Ontario heeft een tekort aan artsen. Dit is een manier om het te verlichten

Gedurende vier opeenvolgende jaren heeft Dr. McKinney McGuire-Brown een aanvraag ingediend voor een van Canada’s beperkte verblijfsaccommodaties voor internationaal opgeleide artsen.

En elk jaar wordt de inwoner van Toronto geweigerd, een weigering die betekent dat ze niet de Canadese klinische proef kan krijgen die ze nodig heeft om een ​​vergunning te krijgen in Ontario.

“Het doet echt pijn aan het hart”, vertelde McGuire Brown, die arts was in Trinidad en Tobago, aan The Star. “Ik zal er nooit overheen komen. Ik vecht hard. Ik help anderen.”

McGuire-Brown wijst op haar werk als voorzitter van een belangenbehartigingsorganisatie voor internationaal opgeleide artsen.

“Ik ben een PhD-student. Ik heb een MBA. Dat is cool, weet je,” zei McGuire-Brown, die in 2020 magna cum laude afstudeerde aan de Schulich School of Business. Maar ik ben echt een dokter. Ze hebben het van mij overgenomen.”

Niet alle internationaal opgeleide artsen hebben Canadese ervaring nodig. Er is een korte lijst van landen waaruit klinische ervaring wordt erkend.

Maar voor degenen die het nodig hebben, is Ontario’s tweejarige residency-programma de enige manier om klinische ervaring op te doen, omdat de provincie zich nog moet aansluiten bij zeven anderen bij het creëren van een kant-en-klaar beoordelingsprogramma, dat internationaal opgeleide artsen een alternatieve licentieroute geeft .

Artsen die in aanmerking komen voor het programma, voltooien een klinische beoordeling op de werkplek, onder toezicht van een arts, gedurende een periode van 12 weken, wat doorgaans resulteert in de afgifte van een licentie om te oefenen.

De voormalige liberale regering van Ontario heeft het Provincial College of Physicians and Surgeons gevraagd om de lancering van een gebruiksklaar beoordelingsprogramma voor huisartsen te vergemakkelijken. Het programma was in ontwikkeling, maar werd stopgezet door de Ford-regering nadat het in 2018 aan de macht kwam.

Op de vraag van Star ging het huidige ministerie van Volksgezondheid niet in op de vraag waarom het programma werd opgeschort.

“In 2011 waren er in Ontario voor het laatst praktijkklare evaluatiemogelijkheden”, schreef Anna Miller, senior communicatieadviseur van de afdeling, in een e-mail. “Ze werden stopgezet omdat ze arbeidsintensief waren en geen gestandaardiseerde beoordelingstools hadden om hun betrouwbaarheid te garanderen.”

Voorheen had elke provincie met een PRA zijn eigen kader, maar het programma is nu gestandaardiseerd met een gemeenschappelijke reeks richtlijnen en beoordelingsinstrumenten die in alle provincies worden gebruikt.

McGuire-Brown, voorzitter van de Internationally Trained Physicians of Ontario (ITPO), zei dat haar belangenorganisatie meer dan 1.200 internationale medische afgestudeerden heeft, waaronder enkele opgeleide overzeese Canadezen, die geen arts zijn geworden.

Ze denkt dat de volkstelling betekent dat er duizenden meer van deze alumni in de provincie kunnen zijn die hier geen dokter kunnen worden en niets over haar organisatie weten omdat ze nog maar een jaar oud is.

Canada heeft een tekort aan artsen die sommigen als kritiek beschouwen.

In Ontario hebben meer dan 1 miljoen inwoners geen toegang tot een eerstelijnszorgverlener. Volgens de Canadian Medical Association werden er in december vorig jaar 1.000 banen meer geadverteerd op vacaturesites van de overheid in vergelijking met huisartsen die hun postdoctorale opleiding hadden afgerond – 2.400 posities voor 1.400 nieuwe artsen.

