Kinderen van Canadese veteranen uit de Tweede Wereldoorlog herleven geschiedenis met Nederlandse bedevaart

[TienduizendenCanadesesoldatenbevrijddendeNederlandersaanheteindevandeTweedeWereldoorlogin1945waardoormiljoenenwerdengeredvanziekteenhonger[1945இல்இரண்டாம்உலகப்போரின்முடிவில்பல்லாயிரக்கணக்கானகனேடியவீரர்கள்டச்சுக்காரர்களைவிடுவித்தனர்மில்லியன்கணக்கானவர்களைநோய்மற்றும்பட்டினியிலிருந்துகாப்பாற்றினர்

De strijd voor onafhankelijkheid eiste het leven van meer dan 7.600 Canadese soldaten.

Jaren later, in 2022, pakten 90 zonen, dochters en kleinkinderen van die soldaten hun koffers voor een onvergetelijke reis in de voetsporen van hun vader – in de hoop meer te weten te komen over wat ze zagen, waar ze waren en de soort. De offers die ze onderweg moesten brengen.

“Ik bevond me in zo’n droomachtige toestand waarin ik mezelf moest knijpen om te geloven dat het eindelijk gebeurde”, zei Karen Hunter, die jarenlang probeerde om de reis samen te stellen. Oorspronkelijk had hij de reis in 2020 gepland, maar De pandemie dwong haar haar plannen uit te stellen opnieuw en opnieuw.

Dit jaar kreeg ze eindelijk de kans om dat te doen.

De dertiendaagse bedevaart heette In het voetspoor van onze vaders ter herdenking van de 77ste verjaardag van de bevrijding van Nederland en de Canadese soldaten die daar vochten.

De deelnemers liepen in drie dagen 60 kilometer naar de Nederlandse stad Apeldoorn, waarbij ze een route volgden die vergelijkbaar was met die van Canadese troepen in 1945 in de laatste maanden van de oorlog. Daar aangekomen werden ze begroet door prinses Margrid, die in Ottawa was geboren tijdens de ballingschap van haar familie tijdens de bezetting.

Een reis naar een beter begrip

Na de Tweede Wereldoorlog kregen veel kinderen van Canadese soldaten nooit echt de kans om te horen wat hun vaders tijdens de oorlog deden.

‘Mijn vader heeft er nooit over gesproken,’ zei Hunter. “Als hij dat deed, sprak hij alleen over positieve ervaringen zoals het bevrijden van Abeldorn. Net als vele anderen begroef hij deze vreselijke tijd in hun leven.”

De ervaring van het opgroeien op die reis werd gedeeld door anderen zoals Victor Morton en David Smith. Het zorgde ervoor dat ze meer wilden weten over wat hun vaders zagen, waar ze waren en wat voor soort offers ze onderweg moesten brengen.

“Hij wilde niet krijgen wat hij zag of zoiets, voor wat het waard is,” zei Morton. “Maar daarna zag hij hoezeer Nederland werd bevrijd en hoe het zichzelf weer opbouwde.”

De groep is een rivier van rode jurken versierd met esdoornbladeren, die van Nederlands dorp naar dorp stroomt. Smith zei dat verschillende Nederlanders hem benaderden om elke vader te bedanken voor de offers die hij bracht.

“Deze twee jongens kwamen naar ons toe en… schudden me de hand en hij zei dankjewel,” zei Smith. “Ze stonden heel symbolisch voor wat ik bij veel Nederlanders zag. Ze dachten veel na over wat ze deden voor de Canadezen en de Nederlanders.”

Hunter zei dat het de eerste en laatste keer was dat een reis als deze zou worden gehouden.

Hij zei dat de hoeveelheid werk die in de expeditie is gestoken (van hem en vele gulle Nederlandse burgers die vrijwillig hun tijd en middelen hebben ingezet) onmogelijk een tweede keer te evenaren was.