Hughes van Canadiens, de ideale pasvorm voor de gewenste structuur van Molson

MONTREAL — Het was gemakkelijk om conclusies te trekken toen Geoff Molson voor het eerst zei dat een algemeen directeur zijn in de huidige NHL een te grote taak was voor één persoon en dat hij iemand zou inhuren om samen te werken met Jeff Gorton, die hij net had benoemd tot Executive Vice-President van Hockey Operations.

Op die dag, eind november, was ik niet de enige die onmiddellijk aan specifieke kandidaten dacht om het quotiënt dat Gorton niet kon invullen te vullen. Elk van de tien of zo die ik bedacht, zou kunnen dienen als de naar het publiek gerichte, Franstalige woordvoerder van het team, terwijl Gorton, een eentalige Engelstalige met een contract voor vijf jaar, de macht zou uitoefenen, de visie zou creëren en de taken uitvoeren om die visie uiteindelijk tot leven te brengen.

Molson wist, op basis van de vragen die werden gesteld, dat wat hij ook zei, bijna iedereen die de Canadiens volgt, aan dezelfde mensen dacht en dezelfde dynamiek voor ogen had als ik. Hij probeerde de aannames te ontkrachten — zelfs als hij erkende dat het zeer waarschijnlijk was dat de voorwaarde om met Canadiens-fans in zowel het Engels als het Frans te kunnen communiceren, de talentenpool beperkt tot nieuwe algemeen directeuren — en bleef herhalen dat zowel Gorton als de nieuwe GM zou in tandem werken.

Mijn scepsis nam niet af. Ik dacht dat er uiteindelijk een meningsverschil zou ontstaan ​​in de frontoffice en dat Gorton, met zijn titel en zijn ervaring met het uitvoeren van elke opmerkelijke baan in hockeyoperaties door de jaren heen en het meest recentelijk als GM van de New York Rangers, het niet zou nemen leiding van welke rookie dan ook die deze vacature uiteindelijk zou vervullen.

Wat ik toen niet wist, was dat Kent Hughes een kandidaat was. En wat nu overduidelijk is, nadat Hughes maandag een vijfjarige deal tekende en formeel werd geïntroduceerd als de nieuwe GM Wednesday, is dat Molson twee mensen vond die dit unieke concept echt kunnen laten werken.

Ik dacht dat deze baan naar een Daniel Briere- of Mathieu Darche-type zou gaan; een persoon die zich een weg heeft gebaand door hockeyactiviteiten in een andere organisatie na een succesvolle NHL-speelcarrière; iemand die de dagelijkse interactie met de spelers aankon op een manier waarop Gorton, die nog nooit in de NHL had gespeeld, dat niet kon; een persoon die gemakkelijk met de media en het publieke aspect van het werk kan omgaan met intelligentie en charme in zowel het Engels als het Frans; iemand die zich op zijn gemak zou voelen om Gorton de grote beslissingen in de schaduw te laten nemen, terwijl hij ze in de schijnwerpers zou uitleggen; een minzame, niet-confronterende persoon die achterover zou leunen, luisteren, leren en uiteindelijk zou uitgroeien tot meer taken en autoriteit.

Elf mensen interviewden voor de baan, en Briere en Darche bleken finalisten – ongetwijfeld omdat ze tijdens het sollicitatieproces bewezen dat ze ideale kandidaten waren om alle bovengenoemde redenen.

Maar op woensdag, vanaf een geïmproviseerd podium gestationeerd in de buurt van het midden van de arena, hopen ze uiteindelijk meer Stanley Cup-banners naar de spanten te brengen, Hughes liet zien waarom hij was aangenomen.

De inwoner van Beaconsfield, Que., noemde dit ‘een soort thuiskomst’. Hij noemde zichzelf ‘een hockeyjunkie’ en onderscheidde zich vervolgens van de andere kandidaten door de manier waarop hij elke vraag die hem gedurende 45 minuten werd gesteld, beantwoordde.

Maar er was niet meer te zeggen over Hughes’ levensvatbaarheid voor de rol die Molson eigenlijk voor ogen had dan degene die hij besteedde aan het beantwoorden van een vraag die eigenlijk niet aan hem was gericht. Degene die ervoor zorgde dat hij het idee verdreef dat hij was aangenomen omdat Gorton hem al goed kende en zich in wezen met hem had vertrouwd voordat hij zelfs maar met anderen het interviewproces had doorlopen.

“Ik kan je verzekeren dat ik hier vandaag niet zou zijn als ik niet zeker was van mijn bekwaamheid om de algemeen directeur van de Montreal Canadiens te worden”, zei de 51-jarige. “Het tweede deel is dat ik blij en blij ben dat ze een proces hebben doorlopen, en ik verwacht volledig dat als ik niet de beste kandidaat voor de baan was, ik hier vandaag niet zou zijn.”

Hughes kwam tussenbeide om duidelijk te maken dat hij dit verdiend had. Daarbij maakte hij duidelijk dat hij het bureau dat hij hielp opbouwen, de lucratieve toelage die hij verdiende door te onderhandelen over bijna $ 300 miljoen aan actieve NHL-contracten en de supersterklanten die hij vertegenwoordigde niet verliet om zich voor te doen als GM van de Canadiens en te dienen als de marionet van Gorton.

