In Nederland heeft Anton Tunisen steenkool gewonnen. In Canada studeerde hij computerprogramma’s

Anthony Tunisen: Oba. Tuinman. Schaak speler. Wie heeft deugden. Geboren 22 november 1929 in Waubak, Nederland; Overleden 16 mei 2021 Oshawa, Ontario, Kanker; Leeftijd 91.

Voor degenen die hem goed kennen als Toon, Tony, Opa of Ollie, Antoon Theunissen was 10 jaar oud toen de Duitsers Nederland binnenvielen tijdens de Tweede Wereldoorlog; Hij genoot in die jaren meer dan de meeste mensen ooit in hun leven hebben meegemaakt. Hij had veel verhalen te vertellen, maar de wens van zijn familie was om een ​​grote steen naar een auto vol Duitse SS-soldaten te gooien. Nadat de auto tot stilstand was gekomen, kwamen de 11-jarige Anton en zijn jongere broer oog in oog te staan ​​met twee agenten, van wie er één zijn pistool in zijn pistool vasthield. Volgens Anton waren het zijn blonde haar en blauwe ogen die hem die dag redden.

Na de oorlog bereidde hij zich voor om in de Limburgse kolenmijnen te gaan werken, zoals zijn oudere broers en vader voor hem hadden gedaan. Hij bracht 10 jaar door in een kolenmijn en besloot, ondanks dat hij slechts een lagere schoolopleiding had genoten, een nieuwe carrière in Canada te proberen.

Anton arriveerde eind jaren vijftig met zijn oudere broer Leo. Hij schreef regelmatig brieven aan zijn vriendin Maria de Bruyne in Nederland en kon in de jaren zestig met hem mee verhuizen naar Canada.

Hij trouwde in 1962 met Maria en ze begonnen hun leven in Oshawa. Antoon is een echtgenoot die iets ouder is dan haar tijd. Hij was er bij de geboorte van elk van zijn drie dochters en hielp vaders luiers verschonen als het niet normaal was.

Terwijl hij als ponskaartoperator bij WTP werkte, scoorde Anton hoog op de vaardigheidstest en werd hij door zijn bedrijf naar de avondschool gestuurd om meer te weten te komen over nieuwe apparaten die computers worden genoemd. Hij leerde het programma in de vroege talen van Gopal, Assembler en Fordron. Het voordeel van zijn drie dochters in dit nieuwe bedrijf was dat hij vaak computerpapierriemen schilderde om het huis te schilderen, hoeden te maken of spandoeken te maken voor feestjes. Ze kwamen pas in de problemen toen hij moest schilderen op het eigenlijke computerprogramma dat hij voor de klus nodig had.

Antons favoriete tijdverdrijf is zijn moestuin. Hij maakte compost voordat het koud was en Maria maakte zeer smakelijke soepen door uit die tuin te oogsten. Maar elke keer dat ze naar buiten ging, leek haar man op de schommel te zitten. Zijn beschrijving was altijd hetzelfde: “Ik heb geen werk gedaan, maar het werk was gedaan!”

Antoon speelde de grootvader. Toen ze nog baby’s waren, droeg hij een pad in de lange gang van hun bungalow om hem te helpen in zijn armen te slapen. Tijdens de zomermaanden nam hij ze mee naar de grasmaaier in de achtertuin van een halve hectare in Whitby – de glimlach op zijn gezicht was altijd groter dan die van de kleinkinderen.

Toen Maria in 2013 stierf, zag haar innerlijke kracht en vastberadenheid haar destijds heel slecht. Hij bleef bowlen met zijn Nederlandse vrienden (natuurlijk schreef Anton het Excel-plan om elke week hun scores bij te houden). Op een woensdag brak hij voor het eerst de grens van 300. Hij zei dat het kwam door het geluk dat Maria hem had gestuurd.

Anton bewonderde Usher (hij en Maria waren praktisch een onoverwinnelijk team) en hij hield van schaken, maar speelde op de computer omdat zijn dochters nooit een kans tegen hem kregen. Voor computers, in de jaren zeventig, speelde hij mail met een van zijn broers in Nederland. Hij zou een zet sturen, het bord opzetten en zijn broer zou het antwoord schrijven.

Antons grootste wens was om Maria weer te zien, en misschien heeft ze hem gezien in het sparrenbos in de achtertuin, op zijn tepel slapen en wakker worden.

Dochter van Matthews-Ann Rutkins Anton.

Lives Live indienen: [email protected]

Lives Live viert het alledaagse, buitengewone, onnoemelijke leven van onlangs overleden Canadezen. Ga je gang om te leren hoe je het verhaal van een familielid of vriend kunt delen tgam.ca/lifeguide