NASA-ruimtevaartuig wordt gelanceerd naar een mysterieuze en zeldzame metalen asteroïde

Kaap Canaveral, Florida –

NASA’s Psyche-ruimtevaartuig is vrijdag gelanceerd voor een zes jaar durende reis naar een zeldzame, met metaal bedekte asteroïde.

De meeste asteroïden zijn vaak rotsachtig of ijskoud, en dit is de eerste verkenning van een metalen wereld. Wetenschappers geloven dat dit de overblijfselen kunnen zijn van de kern van een vroege planeet, en licht zouden kunnen werpen op de ontoegankelijke centra van de aarde en andere rotsachtige planeten.

SpaceX lanceerde het ruimtevaartuig de bewolkte middaghemel in vanuit het Kennedy Space Center van NASA. Vernoemd naar de asteroïde die hij achtervolgt, zou Psyche het enorme aardappelvormige lichaam in 2029 moeten bereiken.

“Het is heel spannend”, zegt Lori Lishin, directeur van het Jet Propulsion Laboratory van NASA. “Wat een prachtige reis tot nu toe”, voegde Jim Bell van de Arizona State University, onderdeel van het Psyche-team, eraan toe.

Een uur later maakte het ruimtevaartuig zich met succes los van de bovenste trap van de raket en vloog weg, onder applaus van grondwaarnemers.

Na tientallen jaren verre werelden van steen, ijs en gas te hebben bezocht, is NASA geïnteresseerd in het nastreven van een wereld bedekt met metaal. Van de negen metaalrijke asteroïden die tot nu toe zijn ontdekt, is Psyche de grootste. Hij draait in een baan rond de zon in het buitenste deel van de belangrijkste asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter, samen met miljoenen andere ruimterotsen. Het werd ontdekt in 1852 en vernoemd naar de godin van de betoverende geest uit de Griekse mythologie.

“Het is al lang een droom van mensen om de metalen kern van onze aarde binnen te gaan. Ik bedoel, vraag het maar aan Jules Verne”, zei Lindy Elkins-Tanton, een hoofdwetenschapper aan de Arizona State University, vóór de lancering.

“De druk is te hoog. De temperatuur is te hoog. De technologie is onmogelijk”, zei ze. “Maar er is maar één manier in ons zonnestelsel waarop we naar een metalen kern kunnen kijken, en dat is door naar deze asteroïde te gaan.”

Astronomen weten uit radar- en andere waarnemingen dat de asteroïde groot is: ongeveer 232 kilometer breed op zijn breedst en 280 kilometer lang. Ze geloven dat het vol zit met ijzer, nikkel en andere mineralen, misschien silicaten, met een grotendeels dof, grijs oppervlak bedekt met fijne minerale korrels van kosmische invloeden.

Anders is het een lichtpuntje aan de nachtelijke hemel, vol mysterie totdat het ruimtevaartuig het bereikt na een reis van meer dan 2 miljard mijl (3,6 miljard kilometer).

Wetenschappers stellen zich stekelige metalen kraters voor, massieve metalen kliffen en stromen van geërodeerde lava bedekt met metaal, groengeel van zwavel – “dit is vrijwel zeker volkomen verkeerd”, zegt Elkins-Tanton. Ze voegde eraan toe dat het ook mogelijk is dat sporen van goud, zilver, platina of iridium – ijzerminnende elementen – zijn opgelost in het ijzer en nikkel op de asteroïde.

“Er is een zeer goede kans dat het onze verbeelding te boven gaat, en dat is mijn grootste hoop”, zei ze.

Er wordt aangenomen dat de asteroïde een planetaire bouwsteen is sinds de vorming van het zonnestelsel 4,5 miljard jaar geleden, en zou kunnen helpen bij het beantwoorden van fundamentele vragen zoals hoe het leven op aarde ontstond en wat onze planeet bewoonbaar maakt, aldus Elkins-Tanton.

Op aarde is de ijzeren kern van de planeet verantwoordelijk voor het magnetische veld dat onze atmosfeer beschermt en leven mogelijk maakt.

De missie van $ 1,2 miljard, geleid door de Arizona State University namens NASA, zal een omslachtige route gebruiken om de asteroïde te bereiken. Een ruimtevaartuig ter grootte van een vrachtwagen, uitgerust met zonnepanelen die groot genoeg zijn om een ​​tennisbaan te vullen, zal in 2026 langs Mars passeren om de zwaartekracht te vergroten. Drie jaar later zal het de asteroïde bereiken en proberen er omheen te draaien, op een hoogte van maximaal 440 mijl. (700 km) en nadert 47 mijl (75 km) tot minstens 2031.

Het ruimtevaartuig vertrouwt op elektrische voortstuwing op zonne-energie, met behulp van xenongasgevoede stuwraketten en zijn zachte blauwgloeiende pulsen. Er is ook een experimenteel communicatiesysteem aan boord, dat lasers gebruikt in plaats van radiogolven in een poging de gegevensstroom van de verre ruimte naar de aarde uit te breiden. NASA verwacht dat de test meer dan tien keer zoveel gegevens zal opleveren, genoeg om op één dag video’s van de maan of Mars te verzenden.

Het ruimtevaartuig zou een jaar geleden moeten vliegen, maar liep vertraging op vanwege vertragingen bij het testen van de vluchtsoftware als gevolg van wanbeheer en andere problemen. Het herziene schema voegde extra reistijd toe. Dus in plaats van in 2026 bij de asteroïde aan te komen, zoals oorspronkelijk gepland, zal het ruimtevaartuig daar pas in 2029 aankomen.

Dit is hetzelfde jaar dat een ander NASA-ruimtevaartuig – degene die zojuist monsters van asteroïden heeft teruggestuurd naar de woestijn van Utah – een ander ruimtegesteente zal raken terwijl het in botsing komt met de aarde.