Zeggen wat hij zei was belangrijk. En de manier waarop hij het zei was net zo belangrijk omdat de baan die hij vervult niet voor zachtmoedigen of onderdanen is en er was niets zachtmoedigs of onderdanigs aan dat antwoord.

Hughes deed meer dan alleen overkomen als zelfverzekerd dat hij zijn mandaat kan vervullen. Hij pronkte met intelligentie zonder arrogantie, en hij was evenwichtig en welbespraakt – vooral in het uiten van zijn visie.

“Ik wil een team bouwen dat jarenlang kan winnen”, zei hij. “geen team dat het dit jaar moet doen, of over twee jaar, of in een bepaald jaar. Ik streef naar een organisatie en processen die vertrouwen wekken dat we jaren en jaren kunnen concurreren.”

Toen hem werd gevraagd in welke stijl de Canadiens het zouden doen, zei Hughes: “In een perfecte wereld zouden we een aanvallende hockeyclub zijn.”

“Ik denk niet dat je vandaag succesvol kunt zijn in de National Hockey League zonder een defensief verantwoordelijk team te zijn,” voegde hij eraan toe, “maar we zien teams in de National Hockey League — ik denk dat we allemaal wel een aantal kunnen identificeren waar de focus is strikt defensief en anderen zijn creatiever.

“Ik stel me een team voor dat snel speelt, maar snel speelt met de puck. Ik denk dat snel, als een woord op zich, waarschijnlijk een beetje te veel wordt gebruikt als een term in hockey (maar) ik stel me een team voor dat snel speelt met de puck, dat is een hockeyteam met balbezit.”

Hughes zei dat hij meer zou investeren in analyses om het te bouwen, wat je zou verwachten van een moderne GM.

Toen hem werd gevraagd naar andere dingen die een goede GM maken, op basis van zijn gevarieerde ervaring met bazen uit de hele competitie sinds de jaren negentig, zei Hughes: “Ze hebben altijd een plan en het geduld om niet op korte termijn te reageren.”

“Ze hebben een visie voor de organisatie”, vervolgde hij. “Ze vinden manieren om alle verschillende divisies binnen hockeyoperaties te integreren en te verenigen. Ze hebben een goed oog voor talent en weten ook hoe ze mensen moeten aansturen.”

Gebaseerd op de manier waarop degenen die het dichtst bij Hughes staan beschreef hem aan mij op dinsdag klonk het alsof hij het had over zijn eigen ervaring met het runnen van zijn bureau.

Toen Hughes zichzelf beschreef, zei hij dat mensen gelijk hebben als ze uitgaan van zijn ervaring als een agent die hem en de Canadiens goed van pas zal komen bij onderhandelingen – een natuurlijke kracht voor hem. Hij voegde eraan toe dat het voordelig is om te weten hoe spelers denken, maar ook hoe agenten denken.

“Maar ik denk dat het ook de hockeykant is”, zei Hughes. “Zoals ik al zei, ik ben gepassioneerd door de sport. Ik heb veel tijd in mijn rol als agent scouting doorgebracht. Ik heb aan de kant van de spelerontwikkeling gewerkt (hij heeft op verschillende niveaus gecoacht), of het nu gaat om vaardigheden of off-ice training of conditionering, en ik heb ook de games van spelers bestudeerd om hun sterke punten te kennen en te begrijpen hoe ik hen kan helpen. ”

Wat Hughes weet, is hoe hij met mensen moet werken.

Toen ik Hughes daarna inhaalde voor een één-op-één chat voor Sportsnet, vroeg ik hem hoe hij en Gorton de taken zouden verdelen, en zijn antwoord sloot perfect aan bij de samenwerking die Molson aanvankelijk had voorgesteld.

“In plaats van te verdelen en te heersen en Jeff het ene te doen en ik het andere, denk ik eigenlijk dat we waarschijnlijk beter af zijn door veel samen te doen, te overleggen en te discussiëren,” zei Hughes. “Ik denk dat twee geesten beter zijn dan één. Toen ik trouwde, besloten we niet dat iemand de ultieme beslissingsbevoegdheid zou hebben; we gingen ouders worden en probeerden onze kinderen te begeleiden. En ik zie hier hetzelfde. Jeff en ik gaan samenwerken.

“We gaan het oneens zijn, en we gaan door middel van meningsverschillen heen, net als man en vrouw of zakenpartners.”

Samen vullen ze de rest van het hockeyteam in, ontmoeten ze de spelers en leren ze hen beter kennen en begrijpen ze hun bedoelingen voordat ze een plan opstellen om de veranderingen uit te voeren waarvan ze weten dat ze nodig zijn. Ze zullen zich voorbereiden op de aanstaande handelsdeadline en het ontwerp, dat deze zomer in Montreal zal worden gehouden, zal volgen.

Velen van ons zagen het niet zo werken toen Molson deze visie voor het eerst uitte. Maar hij zei dat we het te zijner tijd zouden begrijpen, en die tijd is gekomen.