Kan het record van Bottrel worden geëvenaard?

De Canadees Jason Botterill won van 1994 tot 1996 drie opeenvolgende gouden medailles van het IIHF World Junior Championship. Dit is misschien wel het moeilijkste wereldrecord voor junioren ooit. In feite kan het nooit worden geëgaliseerd.

Zeker, sommige andere records hebben de tand des tijds doorstaan. In 2023 is het bijvoorbeeld 20 jaar geleden dat de Zweed Peter Forsberg (24 assists, 31 punten) en Marcus Naslund (13 goals) het individuele toernooirecord verbrak.

Niemand in de 21e eeuw is in de buurt van het scoren van punten gekomen zoals de Canadees Brayden Sheen (18 punten) in 2011 of de Amerikaan Trevor Zegrass (18 punten) in 2021. Wat betreft goals, negen is het hoogste watermerk van onze eeuw, behaald door Zweed Max Friberg (2012), de Russische Kirill Kaprizov (2017) en Kiefer Bellows uit de Verenigde Staten (2018).

Als de Canadees Conor Bedard zijn huidige razendsnelle tempo in Halifax aanhoudt (6 + 8 = 14 in drie wedstrijden), zal hij in ieder geval Forsberg en Naslund wegjagen. En als Bédard faalt, zullen een of twee teams in de hoogste divisie een jaar later ver onder het gemiddelde te zien zijn, vergelijkbaar met toen Forsberg 10 punten verzamelde in een 20-1 overwinning op Japan in 1993. Dat zou de deur openen voor de single-scoring record te vallen.

Maar het gouden trio van Bottrill staat nog steeds alleen.

Drie gouden medailles? Wanneer precies zal een ander team drie opeenvolgende gouden medailles winnen in de huidige volatiele wereldwijde junioromgeving, laat staan ​​een individu?

Het land met de meeste kans op uitdroging is Canada. Sinds het Sovjettijdperk van 1977 tot 1980 heeft geen ander land dan Canada drie wereldkampioenschappen junioren op rij gewonnen. Canadezen hebben twee triples gehad, waaronder een waarin een Bottrill-triple plaatsvond (1993-1997) en een derde die de ruggengraat vormde van de laatste twee Olympische gouden medailleteams voor heren in 2010 en 2014 (2005-2009).

De terugkeer van een drievoudig speler voor Canada is op dit moment echter zeer onwaarschijnlijk. Je hebt iemand nodig die goed genoeg is om de lijst te kraken van het land dat de wereld leidt met meer dan 360.000 geregistreerde rookie-spelers. Deze persoon moet echter niet helemaal klaar zijn om fulltime NHler te worden. Dit is een zeldzame combinatie.

Case Bottrell, een eerste ronde van de Dallas Stars uit 1994 (20e algemeen), was in veel opzichten een perfecte storm. De aanvaller met een groot lichaam was vastbesloten om zijn studie economie aan de Universiteit van Michigan af te ronden, waar hij in zijn eerste jaar van 1996-1997 kapitein zou worden. In die periode verbeterde zijn schaatsen aanzienlijk. Hij was dus goed genoeg om de NCAA All-Star-teams te kraken, maar nog niet helemaal klaar voor de NHL.

Vanwege zijn positieve kijk – een eigenschap die hij deelt met zijn zus, drievoudig Canadese gouden medaillewinnaar voor dameshockey, Jennifer Bottrell en zijn vader, sportpsycholoog Dr. Cal Bottrell – is Bottrell de “lijmman” geworden in elk World Junior-team dat hij speelt. Aan. Bijgevolg werd hij opnieuw verwelkomd met zijn tweerichtingsinspanning, ook al heeft Canada in het verleden niet zoveel Amerikaanse universiteitsspelers in zijn U-20-teams gebruikt.

Bovendien speelde Botterill aan het begin van het “Dead Puck Era” (1995-2004) van de NHL, toen grootte, kracht en slijpen het voor jonge spelers moeilijker maakten om in de competitie te komen en indruk te maken, in tegenstelling tot vandaag.

Hoewel Botterill speelde op 193 cm en 100 kg, proefde hij de NHL pas toen hij 21 jaar oud was bij Dallas in 1997-98. (Hij zou nooit een fulltime NHLer worden en stopte na het seizoen 2004-2005, nadat hij meerdere hersenschuddingen had opgelopen. Hij vond meer succes in het management, waaronder twee Stanley Cups als GM-assistent bij Pittsburgh, en is momenteel assistent-GM in Seattle .)

In de jaren negentig wonnen slechts twee Canadezen de Calder Memorial Trophy als de meest waardevolle rookie van de NHL, en beiden waren doelverdedigers die nog nooit een Wereldkampioenschap voor junioren hadden gespeeld: Ed Belfort (1991) en Martin Brodeur (1994).

Canada bracht in de jaren negentig simpelweg niet het diepe talent voort zoals in het nieuwe millennium. En dat opende de deur voor iemand als Botterill om terug te blijven komen.

Zelfs in een gestapeld team uit 1995 dat tijdens de uitsluiting zeven wedstrijden op rij won met NHL-ready spelers, waren de mensen die naar de topprofs en IIHF gingen, mensen als Ryan Smyth, Jeff Friesen, Ed Jovanovski en Eric Daze. Goede spelers, maar geen Triple Gold Club-leden zoals Sidney Crosby, Patrice Bergeron of Corey Perry.

Fast forward naar vandaag. Laten we zeggen dat Canada de World Juniors 2023 wint. De enige speler die in theorie terug zou kunnen komen naar het toernooi van 2024 in Göteborg, Zweden en zijn derde opeenvolgende gouden medaille zou winnen, is de in 2005 geboren Bedard. Juni.

Kan een ander land drie keer een gouden medaille behalen? De Verenigde Staten zullen een soortgelijk probleem hebben als Canada als het gaat om het vroeg afstuderen van hun beste jonge sterren aan de NHL vandaag. En natuurlijk kwamen de Amerikanen niet eens in de buurt van drie titels op rij. De Russen (die momenteel geschorst zijn van deelname aan IIHF-evenementen) hebben de afgelopen jaren langere hiaten tussen gouden medailles doorstaan ​​dan de Amerikanen, om nog maar te zwijgen van Zweden, dat slechts twee gouden medailles heeft (1981, 2012).

De Finnen krijgen misschien een schot van buitenaf. Ze zijn nu elk jaar kanshebbers en hebben ook een kleinere talentenpool dan de andere grote landen. Stel je voor dat verdediger Aaron Kiviharjo dit jaar op 16-jarige leeftijd voor het team had geschitterd en de Finnen vervolgens goud hadden gewonnen. Kiviharju was misschien ook terug op 17 en 18 voordat hij zijn fortuin zocht in de NHL. Maar nogmaals, het behalen van drie gouden medailles in zes jaar (2014, 2016, 2019) is het dichtst bij de Finnen die drie slagen hebben behaald. Dus het zijn echt lange kansen.

De waarheid is dat we Conor Bedard het NHL-scorerecord van Alex Ovechkin konden zien breken voordat iemand anders “Jason Bottrell doet” met drie gouden medailles voor de junioren. En vier gouden medailles? De kans dat je hobbits, orcs en draken tegenkomt in Halifax is groter dan dat je het ziet gebeuren.