Ondanks de gevaren van het oversteken van het Engelse Kanaal, blijven veel migranten wanhopig om het VK te bereiken

Aland Sarwar lacht breeduit als hij uit het vuur springt waar hij met een paar vrienden naast zit. “Eindelijk spreek ik Amerikaans”, zegt hij lachend.

Meneer Sarwar, 20, staat behoedzaam in de squishy modder rond zijn nabijgelegen tent. Het is een van de tientallen fragiele schuilplaatsen verspreid langs een onverharde weg in de buitenwijken van Duinkerken in Noord-Frankrijk. In de buurt zijn honderden andere mannen – van zo ver weg als Irak, Iran, Soedan en Somalië – aan het knarsen voor de vuren die ze hebben aangestoken langs een verlaten spoorlijn naast een drukke snelweg. Er is hier geen schoon water, geen toiletten, alleen eten komt twee keer per week van de liefdadigheidswerkers die ook een handdouche meebrengen, een vreemd scheerapparaat en een generator om de mobiele telefoons van stroom te voorzien.

Het wordt ‘Loon Beach’ genoemd en is een van de grootste immigrantenkampen tussen Calais en Duinkerken en wordt bijna uitsluitend bewoond door jonge mensen die alles willen proberen om Groot-Brittannië te bereiken. Vanaf hier vertrok woensdag een groep mensen in een overvolle boot het Kanaal over. Zeker 27 mensen, onder wie drie kinderen en een zwangere vrouw, zijn verdronken. Alleen de overlevenden werden achtergelaten in een ziekenhuis in Calais.

Minstens 2500 migranten wonen in soortgelijke kampen langs de kust, hoewel niemand het exacte aantal weet. Wel is duidelijk dat het aantal mensen dat het kanaal oversteekt enorm is toegenomen. Het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken zegt dat tot nu toe dit jaar meer dan 26.600 de gevaarlijke reis hebben gewaagd. Dit is een stijging van 8.410 in 2020 en 1850 in 2019.

Voor een buitenstaander is het moeilijk te begrijpen waarom iemand zijn leven zou riskeren in zo’n hachelijke achtervolging. Wat is het onderwerp van naar het VK gaan dat ertoe heeft geleid dat zoveel mensen hun leven op het spel hebben gezet? Maar door een dag te praten met immigranten in Loon Beach en te luisteren naar degenen die met hen werken, is het gemakkelijk in te zien waarom de reden voor de oversteek niet duidelijk is.

Velen van hen hebben weinig andere opties.

In Calais rouwden rouwenden om de dood van 27 migranten terwijl Frankrijk en Groot-Brittannië met de vinger wijzen naar de crisis

Frankrijk annuleert gesprekken met Groot-Brittannië nu ruzie escaleert over verdrinking van migranten uit het Kanaal

Volgens de Dublin-verordening van de EU moeten migranten asiel aanvragen in het Europese land waar ze voor het eerst zijn aangekomen – de afgelopen maanden meestal Griekenland, Italië, Spanje of Polen. Als ze in een andere EU-lidstaat worden gevonden, worden ze teruggestuurd naar dat eerste land. Als gevolg hiervan kunnen migranten die rond Calais wonen geen asiel aanvragen in Frankrijk als ze dat willen, omdat ze onmiddellijk worden uitgezet. Maar vanwege de Brexit is Groot-Brittannië niet gebonden aan de Dublin-verordening en zullen migranten niet automatisch worden teruggestuurd als ze erin slagen daar te komen.

Er is ook het probleem van de taal. Veel immigranten spreken Engels, geen Frans, en sommigen hebben uitgebreide families in Groot-Brittannië. Anderen hebben de indruk dat het in Groot-Brittannië gemakkelijker is om – legaal of illegaal – werk te vinden dan in Frankrijk. Dat is een argument dat Franse functionarissen deze week naar voren brachten toen ze kritiek hadden op de lakse arbeidswetten van Groot-Brittannië, die migranten zouden verleiden om het kanaal over te steken. Britse functionarissen verwerpen de kritiek en verwijten Frankrijk dat het niet meer heeft gedaan om de oversteek te stoppen.

