NASA-missie geeft een ongekend beeld van het oppervlaktewater van de aarde | NASA

Een internationale satellietmissie onder leiding van NASA staat gepland om donderdag vroeg op te stijgen vanuit Zuid-Californië als onderdeel van een groot aardwetenschappelijk project om voor het eerst de oceanen, meren en rivieren van de wereld uitgebreid te onderzoeken.

De geavanceerde radarsatelliet, genaamd Swot, is ontworpen om wetenschappers een ongekend beeld te geven van de levengevende vloeistof die 70% van de planeet bedekt, en werpt een nieuw licht op de mechanica en gevolgen van klimaatverandering.

De Falcon 9-raket, eigendom van en beheerd door het commerciële lanceringsbedrijf van miljardair Elon Musk SpaceXvoor zonsopgang op donderdag vanuit de Amerikaanse ruimtemachtbasis Vandenberg, ongeveer 275 kilometer ten noordwesten van Los Angeles, om Swot in een baan om de aarde te brengen.

Als alles volgens plan verloopt, zal de satelliet ter grootte van een SUV binnen enkele maanden onderzoeksgegevens opleveren.

Swot is bijna 20 jaar in ontwikkeling en bevat geavanceerde microgolfradartechnologie waarvan wetenschappers zeggen dat ze metingen van de oppervlaktehoogte van oceanen, meren, reservoirs en rivieren in hoge resolutie in meer dan 90% van de wereld zal verzamelen.

“Het is echt de eerste missie om bijna al het water op het oppervlak van de planeet te observeren”, zegt Ben Hamlington, een wetenschapper bij NASA’s Jet Propulsion Laboratory die ook het NASA Sea Level Change Team leidt.

Een belangrijke motivatie voor de missie is om te onderzoeken hoe de oceanen atmosferische warmte en koolstofdioxide absorberen in een natuurlijk proces dat de wereldwijde temperaturen en klimaatverandering moduleert.

Swot meet zeeën vanuit een baan om de aarde en is ontworpen om subtiele verschillen in oppervlaktehoogten rond kleinere stromingen en draaikolken te meten, waar vermoedelijk een groot deel van de opwarming van de oceaan en koolstof plaatsvindt. En volgens JPL kan Swot dit tien keer nauwkeuriger doen dan de huidige technologieën.

Geschat wordt dat de oceanen meer dan 90% van de overtollige warmte hebben geabsorbeerd die vastzit in de atmosfeer van de aarde als gevolg van door de mens veroorzaakte uitstoot van broeikasgassen.

Het bestuderen van het mechanisme waarmee dit gebeurt, zal klimaatwetenschappers helpen een sleutelvraag te beantwoorden: “Wat is het omslagpunt waarop de oceanen enorme hoeveelheden warmte beginnen af ​​te geven in plaats van deze te absorberen, terug in de atmosfeer en de opwarming van de aarde versnellen, in plaats van beperk het, ‘zei ze. Nadia Vinogradova-Schiffer, Swot-programmawetenschapper bij NASA in Washington.

Swot’s vermogen om kleinere oppervlaktekenmerken te onderscheiden, wordt ook gebruikt om de impact van stijgende zeespiegels op kustlijnen te bestuderen.

Nauwkeurigere gegevens langs getijdenzones kunnen helpen voorspellen hoe ver overstromingen van stormvloeden in het binnenland kunnen doordringen, en hoeveel zout water er in estuaria, wetlands en watervoerende lagen kan sijpelen.

Door tijdens de drie jaar durende Swot-missie keer op keer de watervoorraden van de aarde te inventariseren, kunnen onderzoekers fluctuaties in de rivieren en meren van de planeet beter volgen tijdens seizoenswisselingen en grote weersomstandigheden.

Het verzamelen van gegevens zoals deze is als “de polsslag van het watersysteem van de wereld nemen, zodat we kunnen zien wanneer het racet en we zullen kunnen zien wanneer het langzaam is”, zei Tamlin Pavelsky, NASA’s Chief of Freshwater Sciences.

Het Swot-radarinstrument werkt op de zogenaamde Ka-bandfrequentie van het microgolfspectrum, waardoor scans het wolkendek en de duisternis over grote delen van de aarde kunnen doordringen. Hierdoor kunnen wetenschappers hun waarnemingen nauwkeurig in twee dimensies in kaart brengen, ongeacht het weer of het tijdstip van de dag, en kunnen ze grote geografische gebieden veel sneller bestrijken dan voorheen mogelijk was.

Ter vergelijking: eerdere studies van watermassa’s waren gebaseerd op gegevens die op specifieke punten waren verzameld, zoals rivier- of oceaanmeters, of van satellieten die alleen metingen langs een eendimensionale lijn kunnen volgen, waardoor wetenschappers gegevenslacunes moeten opvullen door middel van extrapolatie.

“In plaats van ons de hoogtelijn te geven, geeft het ons de hoogtekaart, en dat is gewoon een complete game-wisselaar”, zei Pavelski.