MLB op weg naar ‘rampzalig resultaat’ waarschuwt Manfred na verlies weekend

Toronto – Rob Manfred rekende te hoog uit voor de stippellijnen op de microfoon.

Natuurlijk, hij is een meesterontduiker, die regelmatig beweringen doet die zo ongelooflijk zijn dat de honkbalwereld een tjilp blijkt te zijn die past bij de voorspelbaarheid van Pavlov. Die van de aandelenmarkt die een beter rendement op de investering bieden dan het eigendom van het Major League Baseball-team, waren eerlijk, kus de chef, zelfs als Snel en efficiënt gekozen door Morey Brown in Forbes.

Maar onthoud, de commissaris geeft het platform niet op en spreekt in een opwelling, daarom is zijn opmerking van vorige week “Ik zie verloren games als een rampzalige uitkomst voor de industrie” echt de moeite waard om te analyseren.

Manfred zei dat afgelopen donderdag, na de eigenarenvergaderingen en voordat MLB zijn definitieve aanbod deed aan de Closed Players Association, die niet worden beïnvloed door kleine incrementele veranderingen Naar een middenweg is nog een lange weg te gaan. Hij heeft ook een “goodwill, positieve suggestie in een poging om het proces vooruit te helpen” beloofd en met de lentetraining die deze week van start gaat (spoiler, dat zal niet), nou, deze week leek zeker een kans om een ​​idee te krijgen van een verandering van dynamiek.

Dat dat niet is gebeurd, is niet geheel verrassend – beide partijen kunnen hun openingsdag op 31 maart nog steeds maken, ook al is het schema strakker geworden – en honkbal werkt graag aan deadlines. Dit was echter niet het soort show dat wordt verlengd wanneer een partij graag een “catastrofale afloop” wil vermijden, wat het des te spannender maakt dat Manfred de grotere kans op het verliezen van wedstrijden op deze manier zal inschatten.

Geen enkele commissaris wil rampspoed op zijn wacht, vooral een zelfgecreëerde zoals deze door MLB geïnitieerde uitsluiting. Een ander langdurig gevecht met de spelers na het afwijzen van de onaangename pogingen van de eigenaren om de salarissen te verlagen tijdens de eerste pandemische sluiting in 2020 is volkomen dom op dit moment, nu de industrie onder druk staat.

Manfred lijkt dit te hebben toegegeven, en hoewel hij de spelers misschien gewoon heeft voorbereid om de klap op te nemen, neemt hij ook de schade op, wat er ook gebeurt.

Nu, tot op zekere hoogte, fungeert de commissaris als vleesschild voor de eigenaren, dus dat maakt deel uit van de taakomschrijving. Maar het is onmogelijk dat Manfred dit in het openbaar zou zeggen zonder de eigenaren eerst hetzelfde privé te vertellen, wat betekent dat zijn superieuren in wezen een voorstel hebben ondertekend dat de partijen tot een ramp zou drijven.

vraag dan, Zoals onze collega Jeff Blair hier liet doorschemerenWelke eigenaar bestuurt nu de bus? Er zijn nog steeds mensen die streven naar een salarisplafond – pogingen achter de schermen om de voordelen van een direct verband tussen inkomsten en salarissen te verkopen als een manier om de zorgen van spelers weg te nemen die twee jaar geleden begonnen – en daarom zijn sommigen over de speler partij gelooft dat het breken van de vakbond een MLB-doel is.

Of dat nu het geval is of niet, de eigenaren lijken vastbesloten om de pijngrens van de spelers te testen voordat ze concessies doen. Aangezien dit niet alleen de eerste arbeidsverstoring is sinds de spelersstaking in 1994-95, maar ook de eerste controversiële CBA-onderhandelingen sindsdien, is het waarschijnlijk logisch om te zien waar de spelers precies van gemaakt zijn.

De andere kant verenigt zich nu met Bruce Meyer leidt de onderhandelingenin een betere positie om de eigenaars van de eenheden te testen en na het afstaan ​​van land in de afgelopen drie arbeidsovereenkomsten, zijn ze gemotiveerd om wat verloren land terug te winnen.

Hoewel de doelen van de speler duidelijk zijn – meer geld krijgen voor jongere spelers, de competitieve balansbelasting verhogen, de titel verkleinen en de servicetijd manipuleren – is wat de eigenaren willen, minder zeker.

Het belangrijkste nieuwe element voor hen zijn de verlengde play-offs, maar is het daarnaast hun doel om de spelers zoveel mogelijk uit te persen? Dat is allemaal goed en wel, maar hoe hard ze ervoor zullen willen vechten, is onzeker.

Sommige eigenaren kunnen de zoektocht betalen omdat ze bijzonder goede financiering krijgen of omdat het kortere schema ook voor hen werkt. (Ongeacht de spelers, wil iemand echt dat de Baltimore Orioles dit jaar 162 wedstrijden spelen?)

Anderen zullen vechten om elke dollar, terwijl sommigen zo snel mogelijk moeten beginnen met gamen omdat inkomsten essentieel zijn om hun bedrijf overeind te houden.

Manfred kent natuurlijk alle verschillende drukpunten, maar in tegenstelling tot Bad Selig, zijn voorganger, heeft hij misschien niet hetzelfde vermogen om indruk te maken op eigenaren. Hoewel hij vorige week zijn geschiedenis als dealmaker noteerde, overtreft hij uiteindelijk zijn meesters op een manier die Selig, als lid van de club van eigenaren, nooit had hoeven doen.

Was de beschrijving van de gemiste wedstrijden een “rampzalige afloop” mede gericht op de hardliners die zijn handen vastbonden?

Het is op een spectrum van mogelijkheden, wat niet veel goeds voorspelt voor de kansen op een tijdige oplossing.

Tot nu toe waren de twee partijen behoorlijk dicht bij elkaar gekomen en probeerden ze te lezen waar de andere partij bereid was te geven en waar ze het zouden kunnen nemen, terughoudend om het soort sprong te maken dat nodig was om de sluiting te beëindigen.

Manfred had de kans om daar dit weekend verandering in te brengen. In plaats daarvan vervolgden hij en de eigenaren het pad, op weg naar de ramp waarvoor hij had gewaarschuwd.