Anna Richelle, coördinator bij Utopia56, een Franse non-profitorganisatie die noodhulp biedt aan migranten in Calais en Duinkerken, zei dat migranten “zich hier ook niet welkom voelen”. Mevrouw Richelle zei dat de politie regelmatig migrantenkampen vernietigt en tenten afbreekt. Lone Beach verscheen slechts een paar weken geleden nadat de politie een veel groter kamp in de buurt van een winkelcentrum had vernietigd. “De politie nam ze mee om ze te verbergen”, zei mevrouw Richelle over de migranten. “Ze worden niet als menselijk beschouwd.”

Zij en andere hulpverleners zeggen dat de strengere handhaving ertoe heeft geleid dat migranten meer risico’s nemen en meer afhankelijk zijn van smokkelaars. zei Pierre Roque, directeur van l’Auberge des Migrants in Calais, dat voedsel, kleding en andere benodigdheden levert aan migranten. Rox zei dat de enige oplossing was dat Groot-Brittannië en Frankrijk werken aan een veilig corridorsysteem, waar asielaanvragen goed kunnen worden beoordeeld.

De heer Sarwar, een Koerd uit Irak, is een van degenen die niet zullen stoppen met proberen over te steken. “Het is moeilijk om naar het VK te komen,” zei hij, “maar ik moet het proberen.” Hij spreekt fatsoenlijk Engels en geen Frans, en hij is er zeker van dat de Koerdische gemeenschap in het VK groter is dan in Frankrijk.

Via Wit-Rusland, Polen en Duitsland kwam hij ongeveer een maand geleden in Duinkerken aan. Hij heeft al twee mislukte pogingen gedaan om het kanaal over te steken.

Vorige week vergezelde hij 22 andere migranten op een zes meter lange rubberboot. Ze reisden vijf kilometer op zee voordat de motor uitviel. Ze belden het Britse alarmnummer 999, maar kregen te horen dat ze in Frankrijk waren. Toen zeiden Franse functionarissen dat ze in Groot-Brittannië waren. De groep bracht drie uur door met zweven en als een gek om hulp roepen. Ze namen uiteindelijk contact op met een hulporganisatie die de Franse kustwacht ertoe aanzette een reddingsoperatie te starten.

Tijdens een andere oversteekpoging daarvoor sprong dhr. Sarwar samen met zes andere migranten achter in een vrachtwagen. Ze passeerden twee veiligheidspunten voordat de politiehonden ze konden opsnuiven. “We renden weg en de politie zette ons achterna”, zei hij. “was als Tom & Jerry. “

Transport is niet het enige gevaar. De heer Sarwar moest voor beide mislukte pogingen onderhandelen met mensensmokkelaars. Hun vergoeding – te betalen zodra hij in Groot-Brittannië aankwam – was £ 2.500 (ongeveer $ 4.250), die hij leende van familie en vrienden. Hij zei dat hij het geld voorlopig kon vasthouden, maar de smokkelaars worden meedogenloos met betalingen. Deze week werd een migrant in het kamp in het been geschoten door een smokkelaar in een geschil over vergoedingen.

Het vinden van een veilig alternatief voor de oversteek is bijna onmogelijk gebleken. Britse en Franse functionarissen hebben sinds het zinken niet veel meer gedaan dan diplomatieke oorlogvoering voeren. Beide partijen geven elkaar de schuld van het probleem, en zelfs een bijeenkomst van hoge ministers om de strategie te bespreken is mislukt.

Sommige immigranten, zoals Mehmet Kosret, hebben andere ideeën over naar zee gaan. De heer Kosriyat, die uit Irak komt, verloor woensdag zijn vriend tijdens een verdrinking en was verwoest door de tragedie. Hij is pas 17 jaar oud en heeft 11 keer geprobeerd om met een boot het kanaal over te steken. Elke keer ging er iets mis, van een defecte motor tot slecht weer en een overijverige politie. “Ik denk niet dat ik de boot nog een keer zal proberen – het is te gevaarlijk”, zei hij tijdens een stop in het Engels.

Maar hij zei dat hij nog steeds meer dan ooit gretig was om naar Groot-Brittannië te gaan – hij zou een andere manier vinden. “Groot-Brittannië is het leven voor mij.”

Globe-editors schrijven onze ochtend- en avondupdate-nieuwsbrieven, die u een korte samenvatting geven van de belangrijkste krantenkoppen van de dag. Registreer vandaag