NASA houdt actief toezicht op een vreemde anomalie in het aardmagnetisch veld: een gigantisch gebied met een lage magnetische dichtheid in de lucht boven de planeet, dat zich uitstrekt tussen Zuid-Amerika en Zuidwest-Afrika.
Dit wijdverspreide en groeiende fenomeen, de Zuid-Atlantische anomalie genaamd, intrigeert wetenschappers al jaren, misschien niet meer dan NASA-onderzoekers.
De satellieten en het ruimtevaartuig van het ruimteagentschap zijn bijzonder kwetsbaar voor de zwakke magnetische veldsterkte binnen de anomalie en de resulterende blootstelling aan geladen deeltjes van de zon.
De South Atlantic Anomaly (SAA) – door NASA vergeleken met een “buiging” in het aardmagnetisch veld, of een soort “scheur in de ruimte” – heeft over het algemeen geen invloed op het leven op aarde, maar hetzelfde kan niet worden gezegd van ruimtevaartuigen in een baan om de aarde (inclusief Dat is het internationale ruimtestation ISS), dat dwars door de anomalie gaat terwijl het op lage hoogten in de baan van de aarde om de planeet draait.
Tijdens deze ontmoetingen betekent de verminderde magnetische veldsterkte binnen de anomalie dat technologische systemen aan boord van de satellieten kortsluiting kunnen veroorzaken en defect kunnen raken als ze botsen met hoogenergetische protonen die door de zon worden uitgezonden.
allowfullscreen=”allowfullscreen” data-mce-fragment=”1″>
Deze willekeurige aanvallen resulteren meestal in storingen op laag niveau, maar brengen het risico met zich mee van aanzienlijk gegevensverlies of zelfs permanente schade aan belangrijke componenten – bedreigingen die satellietoperators verplichten om routinematig ruimtevaartuigsystemen uit te schakelen voordat ruimtevaartuigen de driftzone binnengaan.
Het beperken van deze risico’s in de ruimte is een van de redenen waarom NASA de SAA nastreeft. Een andere is dat het mysterie van anomalieën een geweldige kans biedt om een complex en moeilijk te begrijpen fenomeen te onderzoeken, en NASA’s enorme middelen en onderzoeksgroepen zijn uniek aangewezen om hun voorkomen te bestuderen.
“Het magnetische veld is eigenlijk een superpositie van velden uit vele bestaande bronnen”, zegt geofysicus Terry Sabaka van NASA’s Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland. Uitgelegd in 2020.
De primaire bron is een wervelende oceaan van gesmolten ijzer in de buitenste kern van de aarde, duizenden kilometers onder de grond. De beweging van die massa genereert elektrische stromen die het magnetische veld van de aarde creëren, hoewel niet noodzakelijkerwijs uniform, zo lijkt het.
Een enorm reservoir van dicht gesteente, de African Great Low Shear Province, dat ongeveer 2.900 kilometer (1.800 mijl) onder het Afrikaanse continent ligt, verstoort het genereren van velden, wat resulteert in een aanzienlijk verzwakkend effect – dat wordt geholpen door de magnetische kanteling van de planeet om zijn as .
“De waargenomen SAA kan ook worden geïnterpreteerd als een resultaat van een verzwakking van de dominantie van het dipolaire veld in de regio,” Hij zei NASA Goddard geofysicus en wiskundige Weijia Kuang in 2020.
“Meer specifiek wordt een gelokaliseerd veld met tegengestelde polariteit sterker in de SAA-regio, waardoor de veldsterkte erg zwak wordt, zwakker dan die in de omliggende regio’s.”
Satellietgegevens die SAA-splitsing aangeven. (Afdeling Geomagnetisme, DTU-gebied)
Hoewel veel wetenschappers deze anomalie en de implicaties ervan nog steeds niet volledig begrijpen, werpen nieuwe inzichten voortdurend licht op dit vreemde fenomeen.
Bijvoorbeeld, één studie Onder leiding van NASA-heliofysicus Ashley Greeley in 2016 onthulde het dat de SAA langzaam in noordwestelijke richting afdrijft.
Hij beweegt echter niet zomaar. Wat nog belangrijker is, het fenomeen lijkt zich in tweeën te splitsen, aangezien onderzoekers in 2020 ontdekten dat de SAA leek te splitsen in twee verschillende cellen, die elk een afzonderlijk centrum van magnetisch minimum vertegenwoordigen binnen de grotere anomalie.
Wat dit betekent voor de toekomst van het Syrisch-Arabische leger blijft onbekend, maar er zijn in ieder geval aanwijzingen dat de anomalie geen nieuwe manifestatie is.
Een studie die in juli 2020 werd gepubliceerd, gaf aan dat dit fenomeen geen bizarre recente gebeurtenis is, maar eerder een terugkerende magnetische gebeurtenis die de aarde mogelijk al 11 miljoen jaar geleden heeft beïnvloed.
Als dat zo is, zou dat erop kunnen wijzen dat de Zuid-Atlantische anomalie noch een oorzaak noch een voorbode is van een inversie van het magnetische veld van de hele planeet, iets dat wel gebeurt, zo niet gedurende honderdduizenden jaren achter elkaar.
Het is duidelijk dat er grote vragen blijven bestaan, maar met zoveel van deze enorme magnetische gekheid die er is, is het goed om te weten dat het machtigste ruimteagentschap ter wereld het zo nauwlettend in de gaten houdt.
“Hoewel SAA langzaam beweegt, ondergaat het wel enige verandering in morfologie, dus het is ook belangrijk dat we het blijven volgen via lopende missies,” Hij zei racen.
“Want dat is wat ons helpt modellen en voorspellingen te maken.”
Een eerdere versie van dit artikel is gepubliceerd in augustus 2020.
More Stories
China is van plan het Tiangong-ruimtestation uit te breiden; Stel deze in op “Space Rule” omdat het ISS wordt uitgeschakeld
De Verenigde Staten detecteren het eerste geval van de H5N1-vogelgriep bij een varken, wat aanleiding geeft tot bezorgdheid voor de mens
NASA zal in 2025 de ruimtewandelingen aan boord van het internationale ruimtestation hervatten na een lek in het ruimtepak