Ondertussen is het aantal accommodaties voor medisch afgestudeerden in Canada de afgelopen tien jaar gestagneerd, variërend van ongeveer 2.700 tot 2.800 banen per jaar in de afgelopen negen jaar.

De Ford-regering kondigde onlangs een uitbreiding aan van afgestudeerde en postdoctorale medische schoolposities in Ontario, de grootste in een decennium, maar slechts ongeveer 55 van de 295 afgestudeerde banen of residenties zullen naar internationale medische afgestudeerden gaan. De ontsluiting wordt uitgevoerd over een periode van vijf jaar, wat betekent dat het jaren zal duren voordat nieuwe artsen hun opleiding afronden.

World Education Services, een belangenorganisatie zonder winstoogmerk, zei dat de recente uitbreiding een “welkome ontwikkeling” is, maar Joanne Atlin, directeur strategie, beleid en onderzoek bij Wes, zei dat er meer moet worden gedaan voor honderden internationaal opgeleide artsen in Ontario die geconfronteerd worden met “transformatiebarrières.” zonder bij te dragen aan hun waardevolle training en ervaring.”

“De Practice Ready Assessment (PRA)-programma’s zijn een bewezen model van de Canadian National Assessment Collaboration Medical Council,” zei Atlin. “Nog zeven provincies hebben met succes PRA’s opgericht, en het is tijd voor Ontario om hetzelfde te doen.”

In Saskatchewan en Newfoundland, twee van de zeven provincies, vormen internationaal opgeleide artsen een groot deel van de huisartsen, respectievelijk 50 procent en 40 procent.

Op het platteland van Saskatchewan stijgt dat percentage naar 70 procent, zei John Witt, medisch directeur van de Saskatchewan International Assessment of Physician Practice (SIPPA).

Programma’s zoals Witt staan ​​onder toezicht van een uitgebreide groep genaamd de National Assessment Collaboration on Practice-Ready Assessment, die wordt gecoördineerd en gefaciliteerd door de Canadian Medical Council. De toelatingseisen kunnen per provincie verschillen.

Kandidaten in Saskatchewan moeten een diploma behalen van een erkende medische school, gevolgd door een stage van een jaar, evenals drie jaar praktijk als huisarts. Ze moeten slagen voor een kwalificatie-examen voor de Canadian Medical Council.

Aanvragers moeten ook in de afgelopen drie jaar drie maanden hebben geoefend, een vereiste wat betekent dat in het buitenland opgeleide artsen heen en weer moeten reizen naar het land waar ze hun licentie hebben behaald om up-to-date te blijven in de praktijk.

In ruil daarvoor moeten kandidaten in SIPPA een re-serviceovereenkomst nakomen, waarbij ze drie jaar in een achtergestelde regio van de provincie moeten werken voordat ze vrij zijn om te trainen op een locatie naar keuze.

Witt zei dat de immigrantendokters… Een integraal onderdeel van Saskatchewan, velen kwamen in de jaren zeventig uit Ierland en Het Verenigd Koninkrijk, dan India en Pakistan, gevolgd door Zuid-Afrika. Hij zei onlangs dat de artsen uit Nigeria, Iran, Egypte en enkele andere landen komen.

De meesten van hen zijn niet Saskatchewan voordat ze zich inschreven voor het RTA-programma, maar binnen vijf jaar blijft minder dan 50 procent van hen sporten in de provincie, zei Witt.

Er zijn ook re-servicevereisten voor elke internationale medische afgestudeerde die zich inschrijft voor een residentieprogramma in Ontario, hoewel niet iedereen denkt dat de vereisten eerlijk zijn.

McGuire-Brown was het ermee eens dat het teruggeven van de servicevereisten “oneerlijk en discriminerend” was.

Maar, zei ze, “dat is het minste van onze zorgen.”

“Het stelt ons in staat om artsen te zijn en we zouden graag overal werken”, zei McGuire-Brown. “Het is triest dat het moet zijn ‘Oh, je bent een immigrant, dus je moet op een plek werken waar Canadezen niet willen werken’,” voegde ze eraan toe.

