Ladysey eert Nina Simone; Michael Jackson’s broer, Tito, duikt in de blues; Julian Lage’s 6-snarige album Jewel

Ledisi, “Ledisi zingt Nina” (BMG)

Het duurde 14 jaar en 13 nominaties voordat de in New Orleans geboren Lidsey eerder dit jaar haar eerste Grammy won.

Haar overwinning voor Best Traditional R&B Performance voor “Anything But You” was de langverwachte Grammy voor de levendige zangeres. Lidisi’s talent en veelzijdigheid zijn een norm sinds de release van haar gedurfde debuutsinglealbum “Soulsinger” in 2000.

Precies hoe veelzijdig Ladysy is verschenen in haar film- en televisiebeelden van zingende reuzen als Mahalia Jackson, Patti Labelle en Gladys Knight. Dan is er haar opruiende versie van Otis Redding’s “Try a Little Tenderness” – een hoogtepunt van de 2020-editie van International Jazz Day die live ging – en de 2019 Grammy’s eerbetoon aan rock- en R&B-pionier Louis Jordan.

Nu, 49, was de glorieus geuite Lidsey slechts acht jaar oud toen ze haar zangdebuut maakte met het New Orleans Symphony Orchestra. Ze was amper 21 toen ze de supermuziek ontdekte van zangeres en rechtenactiviste Nina Simone. Simone’s beheersing van jazz, blues, gospel, pop en soul, een voormalig klassiek pianowonder, heeft iedereen geïnspireerd, van Lauren Hill, David Bowie en Joel tot Jay-Z, Tracy Chapman en de Engelse rockband Moss.

Simone, een zeer onafhankelijke artiest, was 70 jaar oud toen ze stierf in 2003 – hetzelfde jaar dat Lidsey haar muziek ontdekte. In 2017 speelde Ledisi klassiekers van Simone-songwriters tijdens een Kennedy Center-concert met het National Symphony Orchestra. In december zond PBS de tv-special “Ledisi Live: A Tribute to Nina Simone” uit en de korte tour van deze zomer omvat “Ledisi Sings Nina” Concert met San Diego Symphony op dinsdag.

Het concert dankt zijn naam aan haar nieuwe high-end album. Het is een eerlijk eerbetoon aan Simons unieke kunstwerken en een gedurfde uitbreiding. Tegelijkertijd brengt Lady Simon een eerbetoon aan en drukt haar stempel op nummers die al lang synoniem zijn met Simons naam, waaronder “Feeling Good”, “My Baby Just Cares for Me” en het epische “Four Women”.

Zorgvuldig ontworpen maar gevuld met aanstekelijke uitbundigheid, werd “Ledisi Sings Nina” opgenomen in Londen, Los Angeles, New Orleans en Nederland. Het wordt voornamelijk ondersteund door het Metropole Orkest in Nederland, variërend van voormalige medewerkers van Dizzy Gillespie en Elvis Costello tot Snarky Puppy en San Diego gitaartherapeut Mike Keneally. Op “I’m Going Back Home” trad Ledisi toe tot het New Orleans Jazz Orchestra en het resultaat was een Big Easy-smaakprop.

De muzikale arrangementen door het hele album heen, net als de boeiende zang van Lidisi, zijn zowel eerbiedig als fris, doordrenkt van traditie en toch grotendeels actueel.

Ze brengt een diep gospel- en bluesgevoel naar de opening van het album “Feeling Good”, en springt vervolgens heerlijk verder met Simon’s hit “My Baby Just Cares for Me” uit 1958. Ledisi speelt de tekst van “Baby” speels met verwijzingen naar Beyoncé en Halle Berry. , RuPaul van San Diego en Michelle Obama. Het nummer werd afgesloten met een duizelingwekkende reeks trick vocals ter ere van Ella Fitzgerald.

Ledisi begint zachtjes te pleiten voor Jacques Brel “Ne Me Quitte Pas (Don’t Leave Me)” in het Frans, en gaat dan verder in het Engels. Haar minutieus subtiele zang is een genot in beide talen. “Wild is the Wind”, de enige live-opname van het album, komt van de eerder genoemde PBS-TV-special uit 2020, “Ledisi Live: A Tribute to Nina Simone.” Zijn stille intimiteit maakt Lidisi’s subtiele operazang des te effectiever.

Hier wordt de “action song” van Nat Adderly uitgevoerd als een big band die de leden van het Metropole Orkest laat zweven. Het beste van alles was dat Simone’s nummer “Four Women” uit 1966 al snel een feministisch volkslied werd. En Een permanent gedicht voor burgerrechten.

Lizzie bundelde haar krachten om “Four Women” te zingen in opdracht van Liz Wright, Alice Smith en Lisa Fisher, voordat Daisy de topscore zingt. Vanwege de coronaviruspandemie hebben ze elk hun delen afzonderlijk opgenomen, hoewel de samenhang van hun samenwerking het verregaande karakter ervan verloochent.

