Menselijke migratie door het verloren Atlantis van Australië in kaart gebracht » Explorersweb

Gezien de enorme omvang en wildernis van Australië kan archeologisch onderzoek moeilijk en duur zijn. Waar moeten we beginnen met graven op zo’n uitgestrekt continent, waar archeologische vindplaatsen vaak afgelegen en moeilijk te bereiken zijn?

Nu heeft een gezamenlijk team van wetenschappers van de Universiteit van Sydney, Southern Cross University, Flinders University en Université Grenoble Alpes nieuwe technologie gebruikt om dingen te vereenvoudigen. De groep publiceerde onlangs haar onderzoek in het tijdschrift Natuurcommunicatie.

Australisch Atlantis

In het bijzonder bestudeerden ze het terrein dat werd bewoond door vroege jager-verzamelaars toen ze de Sahel overstaken. Dit is het zogenaamde Australische Atlantis, een supercontinent dat al 75.000 jaar bestaat en onder meer Australië, Papoea-Nieuw-Guinea en Tasmanië omvat.

Toen de zeespiegel aan het einde van de ijstijd steeg, kreeg het landschap de vorm die we nu kennen. Hoe de eerste mensen Sahul bereikten blijft een mysterie, en de routes die ze namen om zich te verspreiden zijn ook verloren gegaan in het zand van de tijd.

Bruikbaar gereedschap

Dusver. In een artikel Gepubliceerd in GesprekWetenschappers leggen hun aanpak uit. Ze kozen eerst twee mogelijke toegangspunten, “de noordelijke route via West-Papoea (tijd van binnenkomst: 73.000 jaar geleden) en de zuidelijke route vanaf het Timorzeeplateau (tijd van binnenkomst: ongeveer 75.000 jaar geleden).”

Een computermodel combineerde vervolgens geologisch bewijs van hoe Sahul in de loop van de tijd veranderde met de manier waarop jager-verzamelaarsamenlevingen zich doorgaans verspreidden. De resulterende kaarten tonen ‘stralende golven’ van migratie, terwijl mensen terugtrekkende kustlijnen, eeuwenoude waterwegen en andere potentiële routes volgen die door de tijd zijn uitgewist.

Het model suggereert ook dat de vroege mens zich tussen de 0,36 en 1,15 kilometer per jaar verspreidde.

Illustratie die mogelijke bewegingspatronen van vroege mensen over een vlakte toont. Illustratie: Salis et al., Nature Communications

Het resultaat is een reeks kaarten waarmee archeologen hun zoektocht naar oriëntatiepunten kunnen verfijnen. Het team hoopt ook dat hun methodologie licht kan werpen op andere migratiemysteries, zoals de beweging van vroege mensen binnen en buiten Afrika.