“Maar tegelijkertijd hebben we niet echt een probleem”, zei McGuire-Brown. “Het stelt ons in staat om dokters te zijn en we zullen gaan werken waar we nodig hebben. We komen uit gebieden waar we werken waar we nodig hebben. Dat is een beetje wat je als arts zou moeten doen.”

Drie internationaal opgeleide artsen met wie de Star sprak, deelden hun reizen om te oefenen in Ontario:

Dr. McKinney McGuire Brown Hij studeerde af aan Trinidad en Tobago Medical College en volgde daarna een jaar opleiding Anesthesie.

Het Caribische land volgt het Britse systeem, wat betekent dat afgestudeerden niet per se hoeven te wonen om op verschillende afdelingen van het ziekenhuis te werken.

“Je kunt werken, trainen en klinische ervaring hebben zonder een inwoner te zijn,” zei McGuire-Brown. In Canada zal de anesthesist een meerjarige residentie ondergaan.

Toen McGuire-Brown in 2017 naar Canada kwam, was ze al geslaagd voor de nodige Canadese medische keuringen. Ik heb me aangemeld bij de Canadian Residency Matching Service, of CaRMS, voor een verblijf in anesthesie, omdat ik dacht dat dit compatibel zou zijn met een programma. Ze had ervaring in drie van de vier grote ziekenhuizen in Trinidad en Tobago.

Voor CaRMS rangschikken aanvragers hun gekozen programma’s en rangschikken de programma’s van aanvragers. Nog niet afgestemd.

Dr. Marwa Ali Ze studeerde in 2013 af aan het Iraq Medical College, had een tweejarige residentie in de huisartsgeneeskunde en oefende daarna zelfstandig als huisarts voordat ze in 2018 naar Canada kwam. Ze trouwde hier en heeft kinderen.

Op Ze reist meerdere maanden achter elkaar heen en weer naar Irak om er zeker van te zijn dat ze voldoet aan de nieuwe praktijkvereisten voor een licentie in Canada. Ali neemt haar twee en een half jaar oude tweelingdochters mee.

Ze is geslaagd voor een Canadees medisch onderzoek en wacht op de resultaten van een ander onderzoek. Daarna doe je een taaltoets Engels. Ali hoopt een van de beperkte accommodaties te krijgen voor internationale medische afgestudeerden als ze zich aanmeldt bij CaRMS.

“Er zijn niet genoeg plaatsen voor internationale medische afgestudeerden. Dit is een probleem, vooral in Ontario, omdat er geen andere kansen zijn voor iemand zoals ik,” zei Ali. “Ik heb veel vrienden die huisarts zijn. Ze voltooiden het assessment, klaar om in andere provincies te oefenen en keerden terug naar Ontario.”

dr.. Shruti Sinha Hij studeerde af aan de Medical College in India, oefende twee jaar zelfstandig en kreeg daarna een driejarige residentie in de huisartsgeneeskunde. Nadat ze haar residentie had voltooid, kon ze in 2019 naar Ontario komen om zich bij haar man te voegen, die software-engineer is.

Sinha heeft bij CaRMS een aanvraag ingediend voor een verblijf van twee jaar in de huisartsgeneeskunde, maar het was niet succesvol. Hier werkte ik met drie huisartsen – twee in onbetaalde vrijwilligersfuncties – om meer te leren over het medische systeem in Ontario.

Ze zei dat de pandemie het moeilijk heeft gemaakt om heen en weer te gaan naar India om er zeker van te zijn dat het voldoet aan de criteria voor de nieuwheid van de praktijk. De kosten waren te hoog.

“Het is tot in de kern frustrerend”, zei Sinha over zijn onvermogen om te trainen. “Omdat ik het diploma heb. Ik heb diploma’s … Ik heb hier ook met veel artsen getraind om het programma te begrijpen. Nu begrijp ik hoe huisartsgeneeskunde en de arts-patiëntrelatie werken. Dat begrijp ik ook. Maar op de een of andere manier werkt het niet .”

Deel: