Oekraïense vluchtelingen maken zich zorgen over afnemende wereldwijde steun nu de oorlog zes maanden duurt

Anastasia Lorikova hoorde dat ze uit Charkov moest vertrekken op de dag dat een 13-jarige jongen niet ver van haar huis werd gedood door een Russische raket.

Ze is wanhopig om Oekraïne te verlaten sinds het uitbreken van de oorlog in februari, maar woont bij haar 60-jarige moeder, Irina, die weigerde te gaan. Het bombardement was ook genoeg voor haar, en mevrouw Lorikova had ze twee weken eerder met de trein naar Polen gebracht.

“Ik voel me niet langer veilig in mijn land”, zei mevrouw Lorikova, 34, die voor een vluchtelingenopvang aan de rand van Przemysl stond, een klein Pools stadje op ongeveer 10 kilometer van de Oekraïense grens. “Er ging iets in mijn hoofd en ik moest gaan.”

Ze maakt zich zorgen omdat ze het te laat heeft verlaten, en omdat zoveel Oekraïners naar Polen zijn toegestroomd, zullen de ondersteunende diensten van het land worden uitgebreid en zal het de beste huisvesting en banen krijgen. “Deze mensen zullen meer kansen krijgen omdat ze vroeg zijn gekomen”, zei ze.

Het is een terechte zorg. Nu de oorlog op 24 augustus de grens van zes maanden heeft bereikt, is de vluchtelingencrisis drastisch veranderd en is veel van de vroege steun vervaagd. Het aantal Oekraïners dat hun land verlaat is sterk gedaald en er is geen mondiaal gevoel van urgentie meer.

Maar hulpverleners zeggen dat de situatie snel kan veranderen als de gevechten intensiveren of als Oekraïne een strenge winter tegemoet gaat. Ze zijn bang dat er niet dezelfde uitstroom van steun zal zijn als zes maanden geleden.

Als mevrouw Lorikova eind februari in dit asiel in een leegstaande Tesco-winkel was aangekomen, zou ze verbaasd zijn geweest over deze activiteit.

Tientallen bussen en vrachtwagens stonden in de rij om vluchtelingen gratis naar steden in heel Europa te brengen, en honderden vrijwilligers stonden klaar om te helpen.

Het asiel zat vol met mensen die voedsel en kleding lieten vallen, waardoor politieagenten het verkeer naar de omliggende straten moesten leiden.

Toen ze naar de lege parkeerplaats keek, was mevrouw Lorikova ervan overtuigd dat Polen weinig te bieden had, en zij en haar moeder waren van plan naar Duitsland te verhuizen, waar ze hoopten meer hulp te kunnen bieden.

Het lijdt geen twijfel dat de vraag naar huisvesting sterk is gedaald. Het aantal Oekraïners dat in Polen aankomt, is gedaald van ongeveer 200.000 per dag eind februari tot 24.000, en bijna allemaal keren ze terug naar Oekraïne.

Er leven echter nog steeds duizenden vluchtelingen in opvangcentra in heel Polen. Tesco-winkel herbergt 200 Oekraïners. Het Expo-winkelcentrum in Warschau biedt onderdak aan 3.300 en 400 vluchtelingen die in een leegstaand kantoorgebouw in de stad onderdak vinden. Velen blijven weken of maanden, niet in staat om een ​​permanent huis te vinden op de hectische huizenmarkt van Polen. Sommigen hebben een voltijdbaan en verlaten elke ochtend het asiel om te gaan werken.

“Er komen mensen binnen, niet zo snel als in het begin, maar ze komen nog steeds en ik weet dat er ook een plek voor hen moet worden gevonden”, zegt Marianna Osoulinska, een vrijwilliger bij de Catholic Intelligence Club. , een Poolse liefdadigheidsinstelling die verschillende vluchtelingenprogramma’s uitvoert.

Oekraïens doopsgezind bolwerk krijgt hulp van Canada terwijl vluchtelingen de nabijgelegen Russische aanvallen ontvluchten

Voor de vrouw van de commandant van het Azov-regiment staat het leven op zijn kop omdat ze wordt geconfronteerd met onzekerheid over het lot van de echtgenoot

Polen nam bijna twee miljoen Oekraïners op, en hoewel de eerste publieke reactie genereus was, verflauwde de belangstelling. In de eerste weken van de oorlog bood 77 procent van de Polen zich vrijwillig aan of gaf geld aan vluchtelingenhulporganisaties, volgens een onderzoek van het Pools Economisch Instituut. Donaties bedroegen in totaal meer dan $ 2 miljard, en duizenden Polen gaven kamers in hun huizen aan vluchtelingenfamilies.

Uit de studie bleek dat in mei de deelname was gedaald tot 39 procent. Er zijn minder gezinnen die vluchtelingen willen opnemen en gastgezinnen krijgen geen overheidssteun meer. De meeste steden staan ​​ook niet meer toe dat vluchtelingen gratis met het openbaar vervoer reizen.

“Het lijkt erop dat mensen niet bereid zijn om anderen consequent te helpen die langdurige ondersteuning nodig hebben”, aldus de onderzoekers.

Iwona Warzynska is een van degenen die tegen deze trend zijn ingegaan. Ze propt zoveel mogelijk vluchtelingen in een gebouw buiten Warschau dat eigendom is van de Camilian Social Aid Mission. Voor de oorlog richtte mevr. Warzynska zich op de opvang van dakloze mannen. Sinds 24 februari heeft het kamers vrijgemaakt voor ongeveer 150 vluchtelingen, allemaal vrouwen en kinderen. Ze zei dat vorige week 15 vluchtelingen met 80 dakloze mannen leefden en manieren vonden om elkaar te ondersteunen.

Maar de toekomst is onzeker. Donaties zijn gedaald en mevrouw Warzynska maakt zich zorgen over de dakloze vluchtelingen die ze op straat ziet. “We hebben veel zorgen, maar we proberen behulpzaam te zijn”, zei ze.

Terwijl de oorlog zich voortsleept in de tweede helft van het jaar, hebben veel goede doelen het moeilijk om donateurs betrokken te houden. “De vermoeidheid is voelbaar. Er gebeuren veel dingen in de wereld”, zegt Jose Andres, oprichter van World Central Kitchen, dat 300 miljoen dollar heeft uitgegeven aan noodvoedselprogramma’s in Oekraïne en grenslanden, waaronder Polen.

WCK werkt samen met lokale restaurants en heeft een grote aanwezigheid in Przemysl. Zijn kleurrijke tenten stonden overal verspreid en het goede doel bouwde een keuken die 100.000 maaltijden per dag kon koken. De laatste tent ging deze zomer dicht en de keuken ging dicht.

We hebben geen geld omdat het geld dat we uitgeven echt is. We geven anderhalf tot twee miljoen dollar per dag uit en dat is veel geld. De heer Andres voegde toe in een interview in Kiev. Hij zei dat de WCK zich terugtrok in Przemysl omdat het aantal vluchtelingen was afgenomen en hij er zeker van was dat de liefdadigheidsinstelling zo nodig zou kunnen groeien. Maar hij maakt zich zorgen over hoe hulporganisaties zullen reageren als de winter zo slecht blijkt te zijn als velen verwachten.

“Ik zeg dat de winter eraan komt en ik probeer achter de schermen met de grote spelers te praten om te zeggen: ‘Hé, we werken ofwel als één, of er zullen veel hiaten zijn'”, zei hij. gezegd.

De meeste internationale liefdadigheidsinstellingen die zich in februari naar Przemysl haastten, vertrokken, en het is moeilijk voor te stellen dat deze stad met 60.000 inwoners ooit het epicentrum was van de vluchtelingencrisis. Ooit was bijna elke school en elk gemeentehuis in de stad omgebouwd tot een opvang- of verzamelpunt voor donaties, en het treinstation was zo vol dat ambtenaren tijdelijke bedden opstelden.

Tegenwoordig zijn er twee opvangcentra – in Tesco en Ukraine House – en is er nog maar een handvol vrijwilligers op het treinstation.

Nog steeds komen er dagelijks zo’n 1.500 Oekraïners per trein aan, waaronder veel plaatsen zoals Mariupol, Cherson en Donbass. Dit zijn de mensen die niet alleen de oorlog hebben gezien, maar ook alles hebben verloren. Hun huizen en hun families”, zegt Tatiana Nakonichna, een vrijwilliger bij het opvanghuis van het Oekraïnehuis dat 50 vluchtelingen opvangt. “Nu hebben we moeilijkere situaties dan in het begin.”

Velen in Przemysl hadden ook de hoop dat een Russische invasie de stad zou verenigen en een einde zou maken aan anti-Oekraïense vooroordelen die teruggaan tot de Tweede Wereldoorlog.

“De eerste maand was echt heel mooi. De 19-jarige Laura Skepinska, die Oekraïense roots heeft en vluchtelingen op het treinstation helpt, zei: “Ik ontmoette veel mensen uit Polen, uit verschillende landen die hier kwamen om te helpen . “Op een gegeven moment werd het een niet erg populair onderwerp. En iedereen werd het beu en wilde er niets van horen.”

Anna Grad-Mezgala, een lokale activist, organiseerde kort na het begin van de oorlog een demonstratie voor Oekraïne op het centrale plein. Er waren maar een paar mensen aanwezig, maar ze was er destijds van overtuigd dat de houding kon veranderen.

Nu is ze minder optimistisch. Przemysl is grotendeels weer normaal en sommige oude situaties zijn weer opgedoken. ‘De stad is veranderd’, zei mevrouw Jarad Mazgala vorige week, zittend in een café niet ver van het plein. ‘Maar niet zoals ik had gedroomd.’

Ze woont in het historische stadscentrum en ontvangt al enkele maanden een Oekraïense moeder en haar dochters. Ze zijn teruggekeerd naar Oekraïne en ze weet niet zeker of ze nog een gezin zal krijgen. Maar ze herinnert zich de crisis elke keer als ze iemand een zak over de kasseien hoort trekken. “Die knetterende, knetterende, knetterende wielen; het was het teken van oorlog voor mij,” zei ze. “Dat was het geluid dat we in het begin elke dag hoorden.”

Oekraïne viert zijn onafhankelijkheidsdag op 24 augustus, precies zes maanden na het begin van de invasie. Voor Oekraïners zoals Faith Egogo zal het een tranentrekker zijn.

Ze komt oorspronkelijk uit Nigeria, maar woont al 13 jaar in Oekraïne. Ze trouwde daar, kreeg twee kinderen in Kiev en behaalde een medische graad in de stad. Nu is ze een vluchteling in Warschau op weg naar Canada.

“Ik kan nog steeds niet bevatten wat er is gebeurd,” zei dr. Igogo, terwijl ze haar zoontje Victor vasthield. “Oekraïne is mijn thuis. Ik mis het zo.”

Onze nieuwsbrieven met ochtendupdates en avondupdates zijn geschreven door Globe-editors en geven u een beknopt overzicht van de belangrijkste krantenkoppen van de dag. Registreer vandaag.