Lichtvervuiling en verstoring van de astronomie

Terwijl ik omhoog kijk naar de nachtelijke hemel, een hemels tafereel dat generaties dromers en sterrenkijkers heeft geïnspireerd, kan ik niet anders dan een gevoel van verlies ervaren. De sterren, ooit scherp en schitterend, schitterden nu in een zee van kunstlicht. Dit is geen werk van de natuur, maar het resultaat van menselijke ambitie en de onbeperkte verspreiding van satellieten in een lage baan om de aarde (LEO).

Het tijdperk van ruimteconstellaties

De afgelopen tien jaar is de satellietindustrie getuige geweest van een ongekende groei, vooral op het gebied van satellieten in een lage baan om de aarde. Bedrijven als SpaceX, Amazon en OneWeb lanceren constellaties van duizenden satellieten om wereldwijde internetconnectiviteit te bieden. Op 12 februari 2024 draaien er ruim 12.000 operationele satellieten in een baan om de aarde, een aantal dat naar verwachting de komende vijf jaar zal verdrievoudigen.

Hoewel deze technologische sprong belooft de digitale kloof te overbruggen en te zorgen voor supersnel internet in afgelegen gebieden van de wereld, gaat dit gepaard met hoge kosten. Een grotere orbitale beweging heeft grote gevolgen voor zowel de astronomie als de lichtvervuiling.

Interventie in de astronomie

“We verliezen gegevens en we verliezen wetenschap”, zegt dr. John O'Meara, hoofdwetenschapper bij het W. M. Keck Observatorium op Hawaï. De reflecterende zonnepanelen en heldere structuren van deze satellieten veroorzaken interferentie met informeel sterrenkijken en professionele astronomie.

Telescopen op de grond, zoals de Canada-France-Hawaii Telescope en de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array, melden ontbrekende gegevens en lopen onderzoek in gevaar als gevolg van het toenemende aantal satellieten dat hun fotografische opname vervormt. Zelfs ruimtetelescopen, zoals de Hubble-ruimtetelescoop en de komende James Webb-ruimtetelescoop, zijn niet immuun voor dit probleem.

Lichtvervuiling en het verdwijnen van de nachtelijke hemel

Buiten de wereld van de professionele astronomie draagt ​​de proliferatie van satellieten bij aan lichtvervuiling, waardoor de esthetische waarde van de nachtelijke hemel wordt aangetast. Omdat deze objecten zonlicht reflecteren, creëren ze een vals sterrenveld dat de natuurlijke schoonheid van het universum uitwist.

“De nachtelijke hemel is ons gemeenschappelijk erfgoed”, zegt dr. Sarah Wilner, astrofysicus bij het Max Planck Instituut voor Buitenaardse Fysica. “We riskeren het verlies van deze verbinding met het universum als we toestaan ​​dat de groei van satellieten ongecontroleerd doorgaat.”

De situatie is nijpend, maar niet zonder hoop. Er is dringend behoefte aan regelgeving en oplossingen om deze problemen te verzachten. Enkele suggesties zijn onder meer het donkerder maken van satellietoppervlakken, het aanpassen van hun banen en het implementeren van strikte richtlijnen voor het inzetten en uit de baan halen van satellieten.

Nu we aan de vooravond staan ​​van een nieuw tijdperk in de verkenning en het gebruik van de ruimte, is het van cruciaal belang dat we een evenwicht vinden tussen technologische vooruitgang en zorg voor het milieu. De toekomst van de astronomie, de nachtelijke hemel en misschien zelfs de ruimtevaart hangt ervan af.

In het Outer Space Treaty uit 1967 werd de nadruk gelegd op het vermijden van schadelijke vervuiling van de ruimte en hemellichamen. Het is tijd om deze principes te heroverwegen en ze toe te passen op het moderne tijdperk van satellietconstellaties. De sterren zijn immers door de geschiedenis heen onze gids geweest; Laten we ervoor zorgen dat ze nog generaties lang blijven schitteren.