Jay Pasachoff, die zijn hele leven op zoek was naar eclipsen, zal op 8 april gemist worden

Een totale zonsverduistering, waarbij het universum op zijn plaats valt en de werelden als grote bollen op een rij staan, kan een van de meest diepgewortelde ervaringen zijn die je kunt hebben zonder iets illegaals te eten.

Sommige mensen schreeuwen, sommige mensen huilen. Acht keer heb ik deze cyclus van licht en donker, dood en wedergeboorte doorlopen, en heb het licht voelen oplossen en de corona van de zon zijn bleke, gevederde vleugels langs de hemel zien spreiden. Het wordt nooit oud. Terwijl je dit artikel leest, maak ik me klaar om met mijn familie en oude vrienden naar Dallas te gaan om de negende zonsverduistering te bekijken.

Eén oude vriend zal er niet zijn: Jay M. Passachoff, die lange tijd hoogleraar astronomie was aan Williams College. Ik heb drie keer met hem in de schaduw van de maan gestaan: op het eiland Java in Indonesië, in Oregon en op een klein eiland voor de kust van Turkije.

Ik keek ernaar uit om hem volgende week weer te zien. Maar Jay stierf eind 2022, waarmee een einde kwam aan zijn carrière van een halve eeuw als opportunistische kosmische evangelist, net zo verantwoordelijk als wie dan ook voor het sensationele circus van wetenschap, verwondering en toerisme dat de zonsverduistering is geworden.

“Wij zijn schaduwliefhebbers”, schreef Dr. Pasachoff in 2010 in de New York Times. En aangezien we ooit tijdens een zonsverduistering in de schaduw, dat wil zeggen de schaduw van de maan, hebben gestaan, zijn we verplicht dit keer op keer te doen, telkens wanneer de maan zich tussen de aarde en de zon beweegt.”

Toen de zonsverduistering plaatsvond, droeg Jay zijn oranje geluksbroek en leidde hij expedities voor collega's, studenten (van wie velen zelf professionele astronomen en eclipsjagers werden), toeristen en vrienden naar de uithoeken van elk continent. Velen die aan zijn uitstapjes deelnamen, maakten kennis met de adrenaline-gevulde achtervolging van een paar magische minuten of seconden, terwijl ze hoopten dat het niet zou regenen. Hij was degene die iedereen kende en de touwtjes in handen had om zijn studenten kaartjes te bezorgen voor de meest afgelegen delen van de wereld, vaak voor banen met het bedienen van camera's en andere instrumenten, en om ze bij het wetenschapsproject te betrekken.

“Jay is waarschijnlijk verantwoordelijk voor het inspireren van meer studenten om een ​​carrière in de astronomie te beginnen dan wie dan ook”, zegt Stuart Vogel, een gepensioneerde radioastronoom aan de Universiteit van Maryland.

Zijn dood maakte een einde aan een opmerkelijke reeks successen in het nastreven van de duisternis. Hij zag 75 verduisteringen, waaronder 36 totale verduisteringen. Kortom, volgens Eclipse-jagerlogboekbracht Dr. Pasachov meer dan een uur, 28 minuten en 36 seconden door (hij was een voorstander van de details) in de schaduw van de maan.

“Het was groter dan het leven”, zei Scott McIntosh, adjunct-directeur van het National Center for Atmospheric Research, die zei dat een van Dr. Pasachoffs hoeden van de eclipsvlucht aan de muur van zijn kantoor in Boulder, Colorado hing.

Terwijl de wereld zich voorbereidt op de laatste totale zonsverduistering die de onderste 48 staten in de komende twintig jaar zal treffen, lijkt het vreemd dat deze niet in zicht is. En ik ben niet de enige die hem mist.

“Hij was waarschijnlijk de meest invloedrijke persoon in mijn carrière, en zijn afwezigheid wordt diep gevoeld”, zegt Dan Seaton, zonnefysicus aan het Southwest Research Institute in Boulder.

Dr. Pasachoff was een 16-jarige eerstejaarsstudent aan Harvard in 1959 toen hij zijn eerste zonsverduistering zag, voor de kust van New England in een DC-3-vliegtuig gecharterd door zijn mentor, Harvard-professor Donald Menzel. Hij was verslaafd.

Post Ph.D. Dr. Pasachoff kwam van Harvard en ging uiteindelijk in 1972 naar het Williams College en begon onmiddellijk eclipsjagers te rekruteren.

Daniel Steinbring, nu emeritus hoogleraar aan het Oberlin College, was eerstejaars toen hij werd gerekruteerd voor een eclipsexpeditie voor de kust van Prince Edward Island.

