Hoe heeft telegeneeskunde Covid-19-patiënten geholpen?

De aanhoudende pandemie van het coronavirus 2019 (COVID-19) werd veroorzaakt door de verspreiding van een besmettelijk virus dat bekend staat als SARS-CoV-2 en het ernstige acute respiratoire syndroom. Hoewel de vaccinatie tegen COVID-19 wereldwijd is begonnen, heeft de opkomst van nieuwe varianten van SARS-CoV-2 geleid tot een snelle toename van het aantal COVID-19-gevallen, wat ook heeft geleid tot verhoogde ziekenhuisopnames en sterftecijfers die verband houden met COVID-19. 19.

Stadion: Het nut van telegeneeskunde bij het behandelen van patiënten na COVID-19. Afbeelding tegoed: cryptograaf / Shutterstock.com

Inleiding tot telegeneeskunde

Vanwege de enorme druk op ziekenhuizen, met name wat we hebben gezien tijdens de COVID-19-pandemie, hebben veel ziekenhuizen stabiele, behandelde patiënten moeten vrijgeven om plaats te maken voor ernstige gevallen. Sommige patiënten die onder dit soort druk uit het ziekenhuis worden ontslagen, kunnen langdurige zuurstoftherapie nodig hebben; Daarom is deze aanpak niet ideaal.

Zowel beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg als beleidsmakers hebben erkend dat telegeneeskunde een effectief hulpmiddel voor telegeneeskunde kan zijn voor stabiele patiënten. Telegeneeskunde wordt gedefinieerd als het gebruik van elektronische informatie- en communicatietechnologie ter ondersteuning van het gezondheidszorgsysteem.

Eerdere onderzoeken hebben aangetoond dat het implementeren van telegezondheidsmaatregelen patiënten die in afgelegen gebieden wonen, effectief heeft geholpen. Bovendien heeft onderzoek aangetoond dat het beoefenen van telegeneeskunde niet alleen de mortaliteit vermindert, maar ook het aantal verloren dagen als gevolg van ongeplande cardiovasculaire ziekenhuisopname vermindert.

Evenzo hielpen mobiele applicaties tijdens de ebola-uitbraak bij het volgen en bewaken van bevestigde gevallen. In Taiwan heeft online contact met zorgverleners via online videogesprekken de beschikbaarheid van medische adviseurs tijdens de SARS-CoV-1-uitbraak vergroot.

In de huidige COVID-19-pandemie heeft telegeneeskunde een belangrijke rol gespeeld bij de behandeling van chronisch zieke patiënten tijdens de lockdown. Hoewel veel van de beschikbare onderzoeken verschillende aspecten van de COVID-19-pandemie behandelen, heeft geen enkele onderzocht wanneer COVID-19-patiënten veilig uit het ziekenhuis kunnen worden ontslagen.

over studeren

De wetenschappers erkenden de dringende behoefte aan poliklinische behandeling, vooral na ontslag uit het ziekenhuis, en voerden een proefprogramma voor bewaking op afstand uit. De gegevens die met dit programma zijn verzameld, zijn onlangs gepubliceerd zoekveld * Studeren terwijl publicatie in Gezondheidsprognose BMC One.

In deze studie werden patiënten geworven tijdens het ontslag uit het Barlicki Memorial Hospital in ód, of na het voltooien van hun eerste poliklinische bezoek zes weken na ontslag uit een ander centrum.

De deelnemers werden tussen december 2020 en mei 2021 geworven en kregen apparatuur om de dagelijkse saturatie- en hartslagmetingen te registreren, evenals een tablet voor het op afstand verzenden van gegevens. De onderzoekers kregen ook dagelijkse rapporten van hoesten, kortademigheid en vermoeidheid van studiedeelnemers.

Resultaten

De onderzoekers volgden dertig patiënten gedurende ten minste vijfenveertig dagen en ten minste twee weken nadat de verzadiging was genormaliseerd. De gemiddelde leeftijd van de deelnemers aan het onderzoek was 55 jaar.

De onderzoekers verdeelden de groepen op basis van hun klinische verbetering. Bijvoorbeeld, patiënten met een verbetering van >10% in hun functionele vitale capaciteit (FVC) of een toename van 15% in longkoolmonoxide (T) overdracht_{Lam, ko}) werden beschouwd als klinisch verbeterde patiënten. Ter vergelijking: patiënten die rustverzadigingsmetingen van minder dan 94% vertoonden, gaven aan dat er geen klinische verbetering was.

De groep die geen verbetering vertoonde, vertoonde minder dan 94% SpO₂ met grotere verschillen in verzadigingsmetingen tot dag 22. Deze patiënten vertoonden ook geen significante verbetering in longfunctietests twee tot drie maanden na ontslag uit het ziekenhuis. Belangrijk is dat de onderzoekers het gebrek aan gegevens benadrukten om het gebruik van thuispulsoximetrie bij ziekteprogressie te begeleiden of te valideren.

De onderzoekers merkten op dat deelnemers die tijdens de observatieperiode twee of meer metingen misten, meer kans hadden om in de klinisch verbeterde groep te worden ingedeeld. Bovendien verschilden de dagelijkse hartslagmetingen niet tussen de onderzoeksgroepen.

In de klinisch verbeterde onderzoeksgroep keerde slechts één patiënt terug naar het ziekenhuis met diarree als een posthospitaal en post-antibioticumresultaat. Tussen de twee groepen waren gegevens over dyspnoe en hoesternst niet statistisch significant.

conclusies

De resultaten van de huidige studie tonen aan dat telegeneeskunde de behandeling van COVID-19-patiënten op een gecontroleerde manier mogelijk maakt.

Een beperking van dit onderzoek is het gebrek aan willekeur. De belangrijkste sterke punten van dit onderzoek zijn echter de langere observatietijd en de berekening van de associatie tussen longfunctietesten en pulsoximetrieresultaten. Deze studie bevestigt dat het op afstand monitoren van zuurstofsaturatie thuis kan helpen het verloop van het ziekteverloop te voorspellen.

*Belangrijke notitie

zoekveld Het publiceert voorlopige wetenschappelijke rapporten die niet door vakgenoten zijn beoordeeld en daarom niet als afdoend mogen worden beschouwd, die de klinische praktijk/gezondheidsgerelateerd gedrag niet mogen leiden, of als gevestigde informatie moeten worden behandeld.