Inheemse Amerikaanse senioren herinneren zich misbruiken in kostscholen van de Amerikaanse overheid | Amerikaans nieuws

Inheemse Amerikaanse stamoudsten die ooit studenten waren op door de overheid gesteunde Indiase kostscholen, getuigden zaterdag om Oklahoma Over de ontberingen die ze hebben meegemaakt, waaronder afranselingen, geseling, aanranding, gedwongen kapsels en beledigende bijnamen.

Ze kwamen uit verschillende staten en stammen, maar ze deelden de gemeenschappelijke ervaring van het bezoeken van scholen die waren ontworpen om inheemse volkeren hun culturele identiteit te ontnemen.

“Ik voel nog steeds die pijn”, zegt Donald Nicconi, 84, een voormalig lid van de Amerikaanse marine en Kiowa die ooit naar de Riverside Indian School ging in Anadarko, ongeveer 130 kilometer ten zuidwesten van de stad. Oklahoma stad. “Ik zal deze school nooit vergeven voor wat ze me hebben aangedaan.

“Het is nu misschien goed. Maar toen was het niet.

De Senaat sprak ook de Amerikaanse minister van Binnenlandse Zaken Diepe Haaland, zelf Laguna Pueblo uit New Mexico en de eerste Indiaanse vrouwelijke secretaresse in de Amerikaanse geschiedenis, luisterde zachtjes. Het evenement op de Riverside Indian School, dat vandaag nog steeds actief is, maar met een heel andere missie, was de eerste stop tijdens een landelijke tour van een jaar om de traumatische ervaringen te horen van indianen die naar door de overheid gesteunde kostscholen werden gestuurd.

“Het internaatsbeleid in Federaal India heeft invloed op elke inheemse persoon die ik ken”, zei Halland aan het begin van het evenement, dat inheemse Amerikanen uit de hele regio aantrok. “Sommige overlevenden. Sommigen zijn kleinkinderen. Maar we dragen allemaal het trauma in ons hart.

“Mijn voorgangers hebben de verschrikkingen doorstaan ​​van het assimilatiebeleid in Indiase kostscholen, uitgevoerd door dezelfde afdeling die ik nu leid. Dit is de eerste keer in de geschiedenis dat een minister aan de onderhandelingstafel komt met zo’n veelvoorkomend trauma.”

Het Haaland Agency heeft onlangs een rapport uitgebracht waarin meer dan 400 scholen werden geïdentificeerd, die probeerden inheemse kinderen op te nemen in de blanke gemeenschap gedurende een periode die zich uitstrekte van het einde van de 18e eeuw tot het einde van de jaren 60.

Hoewel de meesten van hen al lang hun deuren hebben gesloten en er nog steeds iets is om studenten van hun identiteit te beroven, functioneren sommige nog steeds als scholen, zij het met heel verschillende missies die de culturele achtergronden van hun oorspronkelijke studenten vieren.

Onder hen is Riverside, een van de oudste.

Riverside, dat in 1871 werd geopend, bedient tegenwoordig studenten in de klassen vier tot en met twaalf en biedt hen gespecialiseerde academische programma’s en cursussen over culturele onderwerpen zoals kralenwerk, het maken van sjaals en een inleiding tot tribale kunst, eten en games.

Momenteel gerund door het Bureau of Indian Education, heeft het ongeveer 800 studenten van meer dan 75 stammen in het hele land, en het management, het personeel en de faculteit van de school zijn overwegend Indiaans.

Het is een van de 183 basis- en middelbare scholen in het hele land die worden gefinancierd door het Indian Education Bureau, dat onderwijs wil bieden dat aansluit bij de behoeften van de stam op het gebied van cultureel en economisch welzijn, aldus de website van het kantoor.

Maar Riverside heeft ook een duistere geschiedenis van het misbruiken van duizenden Indiaanse studenten die uit hun huizen werden gedwongen om het bij te wonen.

Nicconi, die nog steeds in Anadarko woont, herinnert zich dat hij werd geslagen als hij huilde of sprak met zijn geboorteland Kiowa toen hij eind jaren veertig en begin jaren vijftig naar Riverside ging.

“Elke keer als ik met Kiowa probeerde te praten, stopten ze loog in mijn mond”, zei hij. “Het is 12 jaar hel geweest.”

Prived Plenty, een Standing Rock Sioux die in Dallas woont, herinnerde zich haar jaren op Indiase kostscholen in South Dakota, waar ze gedwongen werd haar haar te knippen en haar vroeg haar moedertaal niet te spreken. Ze herinnerde zich dat ze andere meisjes met natte handdoeken moest afranselen en werd gestraft als ze dat niet deed.

‘Wat ze ons hebben aangedaan, geeft je een minderwaardig gevoel’, zei ze. ‘Hier kom je nooit voorbij. Je zult haar nooit vergeten.’

Tot voor kort stond de federale overheid niet open voor een onderzoek naar haar rol in de turbulente geschiedenis van Indiaanse kostscholen. Maar dat is veranderd omdat mensen die hun trauma kennen prominente posities in de regering bekleden.

Op deze scholen zijn minstens 500 kinderen gestorven, maar naar verwachting zal dat aantal de duizenden of tienduizenden bereiken naarmate er meer onderzoek wordt gedaan.

Het rapport van het ministerie van Binnenlandse Zaken bevat een lijst van kostscholen in staten of gebieden die tussen 1819 en 1969 in bedrijf waren en die een huisvestingscomponent hadden en steun ontvingen van de federale overheid.

Oklahoma had het grootste aantal, 76, gevolgd door Arizona met 47 en New Mexico met 43. Alle drie de staten hebben nog steeds een aanzienlijke inheemse Amerikaanse bevolking.

Voormalige studenten aarzelen misschien om een ​​traumatisch verleden te vertellen en vertrouwen op een regering wiens beleid erop gericht was stammen uit te roeien, en ze later te assimileren onder het mom van onderwijs. Maar sommigen zouden graag de kans krijgen om hun verhaal voor de eerste keer te delen.

Niet alle herinneringen van degenen die naar school gingen, waren pijnlijke herinneringen.

Dorothy White Horse, 89, een Kiowa die in de jaren veertig naar Riverside ging, zei dat ze zich herinnerde dat ze leerde dansen in de gymzaal van de school en dat ze voor het eerst Engels leerde spreken. Ze herinnerde zich ook de oudere Kiowa-vrouwen die als huisvrouwen in slaapzalen dienden, haar toestonden haar moedertaal te spreken en haar vriendelijk behandelden.

‘Je hebt me geholpen,’ zei Whitehorse. “Ik ben een van de gelukkige mensen.”

Maar WhiteHorse heeft ook enkele verontrustende herinneringen, waaronder de keer dat ze zei dat drie jongens van huis wegliepen en verstrikt raakten in een sneeuwstorm. De drie zeiden dat ze doodgevroren waren.

“Ik denk dat we een gedenkteken voor deze jongens nodig hebben”, zei ze.