In het tropische New Brunswick staat een boom die ongeveer 350 miljoen jaar geleden lijkt op een Dr. Seuss-boom

“Dit is zeer zeldzaam – het is zo zeldzaam dat er maar een paar ooit zijn gevonden in het hele fossielenbestand”, zei hij. “Niet alleen in deze tijd, maar overal in de geologische tijd, waar de stam, takken en bladeren met elkaar verbonden en compleet zijn.”

Het fossiel werd in 2017 gevonden in een steengroeve in Norton, New South Wales, ongeveer 80 kilometer ten zuidoosten van Fredericton. Vóór publicatie, zei hij, moesten onderzoekers hun ontdekking verifiëren en zich ervan verzekeren dat de wetenschap accuraat was en dat ze daadwerkelijk iets compleet nieuws hadden ontdekt.

“Uiteindelijk heeft wetenschap tijd nodig. Grote beweringen vereisen groot bewijs.

Stimson zei dat hij zomerveldwerk deed met Olivia King, een afgestudeerde student aan de Saint Mary's University, toen ze een grote steen zagen die verkleurd leek, en ze begonnen er voorzichtig omheen te graven. Toen begon het meer dan 300 miljoen jaar oude fossiel, bewaard in een rots van twee ton, zichzelf te onthullen: een spiraalvormige formatie van bladeren die aan de stengel vastzaten.

Het gebied waar het fossiel werd gevonden was een bodem van een meer, gelegen op een breuklijn, toen de boom groeide. Stimson zei dat een aardbeving de boom heeft afgebroken en in lagen zand heeft begraven.

Een ander uniek kenmerk van het fossiel is dat het in een 3D-achtige staat is bewaard, zegt Adrian Park, co-auteur van het artikel en werkzaam voor het New Brunswick Department of Natural Resources.

“Normaal gesproken valt een boom en wordt begraven in de modder. Deze modder wordt ingebed in een rots en de fossielen worden daarbij samengeperst tot een enkele laag, op een plat oppervlak.”

“In dit geval breken de takken daadwerkelijk door de lagen. En de lagen zelf zijn erg gedraaid. …Het zand stroomde heel snel van bovenaf en hield het in drie dimensies.”

Hij zei dat de boom, die hij Sanfordiacaulis densifolia noemde, naar de steengroeve waar hij werd gevonden, een gladde stam had van 16 centimeter lang, drie meter hoog was en een bladerdak had van 250 bladeren, elk ongeveer 1,75 voet lang. meter.

Stimson beschreef het als een ‘gigantische plant’ in plaats van als een boom.

“Ze leken op reusachtige varens of heel vreemde bomen die leken op Dr. Seuss-bomen, heel anders dan wat dan ook vandaag de dag,” zei hij, verwijzend naar de illustraties van de geliefde kinderboekauteur.

“De takken of bladeren komen rechtstreeks uit de stam en komen in een spiraalvormig patroon horizontaal uit de boom… op een zeer dichte manier.”

Deze structuur zou de boom in staat hebben gesteld zoveel mogelijk zonlicht op te vangen nadat hij door de bovenste en middelste luifels van het bos naar het maaiveld was gegaan waar kleinere struikplanten in zijn soort zitten, zei Stimson.

Hij zei dat deze plant ons vertelt hoe het bos er destijds uitzag. Er zijn niet veel plantenfossielen uit deze periode op aarde, bekend als de Romer's Gap. Hij voegde eraan toe dat, hoewel deze plant een mislukt experiment was, de planten die het overleefden de voorouders zijn van de huidige bossen, maar in een heel andere vorm. Hij zei bijvoorbeeld dat algen tijdens het Vroege Carboon tot 30 meter hoog waren, maar nu nog maar enkele centimeters.

Hij voegde eraan toe dat de Carboon-periode waarin deze bomen werden gevonden ook een overgangsperiode was waarin de moerassen wemelden van leven, inclusief varens met sporen, duizendpoten en reusachtige salamanderachtige wezens die uit het water begonnen te kruipen.

“Deze vroege bossen huisvestten en vormden een leefgebied voor de eerste amfibieën die van het water naar het land trokken. “Je zou zeker niet in het water willen zwemmen”, zei Stimson. “Er waren gigantische zeeschorpioenen, hele grote vissen met tanden. en duizendpoten en andere soorten insecten kruipen over de grond.’

Dit rapport van The Canadian Press werd voor het eerst gepubliceerd op 5 februari 2024.

Hina Alam, de Canadese pers