De dag van de zonsverduistering begon bewolkt. Dr. Pasachov huurde, onder leiding van zijn oude mentor, Dr. Menzil, een piloot en een klein vliegtuig in. Hij stuurde zijn jonge student naar het vliegveld met een fraaie Nikon-camera en vroeg hem de zonsverduistering te fotograferen terwijl hij aan de open deur van het vliegtuig hing.

'Ik had een onbelemmerd zicht op de zonsverduistering. En weet je, hier was ik de enige persoon uit Williams die de zonsverduistering kon zien.'

Een jaar later, in 1973, bevond de heer Steinbring zich aan de oevers van het Turkanameer in Kenia, samen met dr. Pasachoff en teams van veertien andere universiteiten, in afwachting van de langste zonsverduistering van de eeuw, in totaal ongeveer zeven minuten. Hij zei dat dat moment zijn leven veranderde.

“Het gaf me het gevoel: als dit is wat astronomen voor de kost doen, dan doe ik mee”, zei hij.

Zijn oud-studenten zeiden dat Dr. Pasachov zijn best deed om de lokale bewoners te informeren dat ze niet bang moesten zijn voor de zonsverduistering en hoe ze deze veilig konden bekijken.

Dr. Pasachov was trots op zijn voorbereidingen en mobiliseerde jaren vóór de daadwerkelijke zonsverduistering lokale wetenschappelijke ondersteuning en andere communicatiemiddelen, uitrusting, huisvesting en andere logistieke voorzieningen.

“Jay had altijd een reserveplan”, zegt Dennis Di Cicco, jarenlang redacteur van het tijdschrift Sky & Telescope.

In 1983 arriveerde Dr. Pasachov in Indonesië op een eclipsexpeditie, gesponsord door de National Science Foundation. Hij ontdekt dat het digitale opnameapparaat waarop al zijn gegevens zullen worden opgeslagen kapot is.

Dr. Pasachoff belde zijn vrouw Naomi, een wetenschapshistoricus die ook aan het Williams College werkt en bij haar thuis in Massachusetts was, waar 48 eclipsen zijn waargenomen. Ze probeerde een nieuw opnameapparaat te bestellen, maar kreeg te horen dat het papierwerk dat nodig was om het apparaat naar Java te verzenden enkele dagen zou duren. De heer De Cicco werd in dienst genomen. Binnen 24 uur verlengde hij zijn paspoort, pakte het opnameapparaat op en stapte in het vliegtuig naar Indonesië. Meneer De Cicco arriveerde slechts één dag voor de zonsverduistering.

Dr. Pasachoff betaalde het retourticket van $ 4.000. Een medewerker van Lufthansa vertelde de heer Di Cicco dat dit het duurste buskaartje was dat ze ooit had gezien.

Zonsverduisteringen zijn nu big business en hebben minder behoefte aan een heraut, zei Kevin Reardon, een Williams-alumnus die nu wetenschapper is bij het National Solar Observatory en de University of Colorado Boulder, in een interview. “Nu weet iedereen dat eclipsen groot zijn.”

Zelfs met krachtige nieuwe zonneobservatoria en ruimtevaartuigen die zich toeleggen op het observeren van de zon, is er nog steeds onderzoek te doen tijdens eclipsen op aarde, zoals het observeren van de corona, die Jay blijft bewegen.

Dr. Pasachoff ging er prat op dat hij de zonsverduistering zelden miste, en schreef het weer toe omdat het nooit bewolkt was. Hij is er altijd in geslaagd de beste plekken veilig te stellen, en Mazatlan, Mexico zag er veelbelovend uit voor 2024.

Maar hij stuurde me in 2021 een e-mail waarin hij zei dat zijn longkanker zich naar zijn hersenen had verspreid, en waarin hij materiaal aanbood voor zijn overlijdensbericht.

Hij schreef echter: “Ik heb het idee om op 4 december naar de Antarctische eclips te gaan, waarvoor ik drie onderzoekslijnen heb, niet opgegeven.” Hij ging inderdaad griezelige beelden terugsturen van een spookachtige zon boven een ijskoude horizon, zijn laatste reis in het donker. Blijf echter plannen maken voor komende zonsverduisteringen.

'Weet je, er is één eclips, en dan de volgende, en dan de volgende,' zei Dr. Reardon. “Hij wilde elke zonsverduistering zien en hij wilde niet denken dat er een laatste zou zijn.”

Op 8 april zal hij alleen in de schaduw zijn.