelijke kevers, is het nog minder logisch dat mannelijke kevers geen vleugels zullen ontwikkelen als ze volwassen worden. “Het is het meest extreme voorbeeld van wijdverspreide epidermale hyperplasie,” zei Dr. Ferreira.

“Het is niet goed voor je om de controle te hebben,” voegde hij eraan toe, omdat het individuele kevers kwetsbaarder maakt voor bedreigingen en niet ver kan komen. Maar zijn team veronderstelt dat het verlies van voorvleugels en het vermogen om te bewegen ervoor kunnen zorgen dat keversoorten meer gespecialiseerd worden en een klein geografisch gebied met meer succes kunnen bezetten.

Deze bevindingen zouden kunnen dienen als een voorbeeld van hoe zeer flexibel kevers tijdens hun evolutie kunnen zijn – een eigenschap die hen tot een van de meest succesvolle dieren op aarde maakt. “Dit is een extreme situatie”, zei hij. Robert Andersen, een onderzoeker van het Canadian Museum of Nature die niet betrokken was bij dit onderzoek. “Het is duidelijk dat dat de weg naar boven is in termen van gekheid.”

De beschrijving is ook gebaseerd op een enkel Xenomorphon-exemplaar, en hoewel hele insectensoorten vaak worden beschreven op basis van eenmalige vondsten, weten onderzoekers bijna niets anders over het dier. Zijn DNA kan niet worden bestudeerd, er zijn geen gegevens over zijn levensgeschiedenis en er is geen spoor van hoe vrouwtjes van deze soort eruit zouden kunnen zien. De volgende stap is om deze Mexicaanse berg te beklimmen in de hoop meer kevers zonder dekschilden te vinden.

“Ik wist echt dat dit op een dag zou gebeuren”, zei dr. Ferreira. “Het is echt verbijsterend, maar alles is mogelijk met lieveheersbeestjes.”