Indrukwekkend hoge kwaliteit, ‘Ledisi Sings Nina’ maakt zichzelf niet alleen waar in zijn onverwachte herenhuis. Met slechts zeven nummers, die in minder dan 31 minuten zijn opgenomen, zijn het gewoon te weinig uitzonderlijk goede dingen om te doen.

Tito Jackson, “Uw betovering” (Gulf Coast Chronicles)

Er lijken veel verrassingen te staan ​​op Tito Jackson’s debuutbluesalbum Under Your Spell, behalve dat de 67-jarige mede-oprichter van The Jackson 5 in de eerste plaats een bluesalbum heeft gemaakt.

Op het eerste gezicht lijkt “Under Your Spell” zelfs postume achtergrondzang te bieden van Tito’s legendarische broer, Michael Jackson, die in 2009 stierf.

Op het tweede gezicht is de ondersteunende zanger in kwestie Michael K. Jackson (niet gerelateerd) – Het feit dat de opnamecredits van het album zo groot zijn, maakt het moeilijk te zeggen zonder een vergrootglas.

Maar dit uitje met 11 nummers bevat enkele opmerkelijke muzikale gasten, waaronder Stevie Wonder (een van de twee mondharmonicaspelers op Love One Another) en George Benson (een van de leadgitaristen op Rock Me Baby). Cameo’s maakten ook Tito’s broer, Marlon, zessnarige ster Joe Bonamassa en topbluesstrijders als Bobby Rush en Kenny Neal.

Tito, die in 2003 stilletjes (in ieder geval parttime) overstapte naar blues, is een sterke gitarist en zanger met een aangenaam zachte stem. Hij pusht zichzelf bijna nooit – zelfs niet met een aantal jaren onder zijn riem als gitarist en leadzanger van de post-BBC BB King Blues Band – om duidelijk te maken dat hij niet van plan is af te wijken van zijn onmiskenbaar plezierige comfortzone.

Het openingsnummer, “Wheels Keep Turning”, is een shuffle met koperen hoppers die in minder dan twee minuten loopt. Hij vond dat Tito de zang ruilde met Michael K. Jackson, die hier de meeste nummers schreef en een voormalig lid is van R&B Portrait. Marlon Jackson voegde zich bij hen in ‘Love One Other’, een grappig gedicht van hoop.

Verschillende leden van wijlen BB King schitteren in een serieversie van “Rock Me Baby”. Net als het album is het net zo plezierig als het ontbreekt aan het rotsachtige randje dat nodig is om een ​​tastbaar muzikaal vuur aan te wakkeren.

Elders navigeert Tito door 12-bar blues (“I Like It” en “That Kind of Love”) en “Under Your Spell”-nummers, een wiebelig nummer en funkrock die gemakkelijk op een Lenny Kravitz-album zou kunnen passen. Hij lijkt meer thuis te zijn dan de meesten op “I Got Caught (Loving in a Dream)”, een zijdezacht, met emoties gevuld nummer dat de naam van Muddy Waters en Johnny Taylor controleert, terwijl het blijkbaar opneemt voor een ander heel ander (en bevredigender nummer). ) album.

Julian Lage, “Scheel” (blauwe notitie)

Er zijn periodieke echo’s van collega-gitaargrootheden als Pat Metheny, John Schofield, Nils Klein en Bill Frissell op “Squint”, het geweldige nieuwe album van Julian Lagg en zijn eerste voor het Blue Note-label.

Maar de inheemse Santa Rosa heeft een muzikale persoonlijkheid over. En op 33-jarige leeftijd creëerde hij een niche die zessnarige liefhebbers van vele overtuigingen zou moeten aanspreken. Jazz, blues, country, surf, improvisaties met een open einde, fijn gekalibreerde ballads – Lage mixt en matcht vakkundig stijlen naar believen.

De rijke muziek die het produceert, vindt een elegante balans tussen precisie, vrije spontaniteit, melodieuze charme en pure moed. In Familiar Flowers, wiens snelle ritmes de “ramblin” van Ornette Coleman oproepen, maakt Lage de meest gracieuze en uitnodigende eigenzinnige lijnen. In “Short Form” wisselt hij sprankelende strijkers, zacht dansende lijnen en blauwe accenten af ​​met het delicate basspel van Jorge Roeder en de sierlijke drums van Dave King.

De vloeiende interactie van het trio op “Call of the Canyon” en de tien andere nummers van het album is een juweel van emotionele interactie. Elke muzikant luistert aandachtig terwijl ze spelen, en zelfs als ze bijna swingen op de “Twilight Surfer”, is hun tactiliteit even onmiskenbaar als lonend